630
Η σκηνή στην Επίδαυρο για την παράσταση του Φρανκ Κάστορφ: ένας καταυλισμός από αντίσκηνα που παρέπεμπε στα στρατόπεδα πολιτικών προσφύγων | Athens Epidaurus Festival

Σκουπίδια στην Επίδαυρο; Ε, όχι!

Η σκηνή στην Επίδαυρο για την παράσταση του Φρανκ Κάστορφ: ένας καταυλισμός από αντίσκηνα που παρέπεμπε στα στρατόπεδα πολιτικών προσφύγων
|Athens Epidaurus Festival

Σκουπίδια στην Επίδαυρο; Ε, όχι!

Οσοι έφτασαν στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσουν τη «Μήδεια» του γερμανού σκηνοθέτη Φρανκ Κάστορφ, βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα σκουπιδότοπο. Μια ορχήστρα κατειλημμένη από πλαστικά μπουκάλια νερού και δέματα συμπιεσμένων σκουπιδιών. Ενας καταυλισμός από αντίσκηνα που παρέπεμπε στα στρατόπεδα πολιτικών προσφύγων. Και στο φόντο μια τεράστια οθόνη με συνεχείς προβολές των καταναλωτικών αγαθών του καπιταλιστικού παραγωγικού μηχανισμού, παρέα με μια ξεχαρβαλωμένη φωτεινή επιγραφή του πιο γνωστού αναψυκτικού στον κόσμο.

Αυτό ήταν το σκηνικό του σκηνογράφου Αλεξάνταρ Ντένιτς για μια παράσταση που θέλησε να ενώσει τον Ευριπίδη με το κείμενο του γερμανού συγγραφέα Χάινερ Μίλερ και τηνκαταραμένη ποίηση του Αρθούρου Ρεμπό. Και επιδίωξε να δείξει τη γυναίκα – αποδιοπομπαίο τράγο, την εξόριστη που περιφέρεται σαν αποπροσανατολισμένο ζώο στον άξενο τόπο μιας εφιαλτικής πραγματικότητας, απαγγέλλοντας άλλοτε αποσπάσματα λογοτεχνίας κι άλλοτε φράσεις από αληθινές μαρτυρίες γυναικών, που εξορίστηκαν και βασανίστηκαν.

Credit: Athens Epidaurus Festival

Και βλέπει λοιπόν ο έλληνας θεατής το σκηνικό σκουπιδαριό και αρχίζει ξανά να ωρύεται στα κοινωνικά δίκτυα, όπως ωρυόταν με την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου: «Σκουπίδια στην Επίδαυρο; Στο λίκνο του αρχαίου πολιτισμού μας;». Και αρχίζει πάλι το ανάθεμα για τον γερμανό σκηνοθέτη και όσους τον επέλεξαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, και βγάζει πάλι τη γιούχα από την τσάντα, που την έχει πάντα πρόχειρη, να την πετάξει στα μούτρα των συντελεστών, και σηκώνεται εν μέσω της παράστασης για να αποχωρήσει επιδεικτικά.

Γιατί αφενός δεν αντέχει, όπως λέει, την τόση πρωτοπορία, θέλει η Επίδαυρος να παραδίδεται σε κάτι άλλο, πιο κλασικό (τι εννοεί ούτε ο ίδιο ξέρει). Αφετέρου του την έδωσε με τα σκουπίδια στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου του. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ο έλληνας θεατής, επαναλαμβάνω. Αυτός που μέχρι να φτάσει στην Επίδαυρο έχει ξεχάσει στάνταρ ένα απόρριμμα του σε κάποιο σημείο της υπαίθρου.

Ο Ελληνας που του πέφτει το περιτύλιγμα της τυρόπιτας στο δρόμο και δεν το μαζεύει, όχι γιατί δεν το βλέπει αλλά γιατί «πού να σκύβει τώρα».

Ο Ελληνας που κάθεται σ’ ένα πεζούλι να πιει τον φρέντο του και μετά ξεχνάει να πάρει το άδειο ποτήρι, που φυτεύει γόπες στις παραλίες με το κιλό σε κάθε κατεβασιά του για μπάνιο, που κάνει πικ νικ και αφήνει τα πλαστικά του στα δάση να γίνουν απολιθώματα, που πηγαίνει σε συναυλίες, συγκεντρώσεις, πανηγύρια, αποκριάτικα πάρτι και λοιπές εκδηλώσεις και αφήνει τόπους βομβαρδισμένους από τα περιττώματα του, τα αποβληθέντα της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτής ακριβώς που έκανε παρέλαση με εικόνες στη γιγαντοοθόνη της παράστασης του Κάστορφ…

Τι ειρωνεία! Δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο. Εκείνος που γεμίζει με σκουπίδια το σύμπαν, εξοργίζεται μ’ ένα θεατρικό σκηνικό χωματερή και εξαπολύει κατηγορώ που σκηνοθέτες αφήνονται να μολύνουν το αρχαίο του θέατρο με τη βρωμερή, ακατανόητη πρωτοπορία τους. Σκηνοθέτες, για τους οποίους γκουγκλάρει μέσα στα πούλμαν που τον κατεβάζουν στο αργολικό θέατρο, για να μάθει στα γρήγορα ποιοι είναι. «Φρανκ Κάστορφ. Ποιος είναι πάλι τούτος; Γκούγκλαρε βρε Θανάση να δούμε» «Επί 25 χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του γερμανικού θεάτρου Φολκσμπίνε ήταν, Μαράκι, λέει το Google. Πολύ σπουδαίος ευρωπαίος σκηνοθέτης, εκπρόσωπος ενός μεταδραματικού θεάτρου».

Credit: Athens Epidaurus Festival

«Τι σημαίνει μεταδραματικό θέατρο;»
«Ξέρω και ‘γω. Κάτι σε πειραματικό μου κάνει»
«Λες να δούμε καμία πατάτα; Είναι και τρεις ώρες παράσταση».
«Τι να πω ρε Μαρία… Εσύ φαγώθηκες να πάμε. Εδώ λέει πάντως ότι είναι διανοούμενος».
«Αμα δεν μας αρέσει, Θανάση, θα φύγουμε να πάμε να φάμε μπριζολάκια».

ΥΓ. «Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι καλός, δεν είναι ωραίος. Γι’ αυτό το μόνο που μας μένει είναι μια λαχτάρα να είναι ωραίος. Αυτή η λαχτάρα είναι αυτό ακριβώς που ονομάζουμε επαναστατικότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Μήδεια, η οποία αντιδρά στον κόσμο που την περιτριγυρίζει. Τον καταστρέφει λοιπόν, φεύγοντας στο τέλος με το άρμα του Ήλιου στους ουρανούς». Φρανκ Κάστορφ για τη Μήδεια. Κι όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν. Οι υπόλοιποι βιάστηκαν να φύγουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...