Ο στεγνός τεχνοκράτης θεωρεί το ερώτημα του προλόγου αφελές. Ο θρησκόληπτος, ιερόσυλο. Και ο συνειδητοποιημένος εραστής της οδήγησης ψάχνει το δικό του δισκοπότηρο εν κινήσει. Να, για παράδειγμα, τις προάλλες σκρόλαρα τα σχόλια κάτω από ένα βίντεο του Ford Focus RS σε ένα κανάλι του YouTube που ακολουθώ. Γινόταν πανικός. Οπως είχε πει κάποτε, μάλλον αθυρόστομα, ο Λάρι Φλιντ, «Opinions are like asholes, everybody has one». Δεν χρειάζεται μετάφραση. Ακούγεται πιο κομψά έτσι, στα αγγλικά.

Ο πρώην εκδότης του περιοδικού Hustler, που έμεινε στο αναπηρικό καροτσάκι όταν κάποιος φανατικός τον πυροβόλησε, το 1978, θεωρώντας πως με το έντυπό του οδηγούσε την Αμερική στην αμαρτία, είχε δίκιο. Εστω και αν με την ιστορική του ατάκα δεν αναφερόταν σε αυτοκίνητα. Μπορείς, δηλαδή, να διαβάζεις τα πάντα ως κριτική, υποδοχή ή ως σχόλια – διάβασα από διθυραμβικά comments μέχρι την πλήρη απαξίωση για το Focus RS.

Και για κάθε αυτοκίνητο υπάρχουν «opinions». Ομως οι αντικρουόμενες απόψεις εκφράζουν αυτό ακριβώς: ότι υπάρχει ακόμη σοβαρό ενδιαφέρον του κοινού για αυτοκίνητα με ψυχή. Ολο αυτό εν μέσω μια εποχής που αδυνατίζει τη σύνδεσή σου με το μηχάνημα, καθώς οδεύει ολοταχώς προς την αυτόνομη οδήγηση.

Περιπτώσεις τύπου Toyota GR86, Honda Type-R, BMW M2, Mercedes AMG Α45, ή ακόμα και ενός ταπεινού Fiesta ST, που μας άφησε χρόνους, αποδεικνύουν ότι υπάρχουν αυτοκίνητα που μπορούν να μιλήσουν στο θυμικό σου, να σε κάνουν να νιώσεις κάτι παραπάνω οδηγώντας τα, και όχι απλώς να σε μεταφέρουν ή να σε διακτινίσουν από το σημείο Α στο σημείο Β.

Μιλώντας για διακτινισμό, έτυχε να οδηγήσω για λίγο τις προάλλες ένα Tesla Model 3 Performance. Ηταν εξωφρενικά γρήγορο. Σαν μια κινητή γιορτή ψηφιοποίησης – αλλά καθόλου ποίησης. Κάτι σαν προέκταση ενός υπερ-έξυπνου κινητού τηλεφώνου σε τροχούς. Είναι αυτό που αρέσει ήδη πολύ, που είναι best seller, που αρέσει στην πιτσιρικαρία, αλλά και αυτό που έχει βάλει τους παραδοσιακούς κατασκευαστές σε σκέψη.

Στρατηγικά εκφράζει το λεγόμενο zeitgeist, το πνεύμα της εποχής. Ομως, διάολε, ήταν τόσο άψυχο. Το Tesla είναι μια κινούμενη τεχνολογική κάψουλα που σε κλωτσάειστα πισινά από την άμεση, εδώ και τώρα, ροπή. Σαν διακόπτης ρεύματος. Πατάς και φεύγει. Για την ακρίβεια, εξαφανίζεται στον ορίζοντα. Ωστόσο, ως εμπειρία οδήγησης, ως αίσθηση, ως νευρική απόληξη στα άκρα σου, το βρήκα στεγνά άψυχο. Διευκρινίζω, λοιπόν: το σέβομαι ως νέο είδος. Δεν με κερδίζει ως οδηγό.

Οπότε, καταλαβαίνετε, χαίρομαι που ακόμη και το 2023 υπάρχουν επιλογές που σε συνδέουν με τη βαθιά φύση της οδήγησης. Μιλώντας για το GR Yaris (που ήταν και η αφορμή για αυτές τις αράδες), υποκλίνομαι σε αυτούς τους σχιστομάτηδες εξ Ανατολών, με τα reviews να δίνουν και να παίρνουν στο εξωτερικό και με τα πλάνα όπου πλαγιολισθαίνει με τα τέσσερεις τροχούς. Υποκλίνομαι, επίσης, στα ειδικά τμήματα εταιρειών που έχουν βγάλει μερικά οδηγοκεντρικά αυτοκίνητα, έστω και αν κάποια από αυτά τα βρίσκεις πλέον μόνο ως μεταχειρισμένα.

Δεν είναι στεγνό, δεν είναι ιερόσυλο. Κάποια αυτοκίνητα ακόμη σου «μιλούν». Δεν είναι living rooms εν κινήσει, δεν είναι ψυχρά «ψυγεία» που τυγχάνει να πηγαίνουν «σφαίρα». Κύριοι, όπου κι αν είστε, στο Βάισαχ, στο Μόναχο, στη Στουτγάρδη, στη Διέππη, στη Ford που αγαπήσαμε, άξιοι και σεμνοί Ιάπωνες, σας ευχαριστούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News