Το 1992 ο Μαρκ Ράπαπορτ σκηνοθέτησε το «Rock Hudson’s Home Movies», ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον θάνατο του Ροκ Χάντσον. Η ταινία του Ράπαπορτ έκανε αίσθηση, καθώς διερευνούσε με πολύ πρωτοποριακό τρόπο τη διασημότητα, την ομοφυλοφιλία, την αλήθεια και τα ψέματα στη ζωή του διάσημου ηθοποιού.

Στην ταινία είχαν χρησιμοποιηθεί πλάνα από τη φιλμογραφία του Χάντσον, αλλά και ένας ηθοποιός που τον υποδύθηκε, δίνοντας μια οπτική τού τι μπορεί να σκεφτόταν στην πραγματικότητα εκείνος, με δεδομένα τα όσα γνωρίζουμε σήμερα.

Περισσότερα από 30 χρόνια αργότερα, το «Rock Hudson: All That Heaven Allowed» του Στίβεν Κίτζακ είναι μια πιο ξεκάθαρη αφήγηση της ζωής και του θανάτου του Χάντσον, με επίκεντρο τις λεπτομέρειες της βιογραφίας του και τις μαρτυρίες όσων τον γνώριζαν.

Ακούμε από εραστές, συμπρωταγωνιστές και φίλους πόσο δύσκολο ήταν για τον Χάντσον να ζει ως ομοφυλόφιλος στο Χόλιγουντ τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, ενώ ταυτόχρονα αντιπροσώπευε το πλατωνικό ιδεώδες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τον απόλυτο ρομαντικό πρωταγωνιστή. Ο Χάντσον ήταν αναγκασμένος από τις περιστάσεις να ζήσει μια διπλή ζωή και να καταστείλει δημόσια τις αληθινές επιθυμίες και ανάγκες του.

Οπως ο Ράπαπορτ, έτσι και ο Κίτζακ ενδιαφέρεται πολύ για τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώθηκε η σεξουαλικότητα του Χάντσον, σε μεγάλο βαθμό ακούσια, στις ταινίες του: κωδικοποιημένα αλλά ευανάγνωστα. Ο Ράπαπορτ το έδειξε αυτό πολύ έξυπνα, βγάζοντας χειρονομίες και ατάκες από διάφορες ταινίες του Χάντσον εκτός πλαισίου και τονίζοντας τις ομοφυλοφιλικές συνδηλώσεις και τους τόνους τους.

Τα ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα που κυριαρχούν στις ταινίες του Χάντσον με την Ντόρις Ντέι και τον Τόνι Ράνταλ ξαφνικά «ουρλιάζουν» για όσους θέλουν να τα ακούσουν. Ο Κίτζακ δανείζεται το «τρικ» του Ράπαπορτ, παρεμβάλλοντας επανειλημμένα αυτές τις στιγμές ομοφυλοφιλικής εκδήλωσης στη δική του ταινία, σύμφωνα με τους New York Times.

Ο Κίτζακ ευχαριστεί τον Ράπαπορτ στους τίτλους, οπότε δεν υπάρχει θέμα λογοκλοπής, αλλά μάλλον έμπνευσης. Πέρα από αυτό, ο Κίτζακ προσπαθεί να σκιαγραφήσει το ιστορικό πλαίσιο του κινηματογραφικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μέσα από το οποίο έγινε διάσημος ο Χάντσον. Στηρίζεται κυρίως σε γνώστες του συγκεκριμένου κόσμου, όπως ο μελετητής του κινηματογράφου Ντέιβιντ Τόμσον.

Το δεύτερο μισό της ταινίας μετατοπίζει το επίκεντρο, από τη ζωή του Χάντσον ως αστέρα του κινηματογράφου, στην επιδείνωση της υγείας του και τον θάνατό του από ασθένεια που σχετιζόταν με το AIDS, το 1985. Η ταινία είναι πιο ξεκάθαρη σχετικά με αυτό το κεφάλαιο της ζωής του ηθοποιού, καθώς εξερευνά την ατμόσφαιρα περιφρονητικής υστερίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή κατά των ομοφυλόφιλων και ειδικότερα των θυμάτων του AIDS.

Ο Κίτζακ συνδυάζει συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και πρωτοσέλιδα για να δείξει πώς η φήμη του Χάντσον βοήθησε στο να βρεθεί η κρίση του AIDS στη συνειδητή αντίληψη του κοινού. Αλλά και πώς η κοινωνία, που τον είχε αγκαλιάσει ως ετεροφυλόφιλο είδωλο, τον εγκατέλειψε ταχύτατα την ώρα που εκείνος την είχε ανάγκη. Βλέπουμε, για παράδειγμα, τη Νάνσι Ρίγκαν να απορρίπτει τις εκκλήσεις του Χάντσον για βοήθεια καθώς εκείνος πέθαινε.

Είναι εντυπωσιακό πόσο σκληρά μάς φαίνονται όλα αυτά σήμερα, μόλις λίγες δεκαετίες αργότερα, αλλά είναι και μια πολύ χρήσιμη υπενθύμιση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News