Oτι το «Costa Navarino» έγινε η ατμομηχανή της τουριστικής και οικονομικής ανάπτυξης της Μεσσηνίας δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ακόμα και οι πιο ορκισμένοι αρχικοί εχθροί του μεγάλου αυτού εγχειρήματος του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, αναγνωρίζουν πια την τεράστια ώθηση που έδωσε αυτό το μεγαθήριο σε μια εκτεταμένη και εκτός τουριστικών χαρτών περιοχή της Πελοποννήσου. 

Δεν θα ξεχάσω όμως τη συζήτηση που είχα κάνει με έναν τύπο λίγο πριν λειτουργήσει η πολυπλόκαμη μονάδα (ξενοδοχείο, γκολφ, real estate, καλλιέργεια, συσκευασία και εμπορία βιολογικών τοπικών προϊόντων), σε ένα σπίτι που είχα βρεθεί κάπου στην Αθήνα. Μου είπε τυχαία ότι καταγόταν από την Πύλο και τότε του ανέφερα με ενθουσιασμό ότι σε λίγο καιρό θα ξεκινούσε τη λειτουργία του το Costa Navarino, γεγονός που θα έδινε μεγάλη ώθηση στην περιοχή του. 

Με είχε κοιτάξει, θυμάμαι, με βλέμμα γεμάτο σιχασιά και μου είχε απαντήσει απότομα ότι θεωρούσε κανονική «ντροπή και αίσχος» για την Πύλο την επιχείρηση αυτή που όλοι δόξαζαν πριν καν ανοίξει τις πόρτες της. Κατάπληκτος τον ρώτησα γιατί το λέει αυτό, για να μου απαντήσει ότι οι τεράστιες εγκαταστάσεις της θα αλλοίωναν την ομορφιά μιας παρθένας περιοχής, ενώ θα γέμιζαν τον τόπο με τουρισταριό, τις παραλίες με ομπρέλες και τα δρομάκια της Πύλου και της Γιάλοβας με σουβενιρομάγαζα. 

Και πριν προλάβω να φέρω οποιαδήποτε αντίρρηση, συνέχισε: «Εγώ θέλω όταν κατεβαίνω στην πατρίδα μου, εκεί όπου μεγάλωσα, να τη βρίσκω όπως ήταν τότε. Αν είναι να γίνει Πλάκα ή Μοναστηράκι, δεν θα ξαναπάω. Αυτές οι δήθεν επενδύσεις διώχνουν μακριά εμάς τους ντόπιους που πραγματικά αγαπάμε τον τόπο μας». Πρόλαβα πάντως να τον ρωτήσω τι δουλειά κάνει. «Ταξιτζής στην Αθήνα τριάντα χρόνια» μου απάντησε. 

Δεν γράφω τον μεμονωμένο (;) αυτόν διάλογο για να τον αντιπαραθέσω με το «κίνημα της πετσέτας» που βλέπουμε τον τελευταίο μήνα. Το κίνημα που άρχισε από την Πάρο και εξαπλώνεται παντού, με ανθρώπους να διαδηλώνουν σε παραλίες διαμαρτυρόμενοι για την κατάληψή τους από τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες των ιδιωτών επιχειρηματιών. Ισα ίσα, αναφέρω τον διάλογο διότι αυτός αποτελεί το απόλυτο άλλοθι όσων ομνύουν υπέρ μιας άνευ ορίων δήθεν τουριστικής ανάπτυξης. 

Αν ρωτήσετε επιχειρηματίες και εργαζόμενους άμεσα ή έμμεσα στον τουρισμό, αυτό ακριβώς λένε. «Ξύπνησαν τώρα κάτι δημόσιοι υπάλληλοι, κάτι γραμματίνες διευθυντών που έχουν τα κεντρικά του στην Κηφισίας, κάτι συνταξιούχοι που δεν έχουν τι να κάνουν, κάτι πιτσιρικάδες που δεν έχουν μπει ακόμα στα γρανάζια της βιοπάλης και κάτι οικολόγοι που δεν τους αρέσει τίποτα στην εποχή που ζουν… αυτοί είναι που έφτιαξαν το “κίνημα της πετσέτας”». 

Κοντολογίς, κάτι τύποι που εισπράττουν τον μισθό ή τη σύνταξη τους βρέξει-χιονίσει, χωρίς να αναρωτιούνται από ποιους φόρους πληρώνονται και πώς ζει η υπόλοιπη Ελλάδα, η πέρα από το Χαλάνδρι, το Περιστέρι και το Φάληρο. Επίσης κάτι τύποι που κατεβαίνουν από την Αθήνα στο χωριό τους μια βδομάδα τον Δεκαπενταύγουστο και απαιτούν να το βρουν όπως το άφησαν πριν από σαράντα χρόνια που έφυγαν από ’κεί για να πάνε φαντάροι ή να σπουδάσουν.

Εντάξει, δίκιο έχουν όσοι ζητούν να υπάρχει και ελεύθερος χώρος σε κάθε παραλία για όποιον προτιμά να στήσει τη δική του ομπρέλα. Και πράγματι μερικοί επιχειρηματίες αυθαιρετούν και το παρακάνουν. Αυτούς να τους περιορίσουν, να τους βάλουν πρόστιμα, να τους φέρουν στα ίσα τους. 

Αλλά οι ηγέτες του «κινήματος της πετσέτας» κατά βάθος θέλουν να δουν τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες να εξαφανίζονται εντελώς. Να ξαναγίνουν οι παραλίες όπως το ’60 και το ’70. Ευτυχέστατοι και δικαιωμένοι θα νιώσουν αν περάσει μια ολόκληρη πενταετία δίχως να πατήσει ούτε ένας τουρίστας στη χώρα. Κι ας πεινάσουν ολόκληρες περιοχές κι ας φύγει ο κόσμος να πάει να δουλέψει σε άλλες χώρες. Σκασίλα τους, αυτοί θα έχουν την παρθένα τους παραλία να στήσουν τη σκηνή τους κάτω από το αρμυρίκι.

Πού κατατείνουν όλα τούτα; Πού οδηγούν τα κινήματα και τα αντικινήματα; Στην αναζήτηση της ισορροπίας, πατριώτες. Ούτε αυθαιρεσία για το αλόγιστο κέρδος, μα ούτε και μηδενισμός στο όνομα της φύσης και των δικαιωμάτων. Οχι «στρεβλή τουριστική ανάπτυξη», μα όχι και στο «μισώ την τουριστική ανάπτυξη». Τήρηση των νόμων, μα και μια κατανόηση ότι οι Αύγουστοι τρέφουν τη μισή Ελλάδα για όλο τον χρόνο. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News