Η αντιπολίτευση, είτε η αξιωματική είτε η ελάσσονα, αποτελεί αναγκαία και θεμελιώδη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Την σημασία, δε, κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναδεικνύουν και οι πρόνοιες του Κανονισμού της Βουλής, που χορηγούν σειρά κοινοβουλευτικών εργαλείων και προνομίων σε αυτή ώστε να ασκεί σωστά το ρόλο της. Ρόλος που συνίσταται τόσο στο να ελέγχει την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της αλλά και να παρουσιάζει ένα ελκυστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης για τους πολίτες ώστε να υπάρχει εναλλακτική στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Η σαρωτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις διπλές κάλπες του Μαΐου και του Ιουνίου πέραν από την εδραίωση της δικής της κυριαρχίας είχε και ένα άλλο αποτέλεσμα. Διέλυσε, κυριολεκτικά, όμως, κάθε έννοια αντιπολίτευσης στο τόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ποσοστό 17% και μόλις 47 βουλευτές, αποδυναμώθηκε τόσο πολύ που δεν μπορεί να ασκήσει ούτε το κορυφαίο κοινοβουλευτικό όπλο της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης, την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβερνήσεως. Συνέπεια, δε, της συντριβής του έχει περιέλθει σε μια τεράστια περιδίνηση εσωστρέφειας. Με 4 υποψήφιους αρχηγούς, εκ των οποίων ο ένας είναι καταδικασμένος από το Ειδικό Δικαστήριο, αναλώνεται σε άσκοπους εσωκομματικούς διαγκωνισμούς όταν η χώρα χρειάζεται αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται βρίσκεται σε ανοδική πορεία, παραμένει σε θερινή ραστώνη, απολαμβάνοντας τις δάφνες της ανόδου στις εκλογές. Η ακροδεξιά που εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο απέχει από την άσκηση σοβαρής αντιπολίτευσης επιλέγοντας να αγκαλιάσει ακραίες φωνές που αμφισβητούν ακόμα και τις νέες ταυτότητες, ενώ το ΚΚΕ παραμένει στη δική του ασφαλή ζώνη.

Την ίδια στιγμή, όμως, η χώρα σπαράσσεται από γεγονότα και συμβάντα που θα έπρεπε να αποτελούν σκληρό πεδίο κριτικής προς την Κυβέρνηση. Οι πυρκαγιές που μαίνονται και κοστίζουν ζωές ενώ εξαϋλώνουν περιουσίες και δάση αποτελούν μια λαμπρή αποτυχία της κυβέρνησης. Διότι σαφώς η κλιματική κρίση συμβάλλει στις τωρινές mega πυρκαγιές που αντιμετωπίζουμε αλλά ουδείς μπορεί να κρύψει ότι κάτι είναι σάπιο στο σύστημα της προληπτικής αντιμετώπισης των πυρκαγιών αλλά και στην ποινική αντιμετώπιση των δραστών. Ταυτόχρονα, η έκρηξη στη βάση στην Αγχίαλο και η καταστροφή πυρομαχικών εν καιρώ ειρήνης στη μέση της Ελλάδας, αποδεικνύει ότι κάτι δεν λειτουργεί και στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Δισεκατομμύρια ευρώ δαπανώνται για εξοπλιστικά προγράμματα και σύγχρονα όπλα τα οποία θα φυλάσσονται σε αμφίβολης ποιότητας και ασφάλειας εγκαταστάσεις.

Στο πεδίο της ασφάλειας, η χώρα αρχίζει να ομοιάζει επικίνδυνα με χώρες της Λατινικής Αμερικής. Κροάτες χούλιγκαν εισέρχονται ανενόχλητοι στη χώρα, διασχίζουν τη μισή Ελλάδα από την Κακκαβιά έως τη Νέα Φιλαδέλφεια, σκοτώνουν έναν φίλαθλο της ΑΕΚ και η Αστυνομία παρακολουθεί διακριτικά. Οι ανταλλαγές πυροβολισμών αποτελούν καθημερινό φαινόμενο στις γειτονιές της Αθήνας με τις συμμορίες να επιλέγουν την ένοπλη βία χωρίς κανένα φόβο.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, και ενώ ο πολίτης αναμένει την άσκηση μιας κριτικής, όχι ισοπεδωτικής αλλά παραγωγικής με σχέδια και προτάσεις, αντ’ αυτού βλέπει την απόλυτη σιγή, την οποία διακόπτουν που και που κάποιες ξύλινες ανακοινώσεις περί «κατάρρευσης του επιτελικού κράτους του κ. Μητσοτάκη». Ο πολίτης βλέπει και καταλαβαίνει. Αντιλαμβάνεται ότι κρίσιμες δομές του κράτους υπολειτουργούν, βλέπει τα αποτελέσματα αυτή της δυσλειτουργίας, βιώνει την δυσλειτουργία. Ζητεί, όμως, αξιόπιστη εναλλακτική. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Τα αποτελέσματα της έλλειψης της φαίνονται ήδη στην αλαζονεία της κυβέρνησης και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ζητήματα. Ζητείται αντιπολίτευση λοιπόν. Το χρειάζεται η δημοκρατία μας.

* Ο Nικόλαος Δ. Κωστακόπουλος είναι δικηγόρος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News