Σκηνή 1. Ο Σωκράτης Φάμελλος, ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ένας άνθρωπος που θεωρείται σοβαρός, βγαίνει από τη χθεσινή ψηφοφορία. Λέει στην αρχή κάτι ξύλινες ρηχότητες και καταλήγει: «Από αύριο το πρωί θα είμαστε όλες και όλοι μαζί. Δεν θα είναι απλά ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ. Τώρα θα είναι όλος ο λαός εδώ. Θα είναι όλη η κοινωνία εδώ».

Το ότι είχαμε εκλογές πριν από τρεις μήνες και ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη, δεν αποτελεί εμπόδιο στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα ο κ. Φάμελλος – η πραγματικότητα ποτέ δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στις ονειρώξεις της ελληνικής Αριστεράς. Δεν έχει καμία σημασία, άλλωστε, τι ψηφίζει ο λαός, εφόσον a priori ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον αυθεντικό εκφραστή του, ακόμα και αν δεν τον ψήφισαν ούτε οι 2 στους 10, ακόμα και αν ο αριθμός ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές είναι ο μισός εκείνων του ΠΑΣΟΚ. Αλλά κι αυτός ο ρόλος, του κατά φαντασίαν γνήσιου εκφραστή της λαϊκής βούλησης, έχει μονοπωληθεί από το ΚΚΕ που έχει και το κοπιράιτ. Ο κ. Φάμελλος δεν νομίζω να πήρε την άδεια από τον κ. Κουτσούμπα, αλλά είναι φανερό πως η σκέψη του βρίσκεται πολύ κοντά στους παλιούς μέντορές του.

Σκηνή 2. Η Εφη Αχτσιόγλου φτάνει ηττημένη στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθεται πάνω από δύο λεπτά σηκώνοντας το αριστερό της χέρι ψηλά για να ακούσει τους κλακαδόρους με τις γαϊδουροφωνάρες να τραγουδάνε το ποίημα:

«Εμπρός, λαέ, μην τους φοβηθείς

ήρθε η ώρα της ανατροπής.

Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά,

δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά.

Αγώνας, ρήξη, ανατροπή,

η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή»

Κάνει δηλώσεις, λέει τα τετριμμένα: «Η κοινωνία κοιτάει προς εμάς» κ.λπ. Πριν μπει μέσα, αν και μπαϊλντισμένη, όταν ακούει μια ακόμα δόση από γαϊδουροφωνάρες, τι να κάνει, σηκώνει ξανά το αριστερό της χέρι ψηλά.

Είναι μια έξυπνη κυρία, ελπίζω εκείνη τη στιγμή να κατάλαβε.

Σκηνή 3. Ο Στέφανος Κασσελάκης, φωτογενής, εντυπωσιακός, σχεδόν ξεκούραστος, πάει να μιλήσει.

Αλλά δεν τον αφήνουν οι κλακαδόροι. Ομως οι φωνές τους δεν είναι οι ίδιες. Είναι άλλες, δεν θυμίζουν γκάρισμα αριστερού ινστρούχτορα, αλλά κάτι άλλο, πιο οικείο, αν και επίσης ενοχλητικό. Τις ακούω πολύ προσεκτικά και αναρωτιέμαι τι μου θυμίζουν. Αχ, ναι, βρε, είναι φωνές ΠΑΣΟΚ!

«Στέφανε, γερά, να πέσει η Δεξιά»

«Στέφανε, προχώρα, άλλαξέ τα όλα»

«Στέφανε, γερά, κυβέρνηση ξανά»

«Αυτές οι εκλογές ήταν η αρχή,

με αρχηγό τον Στέφανο για την ανατροπή»

«Να τος, να τος ο πρωθυπουργός»

(Οι προηγούμενοι κλακαδόροι που γκάριζαν απειλώντας τις Βρυξέλλες και εμάς με ρήξη και ανατροπή –τρεις μήνες μετά τις εκλογές– μάλλον θα είχαν πάει να πνίξουν τον πόνο τους με καμιά μπίρα. Ελπίζω να μας απαλλάξουν κι εμάς και το κόμμα τους από την παλαιολιθική παρουσία τους.)

Ο Στέφανος που δεν έχει μάθει ακόμα να σηκώνει το αριστερό χέρι ψηλά, φτιάχνει το μαλλί του και ανυπομονεί να μιλήσει αυτός, είναι η ώρα του. Eχει ηγετικό ύφος, θέλει να δείξει ότι επιβάλλεται και στο πλήθος και στους δημοσιογράφους. Τον πλαισιώνουν μερικές φυσιογνωμίες πολύ πιο συμπαθητικές από εκείνες που συνόδευαν την Αχτσιόγλου (εμφανίζεται και ο Νίκος Παππάς, αλλά, τι να κάνουμε, ο Στέφανος δεν είναι αχάριστος).

Λέει μερικές τετριμμένες ανοησίες: «Συντρόφισσες και σύντροφοι», «το φως κέρδισε, η ελπίδα συλλογικά γίνεται το μέλλον», «είμαι η φωνή μιας κοινωνίας».

Λέει μερικά νόστιμα και μερικά που δείχνουν ενσυναίσθηση (γνήσια ή υποκριτική, δεν έχει σημασία) αλλά και ευφυΐα: αναφορά στους εθελοντές της Αχτσιόγλου και στην ίδια, «την εκτιμώ πάρα πολύ», «θέλω να συνεργαστούμε», «και ο δεύτερος είναι πρώτος». Αλλά και «πρώτο ταξίδι μου, στην Κύπρο». Μαθαίνει γρήγορα.

Λέει με έμφαση και αρκετή ειλικρίνεια: «Δεν πρόκειται να σας προδώσω ποτέ» (τρις).

Και καταλήγει με αυτό που πραγματικά πιστεύει ο ίδιος ότι θέλει να κάνει:

«Πάμε να κάνουμε την Ελλάδα μια προοδευτική, σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα».

Αυτό είναι μια χαρά (και του εύχομαι καλή επιτυχία) αλλά θα μπορούσαν να το πουν ακριβώς έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης, και φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες και κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί.

Ομως η σημαντικότερη στιγμή ήταν αυτή: «Ευχαριστώ την οικογένειά μου, αλλά πάνω απ’ όλα την προσωπική μου οικογένεια». Ανέβηκε πάνω συνεσταλμένος και χαμογελαστός ο σύζυγός του, ο Τάιλερ Μακμπέθ, και εκείνη τη στιγμή ο Στέφανος Κασσελάκης έγραψε Ιστορία. Είναι, για μένα, μέχρι τώρα, η σημαντικότερη συνεισφορά του προς την πατρίδα.

Δεν ξέρω πώς θα καταλήξει όλο αυτό. Κάποιες υποθέσεις έκανα στο σαββατιάτικο άρθρο μου για το Protagon. Αλλά κι εκεί έγραψα ότι περνάμε σε περίοδο ριζικής αβεβαιότητας.

Ενα είναι απολύτως βέβαιο. Η κομμουνιστογενής Αριστερά της Μεταπολίτευσης, η Αριστερά που αντί να αποτελέσει προοδευτικό πόλο (όπως στην αρχή υποσχέθηκε και προσπάθησε), μετατράπηκε τελικά σε ό,τι πιο συντηρητικό, παρωχημένο και αντιδραστικό υπάρχει στην Ευρώπη σε αυτόν τον χώρο, χθες πέθανε, ψόφησε, βλέπει τα ραδίκια ανάποδα. Δεν ξέρω πόσο πιο εμφατικά να το πω.

Θα μπορέσει ο Κασσελάκης να μετατρέψει ό,τι απέμεινε όρθιο στην Αριστερά σε κάτι «προοδευτικό, σύγχρονο, ευρωπαϊκό» πριν δοκιμάσει να το κάνει και για τη χώρα; Το βλέπω τρομακτικά δύσκολο. Αλλά μας συστήθηκε ως θαυματοποιός και ήδη ένα θαύμα το πέτυχε την Κυριακή. Μόνο που ήταν το ευκολότερο: να εξοντώσει ένα κόμμα που βρισκόταν σε κώμα.

---

* Ο Αριστείδης Ν. Χατζής είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News