Ένα επιχειρησιακό σχέδιο αντιμετώπισης οποιουδήποτε ρίσκου ή κινδύνου είναι τόσο επιτυχημένο όσο και οι βασικές παραδοχές (τα assumptions) από τις οποίες ξεκινά.

Τι περιμένεις δηλαδή λίγο πολύ ότι θα συμβεί. Ποιο είναι το βασικό και το ακραίο σενάριο και πόσο υπολογίζεις ότι επαρκούν ή όχι οι πόροι που ήδη διαθέτεις για να το αντιμετωπίσεις. Ανθρώπινοι πόροι, οικονομικοί, διαδικασίες κτλ. Από την άσκηση αυτή, θα προκύψουν οι κινήσεις που πρέπει να δρομολογήσεις ώστε να πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο ακραίο σενάριο. Έτσι είσαι καλυμμένος και στις υπόλοιπες πιο ήπιες εκδοχές.

Η Ελλάδα, ως κράτος, νιώθουμε μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο στο πετσί μας ότι «έχει στηθεί» με παραδοχές άλλων δεκαετιών. Τότε που το να χτίσεις έναν οικισμό στο παλιό δέλτα ενός ποταμού, ή το να περνάς πυλώνες υψηλής τάσης μέσα από το δάσος δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου.

Έλα όμως που τώρα είναι!

Και δίνοντας την εντύπωση ότι είμαστε ακόμα στο στάδιο της συλλογικής άρνησης της πραγματικότητας, κάνουμε αυτό που μας είναι πιο εύκολο. Μας φταίνε τα φαινόμενα από μόνα τους. «Έριξε το νερό δυόμιση ετών σε 48 ώρες», «είμαστε αντιμέτωποι με megafires», «έχει έρθει η κλιματική κατάρρευση».

Σύμφωνοι, όλα αυτά ισχύουν και με το παραπάνω. Αλλά είναι η αιτία του προβλήματος ή ο πυροκροτητής της βόμβας πάνω στην οποία φαίνεται ότι καθόμαστε;

Η ρίζα της ανεπάρκειας θα είναι καλό για όλους μας να αναζητηθεί στις λάθος παραδοχές. Θα πρέπει να αναμένουμε ακραίους πολυήμερους καύσωνες και απίστευτους όγκους νερού βροχής τα επόμενα χρόνια, είτε το θέλουμε είτε όχι. Με βάση αυτήν την οδυνηρή διαπίστωση οφείλουν να καταστρωθούν και να αξιολογηθούν τα σχέδια πολιτικής προστασίας. Αφού βέβαια πρώτα γίνει μια έντιμη και ειλικρινής αποτύπωση των κενών σε υποδομές γιατί μόνο έτσι θα ξέρει κανείς τι να πρωτοσώσει από αυτά που καταρρέουν. Μήπως κι εμείς οι πολίτες έτσι βοηθηθούμε και αρχίσουμε να εκλέγουμε δημόσιους άρχοντες (και) με αυτό το κριτήριο κατά νου. Τοπικούς και κοινοβουλευτικούς.

Οτιδήποτε άλλο θα θυμίζει κάποιον που πάει στον Βόρειο Πόλο καμαρώνοντας που έχει μαζί του ένα φουτεράκι γιατί, «ε, πόσο κρύο να κάνει πια;». 

Η φύση μάς έστειλε το δικό της 112 στην Εύβοια, στη Χαλκιδική, στη Βαρυμπόμπη, στην Καρδίτσα πριν από μόλις λίγα χρόνια. Τώρα μας έκανε επαναποστολή του μηνύματος στον Έβρο, στη Ρόδο, στη Λάρισα, στον Βόλο, στο Πήλιο… Τότε αποδείχθηκε ότι το μήνυμα δεν διαβάστηκε. Τώρα;

Διότι αν όχι και τώρα, κινδυνεύουμε να γίνουμε παράδειγμα failed state σε επενδυτική βαθμίδα.

* O  Αλέξανδρος Παπαδάκης είναι στέλεχος Επικοινωνίας και Εταιρικών Σχέσεων

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News