Σε όποια επιφάνεια κι αν αναμετρηθούν, ένας αγώνας Νόβακ Τζόκοβιτς – Κάρλος Αλκαράθ δεν πρόκειται, ποτέ, να μας απογοητεύσει.

Στο γρασίδι του Γουίμπλεντον, στα μέσα Ιουλίου, ο τελικός τους ήταν μια πραγματική τιτανομαχία, η οποία κράτησε τέσσερις ώρες και 42 λεπτά. Ο απίθανος 20χρονος από τη Μούρθια νίκησε τον φοβερό Σέρβο (1-6, 7-6, 6-1, 3-6, 6-4) και του στέρησε, εκτός από το βρετανικό τρόπαιο, την προοπτική να γίνει ο πρώτος τενίστας μετά τον Ροντ Λάβερ (1969) που θα κατακτούσε και τα τέσσερα γκραν-σλαμ μέσα στην ίδια χρονιά.

Πέντε εβδομάδες αργότερα στο Σινσινάτι, στην πρώτη τους συνάντηση σε σκληρή επιφάνεια, μας χάρισαν έναν ακόμη δραματικό τελικό, διάρκειας τριών ωρών και 49 λεπτών: το μεγαλύτερο (σε χρόνο) ματς τίτλου των τριών σετ, που έχει καταγραφεί στην ιστορία του ATP tour. Αυτή τη φορά νικητής ήταν ο Τζόκοβιτς, 2-1 (5-7, 7-6, 7-6), ο οποίος κατέκτησε το 39ο «χιλιάρι» μάστερς της μυθικής του καριέρας, συμπληρώνοντας 1.069 νίκες.

Το τέλος του ματς τον βρήκε ξαπλωμένο στο τερέν. Για να φτάσει στον θρίαμβο, χρειάστηκε να νικήσει… και τη θερμοπληξία. Υστερα σηκώθηκε, χαιρέτησε τον άξιο αντίπαλό του στο φιλέ -με μια αγκαλιά, όχι μόνο δια χειραψίας, όπως προστάζει το σαβουάρ βιβρ του τενις- και άρχισε να πανηγυρίζει με έναν τρόπο ασυνήθιστο στο τένις, αλλά και για τον ίδιο τον Τζόκοβιτς: έσκισε το μπλουζάκι του μπροστά στο κοινό, προκαλώντας πανδαιμόνιο στις εξέδρες.

Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να φτάσει σε τέτοια έκσταση, ώστε να… διαρρήξει τα ιμάτιά του; Η αγάπη του για τις μεγάλες προκλήσεις. Οσοι γνωρίζουν καλά τον «Νόλε», θα σου πουν ότι αυτές τον εξιτάρουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: τα τρόπαια, τις νίκες, ή την εκδίκηση.«Ηταν τρελό. Σίγουρα, ένα από τα πιο δύσκολα ματς που έχω δώσει στη ζωή μου, ανεξαρτήτως τουρνουά, κατηγορίας και επιπέδου του αντιπάλου. Μπορώ να πω πως ήταν από τα πιο συναρπαστικά παχινίδια στα οποία έχω λάβει μέρος», τόνισε ο ίδιος μετά τον αγώνα.

Του έχουν λείψει οι μάχες που τόσα χρόνια έδινε με τα άλλα δυο μέλη των «Big-3». Μάχες που έκοβαν την ανάσα του θεατή, που ωθούσαν τις επιδόσεις του στα άκρα, και πρόσθεταν αξία στους θριάμβους του. Ο Ρότζερ Φέντερερ έχει αποσυρθεί – και είχε πάψει από καιρό να είναι αυτός που ήταν. Ο Ράφα Ναδάλ ταλαιπωρείται από σοβαρούς τραυματισμούς. Κανείς δεν ξέρει πότε (και σε ποια κατάσταση) θα επιστρέψει. Πολλοί πρωταθλητές στη θέση του Τζόκοβιτς θα κοιτούσαν μόνο να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία και να αφήσουν πίσω τους ιστορικούς αντιπάλους τους σε τρόπαια και ρεκόρ. Εκείνος, όμως, είναι πολεμιστής. Τον τρέφει ο ανταγωνισμός. Θέλει τον Ρότζερ του. Τον Ράφα του. Και το απολαμβάνει, που βρήκε τον Κάρλος του.

