Οι εικόνες από την εκδήλωση προς τιμήν του Βασίλη Σπανούλη, το βράδυ της Κυριακής (17/9), έκαναν τον γύρο της Ευρώπης. Ο «V-Span» είναι ένας θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όχι μόνο του Ολυμπιακού. Σπουδαία προσωπικότητα, εκτός από τεράστιος αθλητής.

Τέτοιες «Night of the Legend» τελετές είναι πολύ διαδεδομένες και στην Ελλάδα. Στο παρελθόν έχουν αποσυρθεί οι φανέλες του Νίκου Γκάλη («6»), του Φραγκίσκου Αλβέρτη («4»), του Δημήτρη Διαμαντίδη («13»), του Γιώργου Αμερικάνου («10»), του Γιώργου Τρόντζου («6»), του Μπάνε Πρέλεβιτς («7»), του Φάνη Χριστοδούλου («4»), του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς («8»)… Ο Ολυμπιακός δεν είχε κάνει αυτή την κίνηση για κάποιον άλλον παίκτη του. Ο Στιβ Γιατζόγλου και ο Σπανούλης είναι οι δυο πιο εμβληματικοί μπασκετμπολίστες στην ιστορία του συλλόγου.

Ο Γιατζόγλου ήταν ο αρχηγός της «παρέας» των Ελληνοαμερικανών που έβγαλαν την ομάδα από την ανυποληψία, τη δεκαετία των ‘70s. O Σπανούλης, αυτός που το καλοκαίρι του 2010 ήρθε για να τη λυτρώσει από τον μαρασμό, βάζοντας τέλος στα δύσκολα χρόνια της μετά-Ιωαννίδη εποχής. Για πάνω από μια δεκαετία ο «Kill Bill», χαρισματικός σκόρερ, πασέρ και γενναίος εθελοντής του τελευταίου, κρίσιμου σουτ, υπήρξε ο λεοντόκαρδος ηγέτης της.

Δεν φοβήθηκε, ποτέ, τίποτα. Ούτε να διαβεί το βαθύ ποτάμι που χωρίζει τους δυο «αιώνιους» αντιπάλους, ούτε να εγκαταλείψει το (τότε) ασφαλές περιβάλλον του Παναθηναϊκού για ένα ταξίδι στο άγνωστο χωρίς γυρισμό. Τις πιο ξεχωριστές του παραστάσεις τις έδωσε απέναντι σε «θηρία», σε γήπεδα που… έβραζαν εναντίον του. Και δεν παρατούσε τη μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμη και σε παιχνίδια που ήταν από ώρα χαμένα. Αυτό δεν στο μαθαίνει ο κόουτς, δεν το αποκτάς με την προπόνηση ή με την πείρα των αγώνων. Ή το ‘χεις, ή δεν το ‘χεις. Ο Σπανούλης αρνιόταν να παραδοθεί, παρασέρνοντας με το πείσμα του και τους συμπαίκτες του.

Οπως εκμυστηρεύτηκε μπροστά στην κάμερα της Novasports, πήγε στον Ολυμπιακό επειδή του άρεσαν τα δύσκολα. «Ηθελα να ηγηθώ μιας ομάδας που δεν είχε καταφέρει κάτι σπουδαίο τα τελευταία χρόνια, και να τη βοηθήσω με τον δικό μου τρόπο να πετύχει». Δεν θα μπορούσε να το έχει κάνει πιο αποτελεσματικά, πιο εντυπωσιακά. Αλλαξε τη μοίρα μιας ομάδας με τρόπο που ελάχιστοι αθλητές στην Ελλάδα το έχουν κατορθώσει, σε οποιοδήποτε σπορ. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον λάτρεψαν. Οι αντίπαλοι εκδήλωναν το μίσος τους, το οποίο υπέκρυπτε τον θαυμασμό τους για εκείνον. Τη ζήλεια τους, που δεν ήταν παίκτης της δικής τους ομάδας.

Τώρα που δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν, η αναγνώριση προς το πρόσωπό του είναι καθολική. Στο Gala που διοργάνωσε η ΚΑΕ Ολυμπιακός στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, ήταν όλοι εκεί. Παλιοί συμπαίκτες και αντίπαλοι, προπονητές, παράγοντες και δημοσιογράφοι. Ελληνες και ξένοι. Ο Διαμαντίδης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης, ο Μποντίρογκα, ο Γιαννάκης, ο Σφαιρόπουλος, ο Μπαρτζώκας, ο Βεζένκοβ, ο Καζλάουσκας, ο Φασούλας, ο Ντατόμε, ο Μίροτιτς, ο Χάινς… Κι όσοι δεν κατάφεραν να παρευρεθούν, έστειλαν μήνυμα: ο Γκάλης, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Ντόντσιστς, ο Νοβίτσκι, ο Γκασόλ, ο Καμπάσο, ο Γιόκιτς, ο Μαριάνοβιτς… Ακόμη και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με έναν χαιρετισμό του θέλησε να βάλει στο χρονοντούλαπο όσα τους χώριζαν.

Η γιορτή ήταν λιτή, σύντομη, αλλά γεμάτη με έντονα συναισθήματα. Η κορύφωσή της ήταν πολύ συγκινητική. Τα έξι παιδιά του Σπανούλη πάτησαν το κουμπί για να ανέβει η φανέλα του με το «7» στην οροφή του ΣΕΦ, ενώ από τα μεγάφωνα του σταδίου ακουγόταν ένα τραγούδι -«In This Shirt»-, το οποίο είχε διαλέξει η σύζυγός του, Ολυμπία Χοψονίδου.

Σε αυτές τις δυο βραδιές γνωρίσαμε έναν «άλλο» Σπανούλη, απελευθερωμένο, χωρίς την πανοπλία του πολεμιστή. Είδαμε το ανθρώπινο, γελαστό πρόσωπο αυτού του… ρομπότ, και ακούσαμε τον συνήθως εσωστρεφή και λιγομίλητο πρώην παίκτη να διηγείται προσωπικές ιστορίες που είχε καλά κρυμμένες όλα αυτά τα χρόνια.

Από τον Ολυμπιακό έχουν περάσει αρκετοί σπουδαίοι μπασκετμπολίστες. Σίγουρα, στο μέλλον θα έρθουν κι άλλοι. Κανείς τους, όμως, δεν θα «αγγίξει» τις καρδιές των οπαδών όπως ο Σπανούλης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News