Ο σύγχρονος άνθρωπος, εξαιρετικά ανθρώπινα, θεωρεί τον πολιτισμό που αξιώνεται ανίκητο. Οπλοκατοχυρωμένοι, δήθεν, απέναντι σε οποιοδήποτε στοιχειό. Και έρχεται κάποια στιγμή που βρίσκεσαι αρχέγονα αντιμέτωπος με κάτι που ξεπερνάει το Σύμπαν που θεωρούσες ότι είχες κατακτήσει. Ετούτη τη φορά είναι το νερό. Στα μεγάλα δράματα, ο κόσμος παγώνει. Δεν υπάρχει πιο ενδεικτικό από τη σιωπή. Οσο ακούς φωνές, υπάρχει ελπίδα. Οταν πέφτει σιγή, να συμπονάς τον άνθρωπο.

Τόσοι άνθρωποι σιωπηλοί. Οργανώθηκαν σε ομάδες, μηχανεύτηκαν λύσεις, ανέβηκαν σε ταράτσες, στην καλύτερη σε ελικόπτερα, ηλικιωμένοι, παιδιά, δυναμικοί, αδύναμοι και ανήμποροι, βάρκες να διασχίζουν δρόμους όχι θάλασσες, απεγκλωβισμοί σωτήριοι, στάθηκαν σε ουρές για νερό, αξιολόγησαν το νερό νεράκι ενώ πνίγηκαν από νερό.

Μην υποτιμούμε πόσοι και πόσοι προσφέρουν. Πόσοι «δίπλα» καταδίπλα στον συνάνθρωπο. Το μυαλό μου γυρίζει στη Νέα Ορλεάνη, σκηνές χαραγμένες, μιας υπερδύναμης ανεπίτρεπτα αδιάφορης για μέρες και μέρες…

Δεν παροτρύνω πονηρά συγκρίσεις, απλώς στο δράμα επαναφέρει η μνήμη εικόνες που είχε απωθήσει. Το μυαλό είναι απείθαρχο πράγμα. Μα ό,τι κι αν γίνεται… Οταν σώζονται ζωές, μην υποτιμάμε ό,τι γίνεται. Υπάρχει «πιο» από τη ζωή; Ο,τι, λοιπόν, γίνεται ή δεν γίνεται στα δικά μας μέρη… Ετούτη η καταστροφή δεν έχει προηγούμενο, ούτε μπορούσε να αποτραπεί αλλά ούτε και να παρηγορηθεί.

Η λάσπη κατάπιε όχι μόνο ανθρώπους αλλά βίους ανθρώπων. Το «Πού θα πάω;» είναι μονόλογος, καθώς ενδόμυχα γνωρίζει ότι δεν έχει να περιμένει. Πώς να επιχορηγηθεί το σύμπαν σου; Το σύμπαν χάνουν. Γι’ αυτό και, αν προσέξετε, όταν σώζονται, όσοι σώζονται, τότε καταρρέουν.

Το «Τι υπάρχει από κάτω» είναι θρίλερ. Οι επιπτώσεις αυτής της ανυπολόγιστης, μακράς διάρκειας τραγωδίας παρασύρουν στο δράμα της όλη τη χώρα. Η ανάκαμψη της αγροτικής παραγωγής δεν καταδέχεται ελπίδα. Οι αποθέσεις πάνω στα γόνιμα εδάφη δεν υπόσχονται να φιλοξενήσουν πια καλλιέργειες. Ο Θεσσαλικός Κάμπος… Κάποτε, ένα θαύμα, μια νίκη του ανθρώπου πάνω στη γη.

Τη γη τους έχασαν. Τη γη μας χάσαμε. Πόσα δα εδάφη έχει ετούτη η χώρα; Ποιος έχει κουράγιο για άλλον «πλανήτη» υποσχόμενης γης; Πόσο κόσμο τάισε, οικογένειες, επιχορηγήσεις, κάποτε μέχρι ξιπασιά, μετά ήρθε η προσγείωση, νέοι άνθρωποι παρέλαβαν σκυτάλη «ερασιτεχνικής» γεωργίας… (Δεν είχαμε ποτέ ηγεσία να δει σωστά τη γεωργία, τον κάθε πρωτογενή παράγοντα).

Μια πλημμύρα… Τραγωδία! Μα και δεύτερη; Στο δύο καίγεσαι οριστικά. Σκέφτομαι μελαγχολικά πόσο υποτιμημένο ήταν ανέκαθεν το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Πως κανένας πρωτοκλασάτος δεν κόπτονταν ιδιαίτερα για τον τίτλο της «υπουργίας» του… Ισα να μοιράζει χρήμα… Πόσο δραματικά ανυποψίαστοι ανέκαθεν. Κωμικοτραγικά αποκομμένοι από τη γη, την παραγωγή, τη ζωή. Ο κάμπος ήταν ζωή.

Και ενώ σπας με κάθε εικόνα και μαυρίζεις στο μυαλό σου κάθε υποσχετική… Κάπου πέφτει το μάτι σου σε μια Ολλανδία και πώς μια καταστροφή που δεν είχε προηγούμενο, τους γέννησε ένα «σήμερα» που δεν έχει προηγούμενο. Και φτερουγίζεις «Λες;» και «Μακάρι». Η ιστορία του κόσμου ανέκαθεν ένα «Λες;» ελπιδο-υποσχόμενο. Μα σε τούτη την περίπτωση αμέσως το κατευνάζεις. Τρέμεις μήπως πρώτα χρειαστεί να μαζέψουμε τους νεκρούς μας. Τόση σκυταλοδρομία τραγωδιών;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News