Μέχρι το 2011, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου απαγορευόταν η κυκλοφορία αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν ως καύσιμο το πετρέλαιο. Για λόγους που κανένας δεν θυμόταν, η απαγόρευση αυτή είχε επιβληθεί κάποτε και έκτοτε είχε γίνει ταμπού. Όποιος τολμούσε να προτείνει το αυτονόητο που ίσχυε για όλη την υφήλιο, θεωρούνταν κατ’ ευθείαν υποστηριχτής της μόλυνσης του ελληνικού (sic) περιβάλλοντος, ύποπτος υπόγειων συναλλαγών με πετρελαϊκές εταιρείες και υπάλληλος άνομων οικονομικών συμφερόντων. Μέχρι που ένας υπουργός (Παπακωνσταντίνου) αποφάσισε να επιτρέψει τα ντιζελοκίνητα, πράγμα που έγινε δίχως να ανοίξει μύτη και δίχως το πολύτιμο περιβάλλον μας να μολυνθεί περαιτέρω. Μια μόλις βδομάδα μετά την άρση της απαγόρευσης, τα ντιζελοκίνητα ήταν τόσο δεδομένα που από τότε ως και μέχρι σήμερα, αν κάποιος ζητήσει να απαγορευτούν θα τον πάρουν για παλαβό.

Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με τα μη-κρατικά πανεπιστήμια. Μόλις βρεθεί τρόπος να παρακαμφθεί η ανόητη συνταγματική απαγόρευση που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε παγκόσμια πρωτοτυπία και το πρώτο τέτοιο πανεπιστήμιο λειτουργήσει με έλληνες και ξένους φοιτητές, όλα θα μπουν στην κανονική τους θέση. Ξάφνου, θα καταλάβουν όλοι ότι τσάμπα χύθηκαν στο χαρτί οι τόνοι μελάνης για κείμενα εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης παιδείας, τσάμπα έγιναν τόσες εκατοντάδες διαδηλώσεις και πορείες, τσάμπα χάθηκε τόση φαιά ουσία για την διατύπωση περίπλοκων επιχειρημάτων εναντίον της αλλαγής του άρθρου 16 του Συντάγματος, τσάμπα τέλος πάντων όλος αυτός ο φοβερός και τρομερός αγώνας των «προοδευτικών» δυνάμεων του τόπου.

Η ίδια η πραγματικότητα θα τους αποδείξει ότι με την λειτουργία κάποιων μη-κρατικών πανεπιστημίων, ούτε η δημόσια εκπαίδευση υποβαθμίζεται, ούτε το δικαίωμα των Ελληνοπαίδων στην μόρφωση ξεπουλιέται σε ιδιώτες, ούτε η παιδεία μας μετατρέπεται σε βορά των μηχανισμών του κέρδους. Όλα τούτα είναι σαχλαμάρες, υπαγορευμένες από καθηγητικά κατεστημένα που κονομάνε και δεν θέλουν ανταγωνισμό, από ξεπεσμένες συνδικαλιστικές φοιτητικές ηγεσίες που φαντασιώνονται ότι ζουν την περίοδο 1967-73 και παλαιολιθικών κομμάτων της Αριστεράς που σιχαίνονται κάθε βήμα της χώρας προς το μέλλον, διότι σε ένα τέτοιο μέλλον η επιρροή τους εξαϋλώνεται.

Μόλις δουλέψει το πρώτο νέο πανεπιστήμιο, θα ενσωματωθεί τόσο φυσιολογικά με την σύγχρονη Ελλάδα, που θα θυμόμαστε τι ακούγαμε και θα μένουμε κατάπληκτοι από την τότε αφέλεια μας. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να δούμε την πόρτα του να ανοίγει και τους φοιτητές του να μπαίνουν στις αίθουσες. Ως τότε, όλα θα παίζονται, όπως τότε με τον Γιώργο Παπανδρέου που την τελευταία στιγμή υποχώρησε, στέλνοντας την χώρα πίσω για δεκαπέντε ακόμα χρόνια. Κανονικά, όσοι αυτά τα χρόνια έφυγαν έξω για να σπουδάσουν, θα πρέπει να στείλουν τον λογαριασμό στον Παπανδρέου, στον Τσίπρα και στον Κουτσούμπα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News