Η Σάσα Σταμάτη μίλησε δημοσίως για τον πατέρα της που είχε μανιοκατάθλιψη και αναγκάστηκε να του κάνει εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, μίλησε για τη σκληρή πραγματικότητα όσων πρέπει να διαχειριστούν ψυχικές ασθένειες στο οικείο περιβάλλον τους, μίλησε και για
τη δική της κατάρρευση, η οποία την οδήγησε στο ψυχιατρείο, από όπου ανήρτησε μια φωτογραφία με το εξής μήνυμα: «Οταν φτάνεις στον πάτο, μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Δε σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δεν είναι ταμπού. Χτύπα την πόρτα».

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με το να αποκαλύπτεις τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ζωής σου στα κοινωνικά δίκτυα και να περιγράφεις σε τηλεφωνικές συνδέσεις στις ψυχαγωγικές εκπομπές πώς βρέθηκες στο Θριάσιο με τις πιτζάμες και με ταχυπαλμίες. Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι όποτε το κάνει ένα ευρέως γνωστό πρόσωπο, ανοίγεται ένας δημόσιος διάλογος πάνω στον οποίο καθρεφτίζεται η στάση μας απέναντι στην ψυχική υγεία.

Από τη μια έχεις την ειρωνεία προς το πρόσωπο που αποκάλυψε ότι έφτασε στον πάτο και χρειάστηκε ψυχιατρική βοήθεια, από την άλλη έχεις τον μελοδραματισμό. Από τη μια βλέπεις πικρόχολες αναρτήσεις, από την άλλη διαβάζεις τοποθετήσεις λουσμένες με ακραίο
συναισθηματισμό και προστατευτισμό. Και οι δύο περιπτώσεις αντίδρασης είναι ενδεικτικά σημάδια μιας κοινωνίας που δεν ξέρει ακόμα πώς να συμπεριφερθεί απέναντι στην ψυχική ασθένεια.

Στεκόμαστε αμήχανοι απέναντί της, ας το παραδεχτούμε. Την τοποθετούμε σε μια βραχονησίδα και την παρατηρούμε από την όχθη, από απόσταση. Σε μια πλευρά συγκεντρώνονται όσοι δεν την καταλαβαίνουν, όσοι την αντιμετωπίζουν όπως ο Τόνυ Σοπράνο στη γνωστή σειρά, που πήγαινε κρυφά στην ψυχίατρο γιατί ντρεπόταν. Στην άλλη πλευρά βρίσκονται οι ένθερμοι υπέρμαχοι της αποδοχής της. Τόσο ένθερμοι, όμως, που ώρες-ώρες καταντούν γραφικοί.

Σαφώς και το στρατόπεδο της συναισθηματικής υπερβολής είναι προτιμότερο από εκείνο της άρνησης. Αλλά ούτε αυτό σηματοδοτεί την αληθινή αποδοχή. Ενα κοινωνικό περιβάλλον που έχει πλήρως ενσωματώσει την ιδέα της ψυχικής ασθένειας τοποθετείται συνολικά πιο
ψύχραιμα απέναντι σε εξομολογήσεις ψυχικής κατάρρευσης, είτε αυτές γίνονται σε δημόσια παράθυρα είτε πίσω από κλειστές πόρτες. Στο ιδανικό αυτό περιβάλλον, η στάση της πλειοψηφίας δεν διατρέχεται από λύπηση προς τον πάσχοντα, αλλά από ορθολογισμό.

Αν σπάσεις τα πόδια και τα χέρια σου θα τρέξεις στον ειδικό γιατρό να σου βάλει γύψο, είναι αυτονόητο, έτσι; Εξίσου αυτονόητο θα πρέπει να γίνει ότι αν σπάσουν τα νεύρα σου, αν καταρρεύσει το ψυχολογικό σου οικοσύστημα για οιονδήποτε λόγο, θα πρέπει να αναζητήσεις τη βοήθεια ειδικού γιατρού για να σε ανακουφίσει και να σου δώσει μια λύση ίασης.

Και φυσικά, η πρόληψη. Μια τεράστια κατάκτηση. Oπως πας στον οδοντίατρο γιατί νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά στην οδοντοστοιχία σου, έτσι πρέπει να πηγαίνεις και στον ψυχίατρο όταν αισθάνεσαι αδύναμος να ανταπεξέλθεις ψυχικά στα όσα σου συμβαίνουν.

Πρόσφατα, ένας φίλος μου έλεγε για την περίπτωση μιας συναδέλφου του που έπαθε νευρικό κλονισμό στη δουλειά. Μια άλλη φίλη περιέγραφε πόσο δύσκολο τής είναι να βγαίνει από το σπίτι και πόσες κρίσεις πανικού παθαίνει στη δουλειά της τελευταία, γιατί δεν της αρέσει καθόλου αυτό που κάνει. Ενας άλλος, μου αποκάλυψε ότι ένα βράδυ ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού που κινδυνεύει να χάσει λόγω χρεών και σκέφτηκε πώς θα ήταν να πετάξει σαν τον Σούπερμαν στο κενό.

Αυτό που έπαθε η Σάσα Σταμάτη το παθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι πια. Η ψυχική ασθένεια είναι γύρω μας, τόσο διαδεδομένη όσο ο πονόδοντος. Εμείς μέχρι πότε θα αντιδρούμε αμήχανα απέναντί της, κάνοντας trend έναν διάσημο που αποκάλυψε την ψυχική του
κατάρρευση;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News