Απίθανα πράγματα συμβαίνουν στη «δεύτερη οικονομία του κόσμου», καταστάσεις που θα σοκάριζαν ακόμη και τη μαοϊκή ηγεσία του παρελθόντος, την αρνητική, ούτως ή άλλως, στο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, αφού το θεωρούσε μήτρα όλων των κοινωνικών κρίσεων.

Προ καιρού, έγραψε η Corriere della Sera, οι νέοι Κινέζοι, πτυχιούχοι κάποιας σχολής πλην άνεργοι, είχαν αναρτήσει στα σόσιαλ μίντια ένα σύνθημα (κλασικό σπορ στην «κόκκινη» Κίνα) το οποίο σε απλά ελληνικά μεταφράζεται ως «καλή είναι η τεμπελιά, αλλά σαν την ξάπλα δεν έχει».

Υποτίθεται ότι αυτή η στάση «φιλοσοφημένης» άρνησης των παιδιών που έμειναν με το πτυχίο στο χέρι είχε προκύψει από την αδυναμία της αγοράς εργασίας να τους απορροφήσει. Ηταν πικραμένα παιδιά. «Τι γίνεται εδώ, έχουμε ή δεν έχουμε σοσιαλισμό;» σκέφτονταν, όμως δεν το ομολογούσαν στο κινεζικό web.

Δεν τους άρεσε και η εξαντλητική παραγωγικότητα του αναπτυξιακού μοντέλου του προέδρου Σι Τζινπίνγκ, είναι η αλήθεια. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν, παρατήρησε η Corriere. Οχι, δηλαδή, ότι τα παιδιά συμβιβάστηκαν με το μαγκανοπήγαδο και βρήκαν δουλειά. Κάθε άλλο.

Η ανεργία στην ηλικιακή κατηγορία 16-24 ετών έφθασε στο 21,3% καταγράφοντας ιστορικό ρεκόρ, δηλαδή κακό προηγούμενο για το μέλλον του φιλόδοξου κράτους. Και παρά τα ζόρικα μεροκάματα στο χωράφι, στο εργοστάσιο και στο γραφείο για όσους δουλεύουν, η ανάπτυξη της Κίνας έχει επιβραδυνθεί, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις προβλέψεις. Οι πρώην «ξαπλωμένοι» νέοι σηκώθηκαν από το κρεβάτι και τον καναπέ για… θελήματα.

Η, ας πούμε, δουλειά που έχουν βρει είναι ψευδοαπασχόληση: κάνουν διάφορες μικροεξυπηρετήσεις στους γονείς τους με σκοπό το χαρτζιλίκι, όπως τον καιρό που ήταν κανονικά παιδιά. Αλλοι φροντίζουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες, άλλοι μαγειρεύουν το οικογενειακό φαγητό της ημέρας, άλλοι κάνουν μαστορέματα στο σπίτι, τη λάτρα κ.λπ.

Η νέα εμπειρία τους στόλισε και αυτή το κινεζικό ίντερνετ, με ένα hashtag που έγινε viral τις τελευταίες εβδομάδες. Ονομάζεται, ειρωνικά, «Παιδιά πλήρους απασχόλησης» και συγκεντρώνει χιλιάδες σχετικές ιστορίες, λίγο-πολύ ίδιες μεταξύ τους.

Η Νάνσι Τσενγκ έγραψε: «Εκπαιδεύτηκα και έγινα δασκάλα. Στον τελευταίο διαγωνισμό συμμετείχα μαζί με 30.000 υποψηφίους για την κάλυψη τριών θέσεων διδασκόντων. Παίρνω μέρος σε κάθε διαγωνισμό, αλλά είναι αδύνατον να πιάσω δουλειά».

Ενας άλλος χρήσητης, ο Τζακ Ζενγκ, θυμάται, μάλλον με νοσταλγία, την εποχή που δούλευε για τον τεχνολογικό γίγαντα Tencent, τον οποίο εγκατέλειψε: «Κάποτε απαντούσα σε 7.000 μηνύματα την ημέρα. Σήμερα ζω πάλι με τους γονείς μου».

Η Τζία Τζανγκ, μητέρα δύο παιδιών, έγραψε: «Η επιχείρησή μου κονιορτοποιήθηκε από την πανδημία [σ.σ.: εννοεί από τα lockdown και το πρότζεκτ Μηδενικό Κρούσμα], έτσι τώρα βοηθάω τους γονείς μου στις δουλειές του σπιτιού».

Η Corriere, κλείνοντας την αναφορά της, σχολίασε: «Μεταξύ της ανεργίας και της υπερεργασίας υπάρχει και ο τρίτος δρόμος: να μη μεγαλώσεις ποτέ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News