Ας το πάρουμε από την τελευταία πράξη. Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε προσωπικά από τους πολίτες να μην κάνουν παντοδύναμο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με έναν τρόπο, οι πολίτες τον άκουσαν: έβαλαν οκτώ κόμματα στη Βουλή, αναχαιτίζοντας το γαλάζιο κοινοβουλευτικό landslide, όμως δεν ψήφισαν εκείνον –για την ακρίβεια, στις εκλογές της 25ης Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 250.000 ψήφους λιγότερες από ό,τι τον Μάιο, όταν η συντριβή του θεωρήθηκε ιστορικών διαστάσεων.

Το πρόβλημα λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο κ. Τσίπρας –ο ίδιος προσωπικά– πείθει όλο και λιγότερους να τον ακολουθήσουν. Γιατί; Πώς από μεγάλη λευκή ελπίδα της Αριστεράς μετατράπηκε σε κάποιον που τον ακούν λίγοι και πείθονται ακόμα λιγότεροι;

Διότι, μεταξύ μας, ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να περιγράφει κάτι άλλο από την πολιτική του πραγματικότητα. Το βράδυ της νέας ήττας μίλησε για «όμορφο αγώνα». Πού ήταν ακριβώς το όμορφο όταν από την αυξημένη αποχή, το δικό του το κόμμα ήταν αυτό που υπέστη τη μεγαλύτερη ζημιά; Μίλησε και για τον «κίνδυνο της κατάρρευσης» που «αποφεύχθηκε». Πότε είχε πει ότι υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ μετά την 21η Μαΐου και δεν το ακούσαμε; Διότι εμείς είχαμε ακούσει ότι φταίνε οι ψηφοφόροι που παραπλανήθηκαν και ότι η ελληνική κοινωνία δεν είχε καταλάβει τι κακό έκανε στον εαυτό της. Και αν, με έναν μαγικό τρόπο, αντί για νέες απώλειες, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε στις κάλπες της 25ης Ιουνίου να αυξήσει τα ποσοστά του, όπως προσδοκούσε υποτίθεται η ηγεσία, τι θα έβγαινε να μας πει ο κ. Τσίπρας; Θα ήταν πένθιμο μοβ το φόντο για τις δηλώσεις ή θριαμβικό κοκκινο-πράσινο να περιγράφει τη μεγάλη αντεπίθεση;

Ακόμα και ένας καλόπιστος ακροατής του κ. Τσίπρα που τον ακούει, θα νιώσει ότι κάτι δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει ο ακροατής, δεν καταλαβαίνει ο ίδιος κ. Τσίπρας, δεν έχει πολλή σημασία, το πρόβλημα συνεννόησης ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη παραμένει. Και είναι καταδικαστικό.

Ας το δούμε και σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι εδώ και τέσσερα χρόνια υπάρχει μια συνεχιζόμενη αποδοκιμασία στο πρόσωπο, στη ρητορική και στην στρατηγική του κ. Τσίπρα, αλλά στο κόμμα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.

Λυπάμαι, αλλά παρά την αριστερή μυθολογία περί συλλογικότητας, δημοκρατικών διαδικασιών και κομματικών οργάνων που θα συνεδριάσουν, θα αναλύσουν και θα αποφανθούν, δεν υπάρχει τίποτα το συλλογικό στην ήττα ή στη νίκη, όταν μιλάμε για κόμματα τόσο προσωποπαγή όσο ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

Καλώς ή κακώς, έτσι συμβαίνει με όλα τα αρχηγικά κόμματα, την αποτυχία ή την επιτυχία τη χρεώνεται ή την πιστώνεται, αντίστοιχα, ο αρχηγός. Είτε πρόκειται για ευκαιριακά κόμματα τύπου Λεβέντη, Βαρουφάκη και Ζωής, είτε για τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

Ο οποίος κ. Τσίπρας όλα αυτά τα χρόνια –δεν είναι λίγα, 15 είναι στο τιμόνι του κόμματος– ενέκρινε, αν δεν καθιέρωσε προσωπικά ο ίδιος, ένα ενιαίο πολιτικό ύφος: με καταγγελίες για «χούντες», «καθεστώτα», «πείνα του 1941», «οικογένειες», φαιδρά hashtags, πολάκεια αντιεμβολιαστικά παραληρήματα και άλλα τέτοια. Και παράλληλα φρόντισε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από μια συνισταμένη αριστερών αρχών και αριστερίστικων αντανακλαστικών, σε προσωπικό μαγαζί με πιστούς πραιτωριανούς και ενθουσιώδεις κόλακες που δεν του έλεγαν ούτε τι μαθαίνουν από τις δημοσκοπήσεις.

Ο κ. Τσίπρας έχει το θλιβερό πολιτικό προνόμιο να έχει αποδοκιμαστεί από τους έλληνες ψηφοφόρους τρεις συνεχόμενες φορές, κάθε φορά μάλιστα με χειρότερο ποσοστό. Ομως, την ίδια ώρα έχει και το προνόμιο να ηγείται ενός κόμματος που αυτήν την αυταπόδεικτη αλήθεια την αρνείται με πείσμα ιεροεξεταστή. «Δεν τίθεται θέμα ηγεσίας», επαναλάμβαναν όλοι στα πάνελ της Κυριακής, σαν θρησκευτικό μάντρα που αν δεν το ψελλίσεις, θα καταρρεύσει ο κόσμος.

Είναι κατανοητό βέβαια το υπαρξιακό τους αδιέξοδο. Χωρίς τον κ. Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Αλλά και με τον κ. Τσίπρα, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να υπάρχει, τουλάχιστον ως κόμμα εξουσίας. Και όταν χάνεται ο συνεκτικός ιστός της εξουσίας —ή έστω της προσδοκίας αυτής—, όταν οι πραιτωριανοί χάνουν τις βουλευτικές έδρες τους και τις βουλευτικές αποζημιώσεις τους, τότε ο «όμορφος αγώνας» γίνεται μάταιος κόπος. Με λίγα λόγια, ποια συνέδρια και ποια (επα)νεκλογή από τα μέλη; Ποια μέλη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News