Ο Τζόκοβιτς έχει χάσει major τελικούς από τον Ντανιίλ Μεντβέντεφ (πρόπερσι), ή τον Σταν Βαβρίνκα. Εχει δυσκολευτεί σε άλλους, από αρκετούς αντιπάλους του – ανάμεσά τους και ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Κανείς, όμως, δεν τον προκάλεσε με το παιχνίδι του, όσο ο Αλκαράθ. Το εκμυστηρεύτηκε μετά τη νίκη του στο Σινσινάτι: «Η αίσθηση που μου δημιουργεί όταν τον αντιμετωπίζω, είναι ίδια με εκείνη που είχα όταν έπαιζα με τον Ναδάλ στην καλύτερη περίοδο και των δυο μας. Κάθε πόντος είναι μια μάχη. Είναι εκπληκτικό αυτό που βιώνω μαζί του στο τερέν. Ολοι οι αγώνες που παίξαμε, ήταν έτσι».

Οι αγώνες που έχουν παίξει, είναι μόλις τέσσερις (και το σκορ, 2-2). Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον Τζόκοβιτς να συγκρίνει αυτή τη μικρού μήκους αντιπαλότητα με εκείνη που είχε με τον Ναδάλ, με τον οποίο αναμετρήθηκε 59 φορές τα 17 τελευταία χρόνια. Στο πρόσωπο του 20χρονου Αλκαράθ βλέπει τον εαυτό του στα νιάτα του. Τότε που εμφανίστηκε στα κορτ, στα τέλη της δεκαετίας του 2000, για να καλύψει το τεράστιο κενό που άφηναν πίσω τους, ο Πιτ Σάμπρας και ο Αντρέ Αγκάσι. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει τώρα με τον νεαρό Ισπανό, καθώς η χρυσή εποχή των «Big-3» τελειώνει. Με τη διαφορά ότι το αντίπαλο δέος του Αλκαράθ είναι ο 36χρονος «Τζόκο». Ενώ τότε, υπήρχε ο Φέντερερ, ο Ναδάλ, ο Μάρεϊ.

Αυτή η υπέροχη αντιπαλότητα, του Τζόκοβιτς με τον Αλκαράθ, η οποία είναι, ταυτοχρόνως, μάχη γενεών, μπορεί να κρατήσει μερικά χρόνια ακόμη -ο Σέρβος επιδεικνύει ενέργεια και αντοχές 25άρη- και είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει το τένις στο κοινό του αυτή την εποχή. Είναι πολύ πιθανό να την απολαύσουμε ξανά στο τελευταίο Γκραν-Σλαμ της σεζόν, το Αμερικανικό Οπεν, που αρχίζει την προσεχή Δευτέρα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου, την επομένη του τελικού της Νέας Υόρκης, ο Σέρβος θα επιστρέψει στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, ακόμη κι αν έχει αποτύχει να κατακτήσει το 24ο major τρόπαιο της μυθικής του καριέρας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει, είναι να κερδίσει το πρώτο του παιχνίδι στο τουρνουά.

Ο Αλκαράθ, με την επιταγή που παρέλαβε για τη συμμετοχή του στον τελικό του Σινσινάτι, έγινε ο πρώτος τενίστας που έχει γεννηθεί τον 21ο αιώνα (2003), ο οποίος ξεπέρασε τα 20 εκατ. δολάρια σε χρηματικά έπαθλα. Αλλά, όπως μαρτυρούν τα δάκρυά του μετά την ήττα του από τον Τζόκοβιτς, πιο πολύ τον ενδιαφέρουν οι τίτλοι. Οπως ο μεγάλος του αντίπαλος, σιχαίνεται την αποτυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News