Σε αντίθεση με το φάντασμα του Αμλετ, ο Τόνι Μπλερ δεν τιμωρήθηκε με «σκότος και φωτιά», αλλά το φάντασμα του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας, εξακολουθεί να πλανάται πάνω από την έδρα του Εργατικού Κόμματος στην Blackfriars Road του Λονδίνου, όπως αναφέρει ο Ματέο Περσιβάλε της Corriere della Sera σε ανταπόκρισή του από την πρωτεύουσα της Βρετανίας.

Θυμίζει πως ο άνθρωπος των τριών αλλεπάλληλων εκλογικών νικών (το 1997, το 2001 και το 2005), ο πρωθυπουργός των Εργατικών που παραγκώνισε δεκαοκτώ χρόνια Θατσερισμού, παρακολούθησε από απόσταση και σιωπηλά τις τέσσερις διαδοχικές ήττες του κόμματός του (το 2010, το 2015, το 2017 και το 2019) και το αναπάντεχο γκρέμισμα του απόρθητου «κόκκινου τείχους» (δηλαδή των ιστορικών προπυργίων των Εργατικών) στην Κεντρική και Βόρεια Αγγλία από την «ξεχαρβαλωμένη μπουλντόζα», του Μπόρις Τζόνσον.

Ο Τόνι Μπλερ κατέληξε να θεωρείται «τοξικός» στους κόλπους του κόμματός του, λόγω της αμέριστης στήριξης που προσέφερε στον Τζορτζ Μπους τον νεότερο στο πλαίσιο του καταστροφικού πολέμου στο Ιράκ. Αφού, όμως, αποσύρθηκε από την πολιτική (μετά την παραίτησή του και από την ηγεσία των Εργατικών και από την πρωθυπουργία τον Ιούνιο του 2007), όντας εργασιομανής, συνέχισε να δουλεύει παρά τη «χρυσή» σύνταξή του, γράφοντας βιβλία, δίνοντας ομιλίες, προσφέροντας συμβουλευτικές υπηρεσίες και ιδρύοντας ΜΚΟ.

Και το 2017, ο δεύτερος μακροβιότερος πρωθυπουργός της Βρετανίας (μετά τη Θάτσερ) συγχώνευσε όλες τις δραστηριότητές του στο Tony Blair Institute for Global Change (TBI), ένα ίδρυμα που σύντομα κατέστη κανονική εταιρεία, «Tony Blair Incorporated» (Τόνι Μπλερ Α.Ε.) όπως την αποκαλεί σαρκαστικά ο Τομ Μακτέιγκ του Unherd.

«Αυτή είναι η ζωή του Μπλερ σε “σύνταξη”. Σε ηλικία 70 ετών, εργάζεται με το ζήλο ενός ανθρώπου που έχει κάτι ακόμα να αποδείξει, κάτι να οικοδομήσει, κάτι, ίσως, για το οποίο να εξιλεωθεί. Ταξιδεύοντας συνεχώς, ο Μπλερ ξοδεύει έως και το 70% του χρόνου του στο εξωτερικό: συγκεντρώνει κεφάλαια, παρακολουθεί συνέδρια, δίνει ομιλίες και δικτυώνεται με παγκόσμιους ηγέτες, πλουτοκράτες, στελέχη επιχειρήσεων και “πρωτοπόρους της σκέψης”. Πετά με ιδιωτικά τζετ και μετακινείται με τεθωρακισμένα αυτοκίνητα με την ασφάλεια πάντα κοντά. Αυτός είναι ο Μπλερ σήμερα: όχι πλέον πρωθυπουργός της Βρετανίας, αλλά πρωθυπουργός της Tony Blair Inc.», συνοψίζει ο βρετανός δημοσιογράφος.

Επίσημα ο Τόνι Μπλερ είναι «εκτελεστικός πρόεδρος» του Tony Blair Institute for Global Change, το οποίο πλέον απασχολεί περισσότερους από 800 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, με κάποιους από αυτούς να αμείβονται με έως και μισό εκατομμύριο δολάρια τον χρόνο (πάντως ο Μπλερ εργάζεται αφιλοκερδώς). Εχει γραφεία στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Αμπου Ντάμπι, τη Σιγκαπούρη και την Ακρα. Διαθέτει μια ομάδα για τη διαχείριση του «δικτύου» των μέσων ενημέρωσης του, μια ομάδα πολιτικής για τη διαμόρφωση του εθνικού διαλόγου στη Βρετανία και μια ομάδα προγραμματισμού για τη διαχείριση των προτεραιοτήτων του ιδρύματος σε όλον τον κόσμο.

Ειδικά όσον αφορά την ομάδα πολιτικής του Tony Blair Institute, ο Τομ Μακτέιγκ αναφέρει πως είναι η μόνη δεξαμενή σκέψης στη Βρετανία με αμερικανικού επιπέδου χρηματοδότηση και ανοιχτή γραμμή τόσο με την κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, όπως επίσης και με τους Επιτρόπους των Βρυξελλών αλλά και τους κολοσσούς της τεχνολογίας στο Σαν Φρανσίσκο.

Η συγκεκριμένη ομάδα έχει συντάξει επίσης εκθέσεις για τα πάντα, από το Brexit και την Tεχνητή Nοημοσύνη έως τον κορονοϊό και την πανδημία του. Η επιρροή της είναι τόσο μεγάλη που μέλη του υπουργικού συμβουλίου, ακόμη και πρωθυπουργοί (ο Μπόρις Τζόνσον, για παράδειγμα, αλλά και η Λιζ Τρας στο παρελθόν) επιδιώκουν να βρίσκονται σε επαφή μαζί της.

Και το ότι οι κύριες πολιτικές του προγράμματος του Κιρ Στάρμερ, του νυν ηγέτη των Εργατικών, μοιάζουν τόσο πολύ με τις πολιτικές που προτείνει το Ιδρυμα Τόνι Μπλερ (είτε πρόκειται για την ανάγκη στενότερης σχέσης με την Ευρώπη είτε για ένα νέο καθεστώς σχεδιασμού), ωθούν κάποιους να μιλούν ήδη για επιστροφή του μπλερισμού στο Γουεστμίνστερ. Μάλιστα το Ινστιτούτο έχει προσφερθεί ανοικτά να συνδράμει τον Στάρμερ εάν κερδίσει την πρωθυπουργία.

♦ Διαβάστε: Οταν ο Τόνι Μπλερ φλέρταρε με τον μαρξισμό

Οσον αφορά τα αξιοσημείωτα έσοδα του Ιδρύματος – 81 εκατομμύρια δολάρια το 2021 – προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε ξένες κυβερνήσεις (όχι αφρικανικές, καθώς σε αυτές το Ινστιτούτο προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του) ενώ ένα μικρό μέρος τους αντιστοιχεί σε δωρεές.

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, ο Ματέο Περσιβάλε σημειώνει πως οι πρώην πρωθυπουργοί της Βρετανίας παραδοσιακά επιλέγουν να ιδιωτεύουν διακριτικά. Η Μάργκαρετ Θάτσερ εμφανιζόταν στη Βουλή των Λόρδων, δεν έδινε συνεντεύξεις, συνομιλούσε με τον επίσημο βιογράφο της Τσαρλς Μουρ και πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση έγραφε ένα κύριο άρθρο για την αγαπημένη της Daily Telegraph, προσφέροντας την πολύτιμη υποστήριξή της στον εκάστοτε υποψήφιο των Τόρις. Ο διάδοχός της, ο Τζον Μέιτζορ, ανέλαβε τη προεδρία μιας ομάδας κρίκετ ενώ ο Γκόρντον Μπράουν ανέλαβε χρέη ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ. Ο Ντέιβιντ Κάμερον επιδόθηκε σε «αδιάφορες δραστηριότητες, όπως αδιάφορη υπήρξε η δουλειά του στη Ντάουνινγκ Στριτ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος της Corriere, μην παραλείποντας, ωστόσο, να θυμίσει πως ο Κάμερον ήταν αυτός που διοργάνωσε το δημοψήφισμα για το Brexit. Η Τερέζα Μέι και η Λιζ Τρας εξακολουθούν να είναι μέλη του κοινοβουλίου ενώ ο Μπόρις Τζόνσον γράφει άρθρα σε εφημερίδες και διαφωνεί με τις τοπικές αρχές της περιοχής όπου βρίσκεται το εξοχικό του για την κατασκευή μιας πισίνας.

Αλλά ο Μπλερ, με την πολιτική οξυδέρκεια που ανέκαθεν τον διέκρινε, ενόψει του λαϊκιστικού κύματος που σάρωνε τη Δύση, αποφάσισε να συγχώνευσει όλες τις δραστηριότητές του στο Tony Blair Institute, «απελευθερώνοντας τον εαυτό του από τις κατηγορίες της κερδοσκοπίας και καταφέρνοντας να καταστεί φορέας άσκησης επιρροής αλλά χωρίς μισθό», σημειώνει ο Ματέο Περσιβάλε. Εκείνην την περίοδο στους Εργατικούς τον πρώτο λόγο εξακολουθούσε να έχει ο «κόκκινος» Τζέρεμι Κόρμπιν, όμως μετά τη δεύτερη συνεχόμενη εκλογική του ήττα το 2019 δεν μπορούσε παρά να παραιτηθεί, με τον Κιρ Στάρμερ να τον διαδέχεται στην ηγεσία των Εργατικών.

Τον προηγούμενο μήνα ο Τόνι Μπλερ προσκάλεσε τον Στάρμερ σε ένα συνέδριο στο Park Plaza Westminster Bridge Hotel. Τον αγκάλιασε, και, γνωρίζοντας πως στις δημοσκοπήσεις οι Εργατικοί συγκεντρώνουν ποσοστό 45% ενώ οι Συντηρητικοί μόλις 26% – του είπε χωρίς περιστροφές πως «θα κληρονομήσεις μια πολύ άσχημη κατάσταση». Ο Στάρμερ χαμογέλασε και του απάντησε ότι «χρειαζόμαστε τρία πράγματα: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη», παραφράζοντας τον συνομιλητή του, ο οποίος, το 1996, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας είχε προβεί σε μια παρόμοια δήλωση, υποστηρίζοντας πως η Βρετανία χρειάζεται «εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαίδευση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News