Διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στον Guardian για τα παιδικά ονόματα, πώς έρχονται και παρέρχονται οι μόδες τους και τα λοιπά. Και μπήκα στο google να δω για τα ελληνικά ονόματα μπας και μου έρθει η έμπνευση να γράψω κάτι. Μια απλή αναζήτηση «ονόματα παιδιών», σε οδηγεί στο manual του πώς να καταστρέψεις ανεπανόρθωτα το βλαστάρι σου: «Τα πιο σπάνια/παράξενα ονόματα για να βαφτίσετε το παιδί σας» είναι με παραλλαγές οι τίτλοι των πιο δημοφιλών αναζητήσεων. Το τι βρίσκεις εκεί μέσα, δεν περιγράφεται. 

Στο άρθρο του Guardian, η Πάμελα Ρέντμοντ, δημιουργός του πολύ δημοφιλούς ιστοτόπου Nameberry, λέει κάτι αυτονόητο: Οτι η τάση των –διασήμων κυρίως, αλλά όχι μόνο– ανθρώπων να δίνουν στα παιδιά τους παράξενα και «διαφορετικά» ονόματα δεν είναι τίποτε άλλο από ακόμη μια εκδήλωση του προσωπικού τους ναρκισσισμού. «Είναι ένας τρόπος να ξεχωρίζεις και, σε αντίθεση με μια Μπέντλεϊ ή ένα Gucci, είναι εντελώς δωρεάν» εξηγεί. Διότι τι είναι το παιδί σου αν όχι ιδιοκτησία σου και ένα από τα αντικείμενα (δεν μου ξέφυγε η λέξη, την εννοώ) που αποδεικνύουν την προσωπική επιτυχία σου;  

Φυσικά και είναι ναρκισσιστικό να ονομάσεις το παιδί σου X Æ A-XII, δεν το κουβεντιάζουμε. Το ξέρουμε, εξάλλου, ότι η φωτογραφία του Ελον Μασκ θα έπρεπε να είναι δίπλα στον ορισμό της ναρκισσιστικής διαταραχής στα παγκόσμια λεξικά. Αλλά και το να το βαφτίσεις Ωκυπέτη ή Συνάναρχο τι είναι, νορμάλ; 

Φωνάζουμε για το θρήσκευμα που αποδίδουμε στα παιδιά μας ερήμην τους, αλλά για τα ονόματα δεν μιλάει κανείς. Θα μου πεις, κάπως πρέπει να το πεις το παιδί, άμα δεν του αρέσει, ας πάει στο Πρωτοδικείο στα 18 να το αλλάξει. Πώς να το αλλάξει, όμως, όταν όλος ο κόσμος το έχει μάθει έτσι; Στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη το έθιμο να ονομάζουμε τα παιδιά κατά τους παππούδες και τις γιαγιάδες, με πρώτους εκείνους τους πατέρα. Και πάλι σχετικό είναι αυτό.

Εμένα τη γιαγιά των παιδιών μου τη λένε Βιεσλάβα. Ε, όχι, δεν θα το πω Βιεσλάβα το παιδί, συγγνώμη. Μια χαρά όνομα, πάρα πολύ εύηχο, ιδιαίτερα όταν το ακούς στα πολωνικά, που ακούγεται κάπως σαν Βιεσουάουα, αλλά γιατί, τι φταίει; Εμείς που είμαστε ξένοι μεταξύ μας (από κάθε άποψη), είπαμε να τους δώσουμε ονόματα εύηχα, μικρά και «διεθνή», ώστε να μπορούν να τα «φοράνε», όπου στον κόσμο κι αν αποφασίσουν να ζήσουν, και να μη δυσκολεύεται κανείς να τα προφέρει. Σαν τα σκυλάκια· σου το λένε όταν παίρνεις σκύλο, ΜΗΝ τον πεις Αναξίμανδρο, ΔΕΝ θα σε ακούει. Ή θα κάνει ότι δεν σε ακούει. 

Και θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μάνα μου, είχε έρθει να μας δει μια φορά στην Πολωνία και με άκουσε που φώναζα τον Αλεξ «Σάσα», το δεύτερο «σ» παχύ, για να μαθαίνετε. Το Σάσα, όπως και το Ολεγκ, είναι τα υποκοριστικά του Αλέξανδρου στα σλάβικα. Μου λέει η μάνα, «πας καλά; Κι άμα γυρίσετε στην Ελλάδα; Θα τον στείλεις σχολείο να τον φωνάζουν Σάσα να τρώει το δούλεμα της αρκούδας;». Δίκιο είχες μάνα, καλό το Σάσα αν είσαι dj της τέκνο, αλλά όχι για το 4ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου.

