Την δεκαετία του ’80, ως συντάκτης μηχανοκίνητου αθλητισμού, μαζί με άλλους είχαμε μετάσχει στη σύνταξη του Κ.Ο.Κ. Ανάμεσα στα άρθρα υπήρχε ένα που προέβλεπε πρόστιμο για όποιον οδηγούσε μοτοσικλέτα χωρίς αντιανεμικά γυαλιά. Τα αντιανεμικά γυαλιά του άρθρου υποθέτω ότι ήταν τα γυαλιά της Πολεμικής Αεροπορίας που φορούσαν οι μοτοσικλετιστές τη δεκαετία του ’50 και του ’60, που φοράει ο Σνούπι όταν κάνει τον πιλότο στο σκυλόσπιτο και ήταν ήδη ντεμοντέ το 1980.

Οταν είχα ρωτήσει τον γραμματέα του υπουργείου Συγκοινωνιών Ρουσόπουλο γιατί να υπάρχει ένα τέτοιο άρθρο και μου είχε απαντήσει «το πολύ να μην υπάρχει αντικείμενο», του είχα απαντήσει: «Θα υπάρξει εάν ο τροχονόμος θέλει να κόψει την κλήση, αλλά δεν βρίσκει τίποτα άλλο».

Την ιστορία θυμήθηκα διαβάζοντας τον απολογισμό ενός εκ των ελέγχων στις κόντρες στην Παραλιακή. Ξεκινούσε από 95 παραβάσεις για πινακίδες, συνέχιζε 65 για εξατμίσεις και τελείωνε με δύο για φθαρμένα ελαστικά. Ηταν σαν να βλέπω τη σκηνή. «Δίπλωμα, άδεια, ΚΤΕΟ. Μάλιστα, όλα εντάξει. Μια στιγμή όμως να δούμε τα ελαστικά του αυτοκινήτου σας». Η οποία παράβαση δεν είναι τυπική, όπως τα αντιανεμικά γυαλιά, αλλά είναι το κλασικό throw the book at you: «Αμα γουστάρεις να είσαι γαλαρία στις κόντρες, να ξέρεις ότι θα ελέγξουμε και αυτά που δεν περίμενες ποτέ ότι θα ελεγχθούν. Για να τσεκάρουμε πόσο φιμέ είναι τα τζάμια. Και αυτά τα λάστιχα εμένα μου μοιάζουν φθαρμένα».

Το θετικό ήταν ότι οι παραβάσεις που έκοψε στις κόντρες η Τροχαία συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα. Και αν ο Γιάννης Οικονόμου μπορεί να το κρατήσει ένα-δύο μήνες, η συνήθεια «πάμε στο Ribas να κάνουμε χάζι» θα διακοπεί και μια ιστορία που σήμερα είναι πολύ πιο αντικοινωνική από ό,τι στο παρελθόν, θα σταματήσει.

Στο παρελθόν υπήρξαν κόντρες: από την εποχή του Σπυράκη, που είχε το παρατσούκλι «ψαράκιας» αφού έτρεχε μπρούμυτα πάνω στη σέλα για να έχει αεροδυναμική στάση, μέχρι τον Χίπι που είχε κόψει τα μαλλιά του, αλλά Χίπι συνέχιζαν να τον φωνάζουν, τον Χοντρό με τα δύο μοτέρ στην Πέτρου Ράλλη, τον Κινέζο στη Νέα Χαλκηδόνα, τους Μαρμαράδες και τον Αριστειδάκη με το RD το τρεισήμισι.

Και μέρη για τις κόντρες υπήρχαν: Η Ροσινιόλ, η Παραλιακή από ΣΕΦ μέχρι το σπιτάκι της ΕΛΠΑ και η βούτα στη Βουλιαγμένη, μέχρι να γίνει η είσοδος από την αερογέφυρα. Και λεφτά χοντρά στηνόντουσαν στις κόντρες. Μέχρι που υπήρχε άνθρωπος εμπιστοσύνης να τα κρατάει: ο Χοντρός με την καφετέρια στην πλατεία της Παλαιάς Στρατώνας, που εμπιστευόντουσαν ότι θα τα δώσει σε όποιον νικήσει.

Η διαφορά με το σήμερα ήταν ότι παλιά αυτοί που έκαναν κόντρες πρόσεχαν να μην την πληρώσει κανένας άσχετος. Για παράδειγμα, στην «Αύρα», στην Εθνική, που η εκκίνηση δινόταν στο φανάρι της Αχαρνών και ο τερματισμός ήταν στην αερογέφυρα, κάποιος πριν από την εκκίνηση καθυστερούσε τα αυτοκίνητα ένα φανάρι για να μην πάει και κολλήσει κάποιος από εκείνους που έκαναν την κόντρα σε προπορευόμενο αυτοκίνητο. Πίστευαν ή ήθελαν να πιστεύουν ότι είναι αγωνιζόμενοι που δεν έχουν πίστα για να τα τρέξουν. Οι σημερινοί μοιάζει να πιστεύουν ότι είναι χαρακτήρες του «Need for Speed». Το τελευταίο που πρέπει να νιώσουν ότι η Παραλιακή και η Αθήνα τη νύχτα τους ανήκουν.

Και ένα-δυο τελευταία. Μετά από δύο αγωνιστικές στο ποδόσφαιρο, την Κυριακή που πέρασε τα βεγγαλικά έκαναν την εμφάνισή τους στη κερκίδα. Επειδή οι χούλιγκαν δεν θέλουν να φαίνονται φλώροι και οι αντίπαλοι πιο μάγκες, ήταν να μη γίνει η αρχή. Ευκαιρία να υπενθυμιστεί ότι τα μέτρα κατά του χουλιγκανισμού –κλείσιμο των λεσχών των οργανωμένων, ελέγχους από την Αστυνομία στις εισόδους, συστήματα με κάμερες στα γήπεδα και συνεργασία με την UEFA– τα εγγυήθηκε ο Πρωθυπουργός. Και το δεύτερο, ο έλεγχος από την Αστυνομία στις εισόδους, μοιάζει ήδη να ατονεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News