Τα θλιμμένα πρόσωπα των παικτών, που αναδείχτηκαν δευτεραθλητές Κόσμου, αλλά αυτό δεν τους ήταν αρκετό – ήθελαν το χρυσό μετάλλιο.

Η συγκλονιστική δήλωση του Εθνικού μας προπονητή υδατοσφαίρισης, Θοδωρή Βλάχου, πως έκανε λάθος που ζήτησε τάιμ-άουτ 37’’ πριν από τη λήξη του αγώνα, με το σκορ στο 10-10, τη στιγμή που η ελληνική ομάδα έβγαινε στην αντεπίθεση με παίκτη παραπάνω. «Οφείλω μία συγγνώμη στα παιδιά και σε όλο τον κόσμο, έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου στην πιο σπουδαία στιγμή της Εθνικής», απολογήθηκε δακρυσμένος στην κάμερα της ΕΡΤ.

Στιγμές μεγαλείου -σπάνιου για τον αθλητισμό μας- από τους αθλητές και τον προπονητή που είχαν, μόλις, χαρίσει στο ελληνικό πόλο την κορυφαία του στιγμή στα παγκόσμια πρωταθλήματα υγρού στίβου.

Ποτέ άλλοτε η Εθνική μας ομάδα υδατοσφαίρισης δεν βρέθηκε τόσο κοντά στο χρυσό μετάλλιο, το οποίο ονειρεύτηκαν γενιές και γενιές σπουδαίων παικτών μας. Αλλά και ποτέ άλλοτε δεν είχε κατακτήσει αργυρό μετάλλιο σε αυτό το παγκόσμιο ραντεβού των κορυφαίων δυνάμεων του αθλήματος.

Στον τελικό της Φουκουόκα παίξαμε με την Ουγγαρία, που για το γουότερ πόλο είναι ό,τι η ντριμ-τιμ των ΗΠΑ για το μπάσκετ, ή η Βραζιλία (των ένδοξων ημερών της) για το ποδόσφαιρο. Με την Ουγγαρία των 33 χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, Παγκόσμια Κύπελλα, WorldLeague και Europa Cup. Με την Ουγγαρία των 72 μεταλλίων στο σύνολο (εμείς έχουμε 10). Παίξαμε και χάσαμε 14-13 (10-10 στην κανονική διάρκεια) στα πέναλτι – ο ούγγρος τερματοφύλακας, Βόνγκελ, απέκρουσε τέσσερα.

Στις 91 προηγούμενες συναντήσεις μας με τους Ούγγρους είχαμε ηττηθεί 77 φορές, και είχαμε γευθεί τη χαρά της νίκης μόνον οκτώ. Ιδίως σε παγκόσμια πρωταθλήματα, μετρούσαμε μόνο ήττες (9), με πιο πρόσφατη εκείνη του 2017 στη Βουδαπέστη (5-7). Ο σημερινός τελικός – «θρίλερ» είναι ακόμη μια απόδειξη ότι η Εθνική μας ομάδα πόλο έχει πραγματοποιήσει άλματα τα τελευταία χρόνια.

Το ταξίδι της σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν μια σειρά από θαύματα. Το πρώτο ήταν η απίστευτη ανατροπή στο τελευταίο ματς του ομίλου απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι απλό, σε αγώνα τόσο υψηλού επιπέδου, να βρίσκεσαι 5 γκολ πίσω στο σκορ και, τελικώς, να παίρνεις τη νίκη στην εκπνοή του. Η «ψυχή» που διαθέτει αυτή η ομάδα φάνηκε και στην επόμενη νίκη, στο ματς με το Μαυροβούνιο, που κρίθηκε κι αυτή στο τελευταίο σουτ. Ακολούθησε η φοβερή εμφάνιση απέναντι στον… κακό μας δαίμονα, τη Σερβία, την οποία δεν είχαμε καταφέρει να νικήσουμε επί 17 συναπτά έτη (ποτέ σε παγκόσμιο πρωτάθλημα). Πήραμε την πρόκριση στον τελικό της Φουκουόκα (και μαζί το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι) με τρόπο εμφατικό, έτσι όπως δεν είχαμε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Ηταν, ίσως, το καλύτερο παιγνίδι της Εθνικής πόλο στην ιστορία της.

Αποτελεί τεράστια κατάκτηση για την Εθνική μας, το γεγονός ότι ανέβηκε στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης για τρίτη διαδοχική χρονιά. Είχαν προηγηθεί, το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2021 και το χάλκινο στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης πέρυσι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στον αθλητισμό: να είσαι πάντοτε παρών στα μεγάλα ραντεβού, και να πρωταγωνιστείς.

Για αρκετές δεκαετίες το ελληνικό πόλο τριγύριζε στην αυλή των μεγάλων δυνάμεων του σπορ, κατέγραφε σποραδικές επιτυχίες (το ταλέντο ποτέ δεν έλειψε από τις πισίνες μας), όμως μέχρι πριν από 18 χρόνια δεν είχε κατορθώσει να ανεβεί στο βάθρο μεγάλης διοργάνωσης. Ούτε στην Αθήνα, το 2004, όπου η ήττα στον μικρό τελικό από τη Ρωσία ήταν μια τραυματική εμπειρία. Στα μεγάλα διεθνή ραντεβού του υγρού στίβου, τα όνειρά μας «βούλιαζαν», συνήθως, στους προημιτελικούς.

Αυτό άρχισε να αλλάζει τον Ιούλιο του 2005, με το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε η Εθνική μας στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ. Ο τότε προπονητής της, Σάντρο Καμπάνια, ήταν ο πρώτος που έβαλε τέλος σε μια ατελείωτη σειρά ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Εκείνη την εποχή ο σημερινός κόουτς της Εθνικής, Θοδωρής Βλάχος, εργαζόταν στον Ολυμπιακό ως βοηθός του Κροάτη Βέσελιν Τζούχο. Ούτε που το φανταζόταν, ότι 10 χρόνια μετά θα ήταν αυτός που θα έπιανε το νήμα από εκεί που το άφησε ο Καμπάνια.

Ο 54χρονος Βλάχος ανέλαβε την Εθνική τον Δεκέμβριο του 2014, παραλλήλως με τη δουλειά του στον Ολυμπιακό. Στα εννέα χρόνια που κοντεύει να συμπληρώσει στον πάγκο της, η ομάδα έχει κατακτήσει έξι αστραφτερά μετάλλια: χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν το 2015, χάλκινα στο World League του 2016 και του 2021, αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2021 -το πρώτο «ανδρικό» Ολυμπιακό μετάλλιο της Ελλάδας στα ομαδικά σπορ-, χάλκινο στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης πέρυσι, και τώρα αργυρό στο Παγκόσμιο της Φουκουόκα. Επίσης, μια 4η θέση στο Παγκόσμιο του 2017 και άλλη μια στο Ευρωπαϊκό του 2016.

Ο τεχνικός από τον Βόλο είναι είναι, ίσως, ο πιο επιτυχημένος έλληνας προπονητής όλων των εποχών στα ομαδικά σπορ: ο μόνος που έχει κερδίσει μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και World League, αλλά και σε Τσάμπιονς Λιγκ (το 2018 ως προπονητής του Ολυμπιακού). Θα μπορούσε να βρει δουλειά στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Κι όμως. Οταν η ομοσπονδία του έθεσε το δίλημμα να επιλέξει ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Εθνική (μετά την επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες), εκείνος προτίμησε την Εθνική. Και παρά την οικονομική ζημιά που υπέστη, δεν έχασε το κέφι του για δουλειά. Την ίδια διάθεση βλέπεις και στα πρόσωπα των παικτών του. Απολαμβάνουν το παιχνίδι και χαίρονται που είναι μέλη μιας παρέας, η οποία γράφει ιστορία.

Το πόλο ήταν, και πριν τον Βλάχο, το ομαδικό άθλημα της χώρας με τη μεγαλύτερη συνέπεια στις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Επί των ημερών του έκανε ένα βήμα παραπάνω. Πλέον, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε όταν πέφτουμε στην ίδια πισίνα με τους Ούγγρους, τους Σέρβους, τους Κροάτες, ή τους Ιταλούς: τις υπερδυνάμεις του σπορ. Γιατί είμαστε κι εμείς μια από αυτές.

«Η διαφορά με τα δικά μου τα χρόνια είναι ότι τέτοιες μέρες τελειώναμε τα παιχνίδια για τις θέσεις 5-8 και ετοιμαζόμασταν να παρακολουθήσουμε τον τελικό. Τώρα τελευταία, όμως, ετοιμαζόμαστε να πάμε να παίξουμε στον τελικό», τόνισε χθες στο Gazzetta ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς, ένας από τους θρύλους της ελληνικής υδατοσφαίρισης των ‘80s και των ‘90s.

«Από μικρός ονειρεύομαι να ακούσω τον Εθνικό Υμνο στο τέλος μιας μεγάλης διοργάνωσης», εξομολογήθηκε μετά την πρόκριση στον τελικό ο Ντίνος Γενηδουνιάς, βασικό στέλεχος της Εθνικής μας ομάδας που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, και τα χάλκινα στα παγκόσμια πρωταθλήματα του Καζάν (2015) και της Βουδαπέστης (2022). Η μέρα που το όνειρό του θα βγει αληθινό, δεν είναι μακρυά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News