Ο εκλογικός μαραθώνιος, που ολοκληρώνεται την Κυριακή, αφήνει πίσω του ένα νέο πολιτικό σκηνικό και την ανάγκη να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και να προβληματιστούμε για το μέλλον. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, στην επόμενη Βουλή μπορεί να έχουμε από τέσσερα έως εννέα κόμματα! ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ είναι οι σίγουροι, Ελληνική Λύση και Πλεύση Ελευθερίας είναι οι πιθανοί και ΝΙΚΗ, ΜέΡΑ25 και Σπαρτιάτες είναι αυτοί που θα δώσουν τη μάχη κοντά στο όριο του 3% που επιτρέπει την είσοδο στη Βουλή.

Σημειωτέον ότι ο μεγαλύτερος αριθμός κομμάτων που είχαμε στη Βουλή ήταν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του  2015, όταν εισήλθαν οκτώ κόμματα. Θα περίμενε κανείς λογικά ότι το ρεκόρ αυτό θα μπορούσε να σπάσει στις εκλογές του Μαΐου, που έγιναν με απλή αναλογική, η οποία υποτίθεται ότι ευνοεί τα μικρότερα κόμματα. Αυτό, όμως, που δεν συνέβη με απλή αναλογική τον Μάιο, ίσως συμβεί με ενισχυμένη αναλογική τον Ιούνιο. Και είναι σίγουρα ένα από τα ζητήματα που θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Οχι επειδή είναι εξ ορισμού αρνητικό να έχουμε πολλά κόμματα στη Βουλή. Αλλά επειδή είναι φανερό ότι ένα εκλογικό σύστημα που αλλάζει διαρκώς, επηρεάζει τελικά την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων συχνά προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που προσδοκούν οι κατασκευαστές του.

Είναι χαρακτηριστικό το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ με την απλή αναλογική. Την ψήφισε όταν είδε ότι χάνει την πρωτιά, με στόχο να ανακόψει την πορεία της ΝΔ προς την εξουσία και κατάφερε το ακριβώς αντίθετο: να την ενισχύσει πολιτικά και εκλογικά – επειδή φάνηκε ότι μόνο ο Μητσοτάκης μπορούσε να υποσχεθεί κυβερνητική σταθερότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να συντριβεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, έστω και με κάποιους πιθανούς εταίρους.

Αυτό, λοιπόν, που συνέβη με την απλή αναλογική ήταν μοιραίο για τον ΣΥΡΙΖΑ και αποτυπώνεται στο νέο πολιτικό σκηνικό που προέκυψε από τις κάλπες του Μαΐου και όλα δείχνουν ότι θα επιβεβαιωθεί την Κυριακή: Υπάρχει πλέον μία μεγάλη παράταξη, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία αποτελεί τον ένα και μοναδικό ισχυρό πόλο. Απέναντί της δεν υπάρχει αντίπαλος ικανός να συγκροτήσει ισχυρό πόλο αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα είναι το πρώτο κόμμα στη μεταπολιτευτική ιστορία που βλέπει τις δυνάμεις του να μειώνονται και μάλιστα σε τόσο συντριπτικό ποσοστό. Το δε ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, παρά την αξιοσημείωτη αύξηση της εκλογικής δύναμής του, παραμένει ένα «μικρομεσαίο» κόμμα που δεν έχει σχέση με την ισχυρή παράταξη που εκπροσωπούσε επί δεκαετίες.

Το νέο πολιτικό σκηνικό, όμως, αποκτά ενδιαφέρον… πιο κάτω. Το ΚΚΕ, με γενικό γραμματέα τον Δημήτρη Κουτσούμπα, κερδίζει έδαφος και καταφέρνει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια να απευθυνθεί με πιο σύγχρονο τρόπο στους ψηφοφόρους, ανανεώνοντας εν μέρει την εκλογική βάση του.

Και μετά έρχονται οι «μικροί». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την Πλεύση Ελευθερίας, εφόσον μπει στη Βουλή, φιλοδοξεί να αναδείξει το ηγετικό ταμπεραμέντο της και ακόμη και οι εχθροί της παραδέχονται ότι δύσκολα θα περάσει απαρατήρητη. Ο Κυριάκος Βελόπουλος με την Ελληνική Λύση προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν έφτιαξε κόμμα μιας χρήσης και εάν μπει στη Βουλή, θα δικαιούται να το υποστηρίζει.

Πάμε και παρακάτω. Ο Γιάνης Βαρουφάκης με το ΜέΡΑ25 δεν χρειάζεται συστάσεις. Εάν τα καταφέρει να μπει στη Βουλή, θα είναι ένα πρόσθετο πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα, εφόσον βέβαια παραμείνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μια Βουλή στην οποία ο Τσίπρας θα έχει εξ αριστερών του Ζωή, Βαρουφάκη και Κουτσούμπα, είναι το τελευταίο που θα επιθυμούσε αυτή τη στιγμή.

Το ίδιο ισχύει σε ένα βαθμό και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εκ δεξιών του. Αν μπουν στη Βουλή και ο Βελόπουλος και η «Νίκη» και οι «Σπαρτιάτες» –πράγμα δύσκολο αλλά όχι αδύνατο με τον νόμο των πιθανοτήτων– θα τον πλαγιοκοπούν από τη δική τους μεριά, την ώρα που ο ίδιος είναι φανερό ότι επιθυμεί να συνεχίσει το άνοιγμα της ΝΔ προς το Κέντρο, μετατοπίζοντας προς τα εκεί την παράταξη του. Ενας «διαγωνισμός» ακραίου δεξιού λαϊκισμού εντός Βουλής, ίσως τον υποχρεώσει να είναι λιγότερο τολμηρός στα ανοίγματα που σχεδιάζει.