Λένε πως όταν κάποιος αναβαθμίζεται και νιώθει ότι αποκτά μεγαλύτερη εξουσία (την οποία αξίζει βεβαίως!) αισθάνεται ότι του δίνεται επιτέλους ο χώρος (που του χρωστούσε ο Θεός βεβαίως) να ξεδιπλώσει την αισθητική και τον χαρακτήρα του.

Είναι παλιά ιστορία, τόσο παλιά όσο η ανθρώπινη φύση θα έλεγε κανείς, αλλά χάρη στους αρχαίους μας τραγωδούς γνωρίζουμε ότι αυτά συνέβαιναν εν Αθήναις εδώ και δυόμισι χιλιετίες. Δεν μιλάμε βέβαια για σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες, μιλάμε για τη largesse που νομίζει ότι δικαιούται να ζήσει αλλά και να προτείνει ο παράγων που αγωνίστηκε και δικαιώθηκε.

Ας θυμηθούμε…

Τη δεκαετία του 2000, υπουργός της ΝΔ θεώρησε ότι οι κουρτίνες, τα κουρτινόξυλα και τα είδη υγιεινής στο γραφείο του δεν συμβάδιζαν με την αισθητική του. Αποφάσισε λοιπόν να τα ανανεώσει με καλόγουστες και ακριβές επιλογές που χρεώθηκαν στους φορολογούμενους. Την επόμενη δεκαετία, υφυπουργός του ίδιου κόμματος που ανέλαβε οικονομικό πόστο στην Οδό Νίκης (επί μνημονίου, παρακαλώ), έχτισε δική του τουαλέτα με κλειδί που το κρατούσε στο συρτάρι. Ενώ ένας άλλος έκανε το Πειραιάς-Μύκονος, Κολιάτσου-Παγκράτι.

Για διαφορετικά προνόμια και απολαύσεις «κλαίει η ψυχή» του κάθε ανθρώπου. Επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λ.χ. ο ένας κάπνιζε πούρο μέσα στο μουσείο, ο άλλος τσιγάρο στο υπουργείο Υγείας. Ο τρίτος γύριζε τον κόσμο και παραλάμβανε ακόμη και χαυλιόδοντες από φυλάρχους της Υποσαχάριας Αφρικής.

Ακόμη πιο μπρουτάλ ήταν τα πράγματα τα προηγούμενα χρόνια. Τις καλές εποχές της ΔΕΘ, ο επικεφαλής της κρατικής ΔΕΗ χρειάστηκε να βρει δύο δωμάτια στο «Μακεδονία Παλλάς» της Θεσσαλονίκης για να κρατήσει χαρούμενο τον μεγαλοσυνδικαλιστή που του το ζήτησε. Ενα για τη σύζυγο και ένα για την ερωμένη. Σε άλλο όροφο φυσικά. Ακόμη νωρίτερα, στην ημι-τριτοκοσμική Ελλάδα της δεκαετίας του 1980, μεγαλοϋπουργός του ΠΑΣΟΚ, εκ Πελοποννήσου ορμώμενος, λεγόταν ότι είχε εκμυστηρευθεί σε στενό κύκλο όσα λαχταρούσε η ψυχή του: «Πρώτα θα γ…..ε και μετά θα κονομήσουμε!».

Αυτές τις ημέρες, η φαεινή ιδέα για έφιππη αστυνομία στα χαλάσματα της Πανεπιστημίου με 45 βαθμούς, όταν μόλις την περασμένη βδομάδα όλη η Ελλάδα συζητούσε για το καημένο το άλογο που κατέρρευσε και πέθανε στην Κέρκυρα, κάπως ακούγεται.

Σύμφωνοι, μπορεί να μην είναι το χειρότερο που έχουμε δει και ακούσει. Πιο πολύ μοιάζει με ένα προσωπικό «Ι have a dream» όπου ο αρμόδιος υπουργός νιώθει ότι ήρθε η ώρα το «dream» να το κάνει εικόνα. Και να μας «ξεβλαχέψει». Είναι όμως ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που καλό είναι να κόβεται εγκαίρως. Γιατί άλλο πράγμα το Λονδίνο, το Χάιντ Παρκ και η βασιλική οικογένεια, και άλλο η σκαμμένη και σκονισμένη Αθήνα με τα μύρια όσα προβλήματά της.

Αυτό το καλό έχει, εν τέλει, το επιτελικό κράτος, με όλα τα στραβά του: στριμώχνει κάπως τις «υπουργάρες» και το αίσθημα ότι ήρθε η ώρα –τώρα που δικαιώθηκαν– να μεταλαμπαδεύσουν σε εμάς τους υπόλοιπους τον πλούτο των παραστάσεων και των εμπειριών που κουβαλάνε. Κάτι τέτοια είναι που υπογραμμίζουν την ανάγκη ενός κέντρου ελέγχου υπουργικών «πτήσεων» σε κάθε κυβέρνηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News