Βλέπω τις φωτιές να κατατρώνε τα δάση μου. Τις πυροσβεστικές να τρέχουν, τα αεροπλάνα να ανεβοκατεβαίνουν, τους ανθρώπους που τους πλησιάζει η πυρκαγιά να φωνάζουν αλλόφρονες. Κοντοστέκομαι και σκέφτομαι. «Πόσες φορές το έχω ζήσει αυτό σε επανάληψη; Πόσες φορές είδα τις ίδιες τρομαγμένες εκφράσεις στα πρόσωπα, πόσες φορές άκουσα σαν σε ηχώ χαράδρας αυτά τα ουρλιαχτά απελπισίας; Χρόνια, πενταετίες, δεκαετίες, τα ίδια βλέπω, τα ίδια ακούω, τα ίδια ζω. Το καλοκαίρι φωτιές, τον χειμώνα χιονιάδες, τα φθινόπωρα πλημμύρες, τις άνοιξες χαλάζια, μπουρίνια και ανεμοστρόβιλοι.

Παλιότερα, η πρωτογενής θλίψη μου από τις επαναλαμβανόμενες –αλλά πάντα σοκαριστικές– αυτές εικόνες μεταβολιζόταν σε οργή. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτή η χώρα, έλεγα. Μας κυβερνούν διαχρονικά γελοίοι, ανήμποροι, ανοργάνωτοι, εν τέλει ανήθικοι και εγκληματίες. Τρελαίνονται να αναλάβουν τις τύχες μας, για να αποδειχθούν στην συνέχεια ανίκανοι ή απρόθυμοι να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Δεν μπορούν να σβήσουν μια φωτιά που περιμέναμε, να αντιμετωπίσουν έναν χιονιά που είχε προαναγγελθεί, να μας προφυλάξουν από μια βροχή για την οποία είχαμε προειδοποιηθεί.

Μήτε τον καθαρισμό των οικοπέδων και των δασών προγραμματίζουν, μήτε για τον καθαρισμό ρεμάτων και φρεατίων φροντίζουν, μήτε για την προμήθεια πυροσβεστικών αεροσκαφών και εκχιονιστικών μηχανημάτων προνοούν, μήτε τα κονδύλια που απαιτούνται εξασφαλίζουν, μήτε επαρκές θερινοχειμωνιάτικο προσωπικό προσλαμβάνουν. Κι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα της φωτιάς, του χιονιά, της πλημμύρας, της καταστροφής, όλο εξωφρενικές δικαιολογίες ξεφουρνίζουν. Ολα λάθος τα κάνουν οι άτιμοι, οι άσχετοι, οι κλέφτες, οι απατεώνες.

Κοντά τέσσερις δεκαετίες τώρα, αυτά άκουγα, αλλά και αυτά έλεγα. Μόνο που τα τελευταία δυο-τρία χρόνια πιάνω τον εαυτό μου όλο και πιο συχνά να καταλαμβάνεται από ένα αίσθημα παραίτησης και εσωτερικής απελπισίας. Τίποτα δεν θα αλλάξει σε τούτη τη χώρα, λέω. Δεν ανέχομαι να προβάλλονται ξανά μπροστά μου σήμερα εικόνες που έβλεπα το 1975 ως έφηβος. Αυτή η λούπα με αρρωσταίνει, με ισοπεδώνει. Αλλά και από αυτή την τραγική επανάληψη δεν γίνεται να βγάζω μόνο πολιτικο-διαχειριστικά συμπεράσματα. Με παραπέμπει υποχρεωτικά και σε κάτι βαθύτερο, φιλοσοφικότερο.

Ούτε ξεθυμαίνω πια βρίζοντας υπουργούς, πρωθυπουργούς, δημάρχους, περιφερειάρχες, γραμματείς, υπαρχηγούς και αρχηγούς. Εκείνοι που πρωτόβρισα κάποτε έχουν από χρόνια πεθάνει λόγω γηρατειών, όμως και οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι τα ίδια έκαναν και τα ίδια λένε. Κάποιοι ψυχραιμότεροι ψελλίζουν ότι πάμε με μικρά βήματα βελτίωσης. Μπορεί, αλλά είναι πολύ μικρά τα άτιμα, απαντώ. Θα πεθάνω και μια αξιοπρεπή απόσταση δεν θα έχει καλύψει η χώρα μου.

Αλλοι μου λένε ότι η σημερινή κλιματική κρίση είναι εκατό φορές πιο βίαιη από αυτήν που βίωνα στα νιάτα μου. Το ακούω κι αυτό, αλλά δεν με πολυπαρηγορεί. Και κάποιοι τρίτοι επισημαίνουν ότι δεν αυξάνονται μόνο οι φυσικές καταστροφές, αλλά εκατονταπλασιάστηκε η διάχυση των τραγικών τους εικόνων. Με τέτοιο καταιγισμό ήχων και εικόνων ανά δευτερόλεπτο, καμια συγκέντρωση μέσων αντιμετώπισης δεν θα φανεί ποτέ επαρκής, μου λένε. Και αυτό το ακούω, πλην ούτε αυτό μου λέει κάτι.

Τελικά, τίποτα δεν μου λέει κάτι. Φοβάμαι πως ο άνθρωπος, όσο πλησιάζει προς το δικό του βιολογικό όριο, πιστεύει πως ο δικός του κόσμος, είτε καλός είτε κακός, παραμένει αιώνιος και αναλλοίωτος. Οτι δεν επιδέχεται μήτε βελτίωσης μήτε χειροτέρευσης. Μπορεί να είναι ο ανηδονισμός, που αναφέρει ο Σάββας Σαββόπουλος στον Γιαννακίδη, στο «Εμείς κι η ψυχή μας». Ή, ίσως, απλούστερο, να με τσάκισε ο εγκλεισμός και η Covid. Αντε βγάλε άκρη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News