Τα παιδιά, θα σας το πει ο πρωτοετής Ψυχολογίας αυτό, ΔΕΝ θέλουν να ξεχωρίζουν. Διότι όταν ξεχωρίζουν, γίνονται στόχοι των άλλων παιδιών. Είναι αμείλικτα τα παιδιά και έχουν το μπούλινγκ στο αίμα τους, πολύ απλά διότι δεν έχουν ακόμη κοινωνικά φίλτρα. Ιδιαίτερα, δε, δεν θέλουν να ξεχωρίζουν για κάτι που δεν είναι επιλογή τους και δεν μπορούν να αλλάξουν. Αυτομάτως γίνεται στόχος το παιδί με τα γυαλιά, το παιδί που ντύνεται παράξενα, το παιδί που μιλάει διαφορετικά και, βέβαια, το παιδί με το πολύ παράξενο όνομα. 

Δεν είπαμε να είμαστε όλοι Μαρίες και Γιώργηδες. Υπάρχουμε παραπάνω από αρκετοί, εξάλλου. «Η Μαρία» λες και σε ρωτάνε «ποια Μαρία;». Ενώ άμα πεις «η Τερφονία», δύσκολο να υπάρχει άλλη στον πλανήτη. Είναι βεβαιωτικό αυτό, ότι το παιδί ξεκινάει με πλεονέκτημα; Οχι βέβαια. Ούτε αν το πεις «Ζίγκι» επειδή εκείνο το βράδυ του 1973 είχες πάρει LSD ακούγοντας Μπόουι και σου φάνηκε καλή ιδέα. Δεν είναι καλή ιδέα, άσε που πιθανότερο είναι το παιδί να ακούει Εμινεμ και όχι Μπόουι. Ούτε Κωνσταντίνο-Μαχάτμα, επειδή ήσουν πάντα διχασμένος ανάμεσα στη βασιλεία και την παγκόσμια ειρήνη. 

Α, ναι, τα διπλά, άλλη μάστιγα αυτά, ιδιαίτερα όταν οι γονείς επιμένουν να τα χρησιμοποιούν και τα δύο «Αρίσταρχε-Θεοφύλακτε, μην τρέχεις». Ωσπου να του το πεις έχει φτάσει Θεσσαλονίκη ο Αρίσταρχος-Θεοφύλακτος, που πάει στο σχολείο και τον ρωτάνε το όνομά του και λέει Αρης, μέχρι να μεγαλώσει και να το κάνει Τεό, που είναι πιο χιπστεράδικο. Και τρέμει την ώρα που θα φωνάξει τα ονόματα η δασκάλα από τον κατάλογο και θα πρέπει να σηκώσει το χέρι. 

Αν διαβάσετε το άρθρο του Guardian, θα διαπιστώσετε ότι είναι πολύ προβλέψιμος ο τρόπος με τον οποίον ονομάζουμε τα παιδιά μας. Είναι οι μόδες (μουσικές, κοινωνικές, πολιτικές κ.λπ.), είναι η δική μας προσωπικότητα που καθρεφτίζεται στις επιλογές μας, είναι και κάτι ακόμη: Οι τάσεις αλλάζουν ανά γενιά, διαπιστώνουν οι σχετικές έρευνες. Οπως φαίνεται, οι γονείς απεχθάνονται τόσο πολύ τα δικά τους ονόματα, που όταν έρχεται η ώρα να ονομάσουν τα παιδιά τους, τα αποφεύγουν εντελώς. Οπότε, έχουμε εκατομμύρια Ευριπίδηδες στη μια γενιά και κανέναν στην επόμενη, που είτε επιστρέφει στον παραδοσιακό Γιώργο είτε πάει σε άλλες λογικές, τύπου Μάξιμος ή Ρωμύλος. 

Ποτέ δεν ξέρεις, εξάλλου, μπορεί μια μέρα να γίνει αυτοκράτορας της Ρώμης. Δεν είναι να παίζεις με αυτά.       

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News