Ενας άνθρωπος φτάνει αργοπορημένος στο λιμάνι και προσπαθεί να μπει στο πλοίο, αλλά το πλήρωμα τον σπρώχνει και τον πετάει στη θάλασσα. Ο άνθρωπος πνίγεται. Το καράβι φεύγει.

Γίνονται αυτά; Γίνονται. Καταγράφονται και σε βίντεο για να τα βλέπεις και να το πιστέψεις ότι γίνονται. «Είχε και εισιτήριο», διαβάζεις σε τίτλους. Δηλαδή το ότι πλήρωσε εισιτήριο κάνει την κτηνωδία μεγαλύτερη; Δεν πιστεύεις στα μάτια σου, δεν πιστεύεις και στα αφτιά σου. «Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές, όχι να τον σκοτώσουν», ακούς να λένε σε τηλεοπτικό πάνελ έγκριτοι δημοσιογράφοι, επιχειρηματολογώντας.

Μετά τα δάση που έγιναν κάρβουνο, τα καμένα σπίτια και τα απανθρακωμένα πτώματα, έρχονται τα πλημμυρισμένα χωριά και οι δρόμοι-ποτάμια. Επί δύο μήνες ελπίζαμε να πέσει βροχή για να γλιτώσουμε από τις πυρκαγιές και τώρα ελπίζουμε να πάψουν οι βροχές για να γλιτώσουμε από τις πλημμύρες. Ενας τραγικός σουρεαλισμός. Και ένας σύγχρονος κατακλυσμός χωρίς Νώε και σωτήρες, μόνο με το κυνικό μειδίαμα της φύσης που πληγώσαμε και μας εκδικείται.

Μπαράζ δυσάρεστων συμβάντων. «Permacrisis» ονόμασαν το φαινόμενο, μια μόνιμη κρίση δηλαδή. Μέσα στην οποία περιφέρεται η ύπαρξή μας τα τελευταία χρόνια, όπως ο ήρωας σε αρχαία τραγωδία. Πρέπει να μάθεις να ζεις έτσι. Να αναπνέεις χωρίς οξυγόνο. Να επιβιώνεις μέσα σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα, να συνηθίσεις το γκρίζο, καταθλιπτικό σκηνικό που φτιάχνεται γύρω σου.

Το χιούμορ μπαίνει στη δραματική εξίσωση να σε ανακουφίσει. Στέλνουμε ο ένας στον άλλο χιουμοριστικά μιμίδια, φωτοσοπαρισμένες εικόνες, παρανοϊκές φράσεις που βγαίνουν από το στόμα αρνητών της νέας ταυτότητας και γενικότερα αρνητών κάθε λογικής και προόδου, δημοσιογράφους που κάνουν 3D γραφικά με φόντο τραγωδίες.

Μας πιάνει νευρικό γέλιο, ασταμάτητο γέλιο, δακρύζουμε. Αυτό συμβαίνει όταν το άγχος έχει καταλάβει το μέσα σου. Γελάς μηχανικά και αρνείσαι να σταματήσεις, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι μόλις σταματήσεις, θα σε καλωσορίσει ξανά η θλίψη.

«Χαίρου τον καλό καιρό, γιατί ο κακός δε λείπει» λέει μια παλιά παροιμία. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η παροιμιώδης φράση, αν την επινοούσαν τώρα. Πολύ πιθανόν να έλεγε «Χαίρου τον κακό καιρό, γιατί ο καλός λείπει». Απουσιάζει εντελώς δηλαδή, τον αναζητάμε διακαώς και δεν τον βρίσκουμε. Και αν, εν πάση περιπτώσει, τον βρει κανείς να μας δείξει πώς τα κατάφερε, ποιον δρόμο ακολούθησε, πώς βρήκε αυτή τη βελόνα μέσα στα άχυρα. Πού είναι η όαση ευφορίας μέσα στην αχανή έκταση της μαυρίλας που μας περικυκλώνει;

Ενας λαός βουτηγμένος στη δυσθυμία. Την καταλαβαίνεις από τον τρόπο με τον οποίο οδηγούν στον δρόμο, την ακούς στις συζητήσεις στο καφέ, την βλέπεις να αναγράφεται με φωσφοριζέ γράμματα στο μέτωπο των διπλανών σου. Βάφει τις κουρτίνες του σπιτιού σου μαύρες, σε λιώνει κάτω από τη σόλα της καθώς σε πετυχαίνει στη γωνία, σαν απροστάτευτο μικροσκοπικό έντομο.

Μόνο εμείς είμαστε τα θύματα της; Οχι, βέβαια. Δηλητηριάζει τη σκέψη των ανθρώπων και πέρα από τους δικούς μας τοίχους. Ο κακός καιρός έχει σκεπάσει σαν σύννεφο όλον τον πλανήτη, βρέχει παντού δυστοπία και κατάθλιψη.

Οι εξαιρέσεις, λιγοστές και τις αναφέρουν με πομπώδεις τίτλους «Στην τάδε χώρα οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες του κόσμου». Το διαβάζεις με φθόνο, νιώθοντας τα επίπεδα της δικής σου κορτιζόλης να έχουν πέσει στα πατώματα με τα θλιβερά που συμβαίνουν απανωτά γύρω σου.

Αναζητάς λίγη χαρά. Αναζητάμε λίγη χαρά. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι είμαστε σύγχρονοι Γκοντό που περιμένουν μάταια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News