Ο ΣΥΡΙΖΑ, από γενέσεως μέχρι και τη σημερινή (μέχρι σήψης) ωρίμανσή του, δεν έκανε απλή πολιτική. Τέτοια συμβατική, αφελή και εν τέλει ανώδυνη δραστηριότητα έχουν τα λεγόμενα αστικά κόμματα, τα κόμματα δηλαδή που λειτουργούν εντός του κατάπτυστου συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκε ως αστικό κόμμα, η ψυχή του ήταν πάντα αριστερή, ριζοσπαστική και εξόχως αντισυστημική.

Κατά τούτα, δεν έκανε απλή πολιτική διαχείρισης των προβλημάτων διακυβέρνησης ούτε πολιτική εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, έκανε ταξική πάλη. Η ταξική πάλη είναι σκληρή πίστα, αμείλικτη, ματωμένη. Εκεί δεν πέφτουν επιχειρήματα στο τραπέζι, πέφτουν κορμιά στην άμμο της αρένας. Δεν υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν εχθροί. Και βασιλεύει απολύτως το δόγμα «ο θάνατος σου, η ζωή μου».

Κατά τη θεωρία της Αριστεράς, στη θανατηφόρα αυτή ταξική πάλη που διεξάγεται στα κοινωνικά έγκατα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι θεσμοί πληροφόρησης του λαού ούτε μηχανισμοί ελέγχου της κυβέρνησης και του κράτους. Αυτές είναι αστικές θεωρίες που συσκοτίζουν τον πραγματικό τους ρόλο, ο οποίος είναι στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη της ταξικής πάλης.

Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τα περιοδικά (για τα social media το πράμα παραμένει μπερδεμένο, είναι καινούριο φρούτο και ο Λένιν δεν έχει τοποθετηθεί επ’ αυτού) είναι το μακρύ και ύπουλο χέρι του συστήματος ενάντια στις λαϊκές δυνάμεις και στα κόμματα που εκφράζουν τις δυνάμεις αυτές. Είναι κατεξοχήν ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους (γκραμσιανός όρος αυτός), δομημένος να υπηρετεί τους εχθρούς του λαϊκού κινήματος.

Κατ’ αυτή τη λογική, τα μακριά χέρια του συστήματος δεν εκδημοκρατίζονται ούτε προσεγγίζονται. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν συμφιλιώνονται μαζί τους, ούτε ελπίζουν στην εντιμότητά τους, ούτε εκλιπαρούν την αντικειμενικότητά τους. Τα μακριά χέρια του συστήματος μόνο κόβονται από τη ρίζα και στη θέση τους τοποθετούνται μακριά χέρια των λαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Κάθε άλλη αντιμετώπιση των αστικών μέσων ενημέρωσης από εκπροσώπους των λαϊκών δυνάμεων, στην καλύτερη περίπτωση υποκρύπτουν πολιτική αφέλεια, στη χειρότερη συγκαλυμμένη προδοσία.

Ο πυρήνας της πολακικής σκέψης που μόλις περιέγραψα, τον οδήγησε να γράψει: «Να μην αδικούμε τους δημοσιογράφους, για να μη μας αδικούν; Σοβαρά τώρα; Ενημερώνω προς πάσα κατεύθυνση ότι θα συνεχίσω να αδικώ αυτούς τους δημοσιογράφους, αλλιώς η χώρα ούτε θα ξεβρωμίσει, ούτε θα φτιάξει». Από την πλευρά του έχει δίκιο. Αυτά έλεγαν τόσα χρόνια, με αυτά πορεύτηκαν υπό την ηγεσία του Τσίπρα.

Τώρα η Εφη Αχτσιόγλου και ο κάθε νέος υποψήφιος πάει να το αλλάξει, υπό το βάρος της ήττας. Κατά τον Πολάκη και τους θιασώτες του, όμως, μια τέτοια αλλαγή γραμμής δεν αφορά τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους, υποκρύπτει μια βαθιά ιδεολογική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Από αντισυστημικό κόμμα γίνεται συστημικό και από κόμμα που ομνύει στην ταξική πάλη που θέλει να ανατρέψει το σύστημα, μετατρέπεται σε οργανισμό διαχείρισής του.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, με αφορμή τη στάση απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, και όχι μόνο, διεξάγεται σήμερα μια εσωτερική μάχη ουσίας. Η μία μερίδα αποτολμά να σκεφτεί έναν ΣΥΡΙΖΑ που, επιτέλους, θα ξεφύγει από τον ανορθολογισμό, της ιδεολογική αεροβασία και τον ιδεοληπτικό αντισυστημισμό, θα μεταβληθεί σε ένα κανονικό κόμμα της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς και θα παίζει ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.

Η άλλη μερίδα τούς οδηγεί ντουγρού σε μια λενινιστικού τύπου κομμουνιστική καθαρότητα, που θα είναι περήφανη για την εχθροπάθεια απέναντι σε κάθε αστικό θεσμό, για την αγωνιστική περιθωριακή συμπεριφορά της και για το 5% που θα παίρνουν στις εκλογές. Εχουν να διαλέξουν, το λοιπόν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News