Πώς ανατρέφονται τα παιδιά τη σήμερον ημέρα; Τους βάζουν καμιά φωνή οι γονείς ή τα αφήνουν να… αλέθουν ανενόχλητα; Στη Γαλλία των διαφόρων κοινωνικών διαστρωματώσεων και ανακλαστικών η σχετική συζήτηση έχει φουντώσει με αφορμή τις από ραδιοφώνου προτροπές της παιδοψυχολόγου Καρολίν Γκολντμάν να μην αφήνουμε τα παιδιά ασύδοτα.

Το πρόγραμμα της Γκολντμάν στοχεύει στην παροχή συμβουλών στους γονείς όσον αφορά το πώς θα βοηθήσουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν σωστά. Ωστόσο η παλιομοδίτικη αυστηρότητα της μεθόδου της προκάλεσε την αντίδραση της ψυχοθεραπεύτριας Ιζαμπέλ Φιλοζά, η οποία εμπνέεται από το φιλελεύθερο σύστημα των ΗΠΑ «education positive».

Αποτέλεσμα είναι η κόντρα των δύο γυναικών ψυχολόγων να έχει περάσει στον κόσμο, ο οποίος αναρωτιέται τι να κάνει σε αυτό το φλέγον ζήτημα. Η Γκολντμάν καταγγέλλει τις υπερβολές της ανεκτικότητας και επιμένει στην ανάγκη μιας κάποιας επιστροφής στην παράδοση, ειδικά όσον αφορά τον ρόλο του πατέρα (εφ’ όσον, βέβαια, υπάρχει πατέρας στην οικογένεια).

Ο πατέρας, λέει, πρέπει «να συμβολίζει τον νόμο και να φοβίζει το παιδί». Και η μάνα; Η μάνα πρέπει να συμβάλει στο να δοθεί στον πατέρα αυτή η συμβολική λειτουργία, λέγοντας στο άτακτο παιδί ένα απειλητικό «θα το πω στον μπαμπά». Τις (νεο)φεμινιστικές αντιρρήσεις, ότι έτσι πάνε στράφι δεκαετίες προσπαθειών χειραφέτησης, η Γκολντμάν τις αντιπαρέρχεται.

«Κάποια μέρα», απαντά στις επικρίσεις, «τόσο οι μανάδες όσο και οι πατεράδες θα έχουν ακριβώς τις ίδιες λειτουργίες απέναντι στα παιδιά. Ομως μέχρι τότε οι ψυχαναλυτές είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε τις βιολογικές και πολιτισμικές πραγματικότητες, δηλαδή ό,τι κυριαρχεί στη ζωή». Οχι, ούτε σφαλιάρες έχει η μέθοδος της Γκολντμάν ούτε βρισιές.

Το βιβλίο της με τίτλο «Go to your room» βοά από μόνο του τι λέμε στο άτακτο παιδί (εφ’ όσον, βέβαια, υπάρχει παιδικό δωμάτιο στο οικογενειακό διαμέρισμά μας). Το παιδί που κάνει του κεφαλιού του και δεν ακούει κανέναν πρέπει να αποκλειστεί για λίγο από το κοινωνικό (οικογενειακό) πλαίσιο ώστε να βρει την ηρεμία του (το παιδί, αλλά –μεταξύ μας– και το ίδιο το… πλαίσιο). Και όλα αυτά από το πρώτο έτος της ηλικίας του τέκνου.

Η φιλελεύθερη Φιλοζά, όπως και πολλοί άλλοι ψυχολόγοι, κατήγγειλαν αυτές τις μεθόδους σαν αντιδραστικές και βιαστικές, έγραψε η Corriere della Sera, έτσι εδώ και κάμποσες εβδομάδες η δημόσια συζήτηση στη Γαλλία έχει αποκρυσταλλωθεί σε δύο στρατόπεδα: σε αυτό «των αυταρχικών γονέων, που εμπνέονται από την Γκολντμάν», και στο άλλο, των «χαλαρών γονέων, που εμπνέονται από τη Φιλοζά».

Ποιος κύκλος γονέων έχει δίκιο, αυτό θα το δείξει ύστερα από μερικά χρόνια ο… άτακτος γαλλικός δρόμος. Μόνο που τότε τα παιδιά δεν θα έχουν απέναντί τους τούς γονείς τους σε ρόλο οικιακού αστυφύλακα αλλά τον ίδιο τον Νόμο, ενώ το «room» όπου αυτός θα τα στέλνει δεν θα έχει λούτρινα, ενώ μάλλον θα είναι και καγκελόφραχτο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News