Η φίλη μου η Μ. με πήρε τηλέφωνο και ακουγόταν σχεδόν πανικόβλητη, ανακοινώνοντάς μου ότι ο γιος της πέρασε στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής της Πάτρας. Ψέλλισα «συγχαρητήρια», νιώθοντας ότι η λέξη δεν είναι πλήρης περιεχομένου. Ενα ξέπνοο «ευχαριστώ» από την άλλη άκρη της γραμμής επιβεβαίωσε την αίσθησή μου. Το παιδί πέρασε, αλλά πέρασε Πάτρα και όχι Αθήνα, όπως εύχονταν. Μισή χαρά, μισή ικανοποίηση. Γιατί τώρα ξεκινάει ένας Γολγοθάς.

«Ξέρεις κανέναν να νοικιάζει στην Πάτρα; Σε λογικές τιμές;» με ρώτησε η Μ.

Πού να ξέρω και τι να απαντήσω στην παραπάνω ερώτηση, που η φίλη μου προφανώς την έχει κάνει δεκάδες φορές, σε κάθε φίλο και γνωστό της. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η μέση ζητούμενη τιμή ενοικίασης κατοικιών παρουσιάζει αύξηση στην Πάτρα, όπως διάβαζα πρόσφατα στους διάφορους χάρτες μίσθωσης που κυκλοφορούν.

Η Πάτρα δεν είναι, φυσικά, η μόνη φοιτητούπολη όπου τα ενοίκια αυξήθηκαν, το ίδιο συμβαίνει σχεδόν παντού, μιας και όλοι πλέον προτιμούν να νοικιάζουν το οίκημά τους μέσω μιας πλατφόρμας βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Ολα αυτά, βέβαια, δεν τολμώ να τα πω στη φίλη μου, έτσι κι αλλιώς θα τα διαπιστώσει μόνη της ψάχνοντας διαμέρισμα για το παιδί της στην αχαϊκή πρωτεύουσα. Για 30 τετραγωνικά, θα πρέπει να σκάσει 600 ευρώ στο κέντρο της πόλης και περίπου τα μισά αν κινηθεί περιφερειακά. Τουτέστιν, αν δεν τα δώσεις στο ενοίκιο, θα τα δώσεις στη μετακίνηση του παιδιού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, ένας γονιός θα πρέπει να θεωρήσει σίγουρο το 300κοσάρι για μίσθωμα φοιτητικής κατοικίας στην περιφέρεια, για μια μικρή γκαρσονιέρα. Οι γονείς από την επαρχία που τα παιδιά τους πέρασαν Αθήνα, θα πρέπει να βάλουν ακόμα ένα κατοστάρικο στη μέση τιμή μίσθωσης, ειδικά αν κινηθούν κεντρικά ή περιφερειακά του κέντρου της πόλης. Και θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα οίκημα παλιό, 40ετίας τουλάχιστον, όπως εκτιμούν οι ειδικοί. Οι οποίοι προειδοποιούν ότι η εύρεση φοιτητικής στέγης εξελίσσεται σε πρόβλημα για όλο και πιο γερά νεύρα.  Κάθε χρόνο και χειρότερα, σου λένε.

Τους καταλαβαίνεις τους γονείς σαν τη φίλη μου τη Μ. Φωνάζουν από χιλιόμετρα «είμαστε Ιντιάνα Τζόουνς της φοιτητικής κατοικίας». Περπατάνε στους δρόμους της άγνωστης πόλης όπου πέρασε το παιδί τους καταϊδρωμένοι, τσακισμένοι από το άγχος και την κούραση της αναζήτησης, με το GPS να τους πηγαίνει από τη μία διεύθυνση στην άλλη. Και με την απογοήτευση να τους έχει κυριεύσει. Οι κατοικίες της προκοπής θα είναι ακριβές, οι πιο οικονομικές θα είναι παλιούρια. Κανόνας.

Γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Που όλο τον Αύγουστο θα τους τρώνε διλήμματα όπως: «Να νοικιάσω από τώρα ή να περιμένω τον Σεπτέμβριο μήπως πέσουν οι τιμές;», «Κι αν δεν βρω τον Σεπτέμβριο;», και «Θα βγω οικονομικά για να μένει σε σπίτι της προκοπής και όχι στο φθηνό της κακιάς ώρας;». Οικογένειες που ζουν τον εφιάλτη στον δρόμο με τις φοιτητικές στέγες, όπου κάθε τετραγωνικό πληρώνεται με γονεϊκό αίμα. Και δεν μπορούν να απολαύσουν την επιτυχία των παιδιών τους, καθώς πλέουν μεταξύ χαράς και αφόρητης πίεσης.

Σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάμε, στο τέλος δεν θα διαλέγουν σχολές τα παιδιά, θα διαλέγουν πόλεις με φθηνά ενοίκια. Ο προσανατολισμός δεν θα είναι επαγγελματικός, θα είναι στεγαστικός ή, τουλάχιστον, και τα δύο. Θα τους λέμε πριν δώσουν εξετάσεις: «Λαμία, Σέρρες, Κοζάνη, Καβάλα και Τρίπολη. Οι πιο οικονομικές πόλεις για ενοικίαση φοιτητικής κατοικίας φέτος. Δες τις σχολές εκεί, διάλεξε και πάρε».

ΥΓ. Μια άλλη φίλη, που το δικό της παιδί πέρασε Αθήνα ενώ η οικογένεια κατοικοεδρεύει στην Κομοτηνή, τα έβαλε κάτω και αποφάσισε ότι είναι πιο οικονομικό να σπουδάσει το παιδί σε πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας, από τη στιγμή που υπάρχει αντίστοιχο τμήμα κι εκεί. Για τους κατοίκους της περιοχής, όπως μου λέει, είναι μια συνήθης επιλογή, αν δεν βγαίνουν τα κουκιά των εξόδων, ή αν το παιδί δεν περάσει κάπου εδώ, ή δεν περάσει εδώ στο τμήμα που θέλει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News