Τις αναλογίες με το παρελθόν όσoν αφορά τη συνάντηση του Σι Τζινπίνγκ με τον Αντονι Μπλίνκεν επιχείρησε ο Πάολο Γκαριμπέρτι στη Repubblica: θυμήθηκε τη συνάντηση Μάο Τσε Τουνγκ-Ρίτσαρντ Νίξον το 1972, αν και ο ένας είναι ο σημερινός προϊστάμενος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο άλλος ήταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ. Και τότε ήταν αμφίβολο αν θα γινόταν, έγραψε, και τώρα ήταν αμφίβολο επίσης. Ομως και στις δύο περιπτώσεις οι συναντήσεις τελικά πραγματοποιήθηκαν, με όφελος για τις ΗΠΑ.

Με το πέρασμα των χρόνων μπορεί να πει κανείς με σιγουριά ότι η ιστορία του 1972 έθεσε τις βάσεις για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Κίνα και για την ένταξή της στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης, όπως επιδίωξαν οι ΗΠΑ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, αν και «χρειάστηκαν χρόνια για να δημιουργήσουν διπλωματικές σχέσεις η Κίνα και οι ΗΠΑ». Τέλος καλό, όλα καλά, όμως. Και τώρα με τους Σι και Μπλίνκεν επήλθε «η αυγή της απόψυξης των σινοαμερικανικών σχέσεων» και η παγκοσμιοποίηση θα προχωρήσει.

Αυτό είναι το γενικό νόημα του άρθρου, αν και ο Γκαριμπέρτι είναι συγκρατημένα αισιόδοξος. «Δεν είναι η αρχή της ύφεσης μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, απλώς έσπασε ο πάγος έπειτα από μήνες τριβών που είχαν εγείρει φόβους για την ‘‘παγίδα του Θουκυδίδη’’, δηλαδή για πόλεμο λόγω αμφισβήτησης της κατεστημένης δύναμης από την αναδυομένη. Από προχθές Κίνα και ΗΠΑ επανασυνδέθηκαν, και την επίσκεψη Μπλίνκεν θα ακολουθήσουν επισκέψεις και άλλων αμερικανών αξιωματούχων, της Τζάνετ Γιέλεν, της Τζίνα Ραϊμόντο και του Τζον Κέρι».

Ο αρθρογράφος ανέφερε το ιστορικό των τελευταίων τριβών («διφορούμενη κινεζική στάση στο Ουκρανικό», «προκλήσεις στην Ταϊβάν») και προέβαλε τον ρόλο του «διπλωμάτη επικεφαλής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς», ο οποίος «πήγε σε μυστική αποστολή στο Πεκίνο» ακριβώς όπως κάποτε πήγε εκεί και ο Κίσινγκερ για να προλειάνει την έλευση του Νίξον. Για τον Γκαριμπέρτι «ο Μπερνς είναι ο άνθρωπος στον οποίο ο Μπάιντεν εμπιστεύεται την πιο δύσκολη αποστολή», δηλαδή «την ανανέωση του διαλόγου με την Κίνα». Εξάλλου, και «ο Κίσινγκερ ήταν ο έμπιστος του Νίξον για τις αποστολές στο εξωτερικό».

Η διαδικασία της εξομάλυνσης «θα είναι μακρά και περίπλοκη, αναπόφευκτη όμως». Για τη συγκεκριμένη εξέλιξη των σινοαμερικανικών σχέσεων συνηγορούν τα μεγάλα εμπορικά συμφέροντα των πολυεθνικών, έγραψε ο αρθρογράφος. Και, από την απέναντι όχθη, «και η ίδια η Κίνα πρέπει να ανακτήσει τις εμπορικές σχέσεις της με τη Δύση ώστε να επιταχύνει τον, αργό σήμερα, ρυθμό της οικονομίας της».

