«Δεν είμαστε πια σεξιστική κοινωνία» ακούω συχνά και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Τις τελευταίες εβδομάδες, δύο εκλογές, μία ορκωμοσία Βουλής και μία Υπουργικού Συμβουλίου γέμισαν τον Τύπο και τα social media με σχόλια, memes και ακόμη και άρθρα που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν είμαστε απλώς σεξιστική κοινωνία, είμαστε μια κοινωνία στην οποία αν είσαι γυναίκα και δημόσιο πρόσωπο, πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι.

Δεν είναι μόνο ο Ζαχαράτος που «ξεφτίλισε» την Πόπη Τσαπανίδου με τις ευλογίες του Χατζηνικολάου. Βασικά τον εαυτό του ξεφτίλισε, αλλά δεν πειράζει, αυτός πληρώνεται για να το κάνει. Η Πόπη Τσαπανίδου, πάλι, δεν πληρώνεται για να μετράμε τις ρυτίδες της, ή για να διαβάζει στον Τύπο σεντόνια για το πόσο κακοφωτισμένη, κακοβαμμένη ή γερασμένη δείχνει σε κάθε εμφάνισή της. Καμία γυναίκα δεν πληρώνεται για αυτό, πλην ίσως των μεγάλων σταρ του Χόλιγουντ που και αυτές παλεύουν να βγουν από το τριπάκι τού «δείχνω πάντα τέλεια, αλλιώς θα με εξαφανίσουν».

Μόνο που η πολιτική δεν είναι ταινία του Χόλιγουντ, όσο και αν μερικές φορές τις ξεπερνάει σε φαντασία. Καμία πολιτικός δεν πρέπει να κρίνεται για την εμφάνισή της. Ούτε για το γούστο της στο ντύσιμο, εκτός αν πάει στη Βουλή με μαγιό και σαγιονάρα. Ούτε για το αν είναι γερασμένη, αν βάφει με το σωστό χρωμοσαμπουάν τα μαλλιά της, αν σετάρισε σωστά παπούτσι και τσάντα, πόσο κάνει το παπούτσι ή η τσάντα, ούτε τίποτε από αυτά.

Διότι αυτού του είδους η κουβέντα, πέραν του ότι είναι εντελώς άκυρη σε έναν κόσμο που υποτίθεται ότι δεν είναι σεξιστικός (γέλιο-κλάμα), πετάει και την μπάλα εντελώς έξω από το γήπεδο της πολιτικής και τη στέλνει στο γήπεδο του κουτσομπολιού.

Τα ίδια ακριβώς σκεφτόμουν όταν είχαν τσακίσει την Ουρανία Μιχαλολιάκου για τα κιλά της. Οτι δηλαδή το πρόβλημα με την Ουρανία Μιχαλολιάκου ήταν τα κιλά και όχι οι ιδέες… Η «χοντρή» από ’δώ, η «χοντρή» από ’κεί, λες και αν ήταν ψηλή, αδύνατη και μοντέλο, όλα θα ήταν εντάξει.

Και «πάλι με ρόμπα βγήκε η Μενδώνη», και «πω, πόσο γερασμένη ήταν η Ακρίτα στα έδρανα», και «μμμ, ψήφιζα» με ένα τόνο σεξουαλικών υπονοούμενων για την Αχτσιόγλου, και ατελείωτα σχόλια με βάση την εμφάνιση και μόνο της κάθε πολιτικού, σε ένα δίπολο «άσχημη – όμορφη».

Με τη δε Τσαπανίδου, το όλο θέμα απογειώθηκε. Σε σημείο που διαβάζεις ολόκληρες αναλύσεις για το αν παρουσιάζεται «επίτηδες» γερασμένη και άσχημη, αν αυτό γίνεται για να «χτυπηθεί» ή να μη «χτυπηθεί» και ούτω καθ’ εξής.

Και όλη αυτή η συζήτηση για μια γυναίκα 56+ ετών, η οποία μέχρι τώρα έβγαινε στην επαγγελματική τηλεόραση, με ό,τι επαγγελματικό έχει εφεύρει ο άνθρωπος για να μας δείχνει ωραίους και ένα πρωί αποφάσισε να εκτεθεί ως έχει στα μάτια και τις διαθέσεις του καθενός.

Εναν άντρα 56 ετών δεν έχω ακούσει ποτέ να τον σχολιάσουν αν έχει ρυτίδες ή λευκή ρίζα. Προφανώς, οι γυναίκες πολιτικοί πέραν του να παράγουν πολιτική έχουν και την υποχρέωση να παραμένουν για πάντα νέες και όμορφες, ώστε να μην τις πιάνει καθένας στο στόμα του, που και πάλι θα τις πιάσει, με άλλο τρόπο.

Γενικώς οι γυναίκες έχουν την υποχρέωση να παραμένουν για πάντα νέες και όμορφες για να μην τις πιάσει καθένας στο στόμα του ή για να τις πιάσει με άλλο τρόπο…

Ολα αυτά θα ήταν σχετικώς θεμιτά αν ψηφίζαμε για καλλιστεία. Αλλά υποτίθεται ότι ψηφίζουμε για Βουλή, εκεί το είχα αφήσει. Υποτίθεται ότι στην πολιτική δεν μας αφορά το φαίνεσθαι, αλλά η ουσία. Υποτίθεται ότι γενικώς δεν μας αφορά το φαίνεσθαι αλλά η ουσία, υποτίθεται ότι έχουμε κάνει αυτά τα βήματα ως κοινωνία, όχι; Υποτίθεται ότι εμένα με διαβάζετε (όσοι με διαβάζετε) για αυτά που γράφω όχι επειδή είμαι η Ναόμι Κάμπελ. Και για αυτά θα με κρίνετε. Και τη Μενδώνη να την κρίνουμε όσο θέλετε για το έργο της στον πολιτισμό, όχι από πού ψωνίζει φουστάνια.

Ειδικότερα, απορώ με τις γυναίκες που ασκούν αυτήν την ισοπεδωτική και τόσο άδικη κριτική σε άλλες γυναίκες. Δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να σηκώνεσαι το πρωί για να πας στη δουλειά σου και αντί να έχεις στο μυαλό σου το επόμενο νομοσχέδιο να τρέμεις μην σε πιάσει ο φωτογράφος από λάθος γωνία και μετά σε ξεσκίσουν τα social;

Πώς είναι να σκρολάρεις και να βλέπεις εκατό χιλιάδες κοροϊδευτικά memes για την εμφάνισή σου; Και, όχι, δεν υπάρχει «αγνόησέ τους», δεν έχει γεννηθεί ο άνθρωπος που είναι αλώβητος σε αυτό.

Δεν έχουν σκεφτεί ότι αυτό που οι ίδιες δεν θα ήθελαν ποτέ να ζήσουν, αυτό για το οποίο παλεύουμε διαρκώς υποτίθεται, το κάνουν τελικά σε άλλες γυναίκες; Δεν συνάδουν κορίτσια το «Body Positive» και τα «να είσαι ο εαυτός σου» και τα αντισεξιστικά σεντόνια που τραβάτε στο facebook και στις παρέες σας, με το δούλεμα για το φόρεμα ή το πάχος ή τις ρυτίδες μιας άλλης γυναίκας, μόνο και μόνο επειδή ανήκει στο κόμμα που δεν ψηφίσατε.

Είναι υποκριτικό και είναι και δείγμα μιας κοινωνίας που πάει μπροστά μόνο στα λόγια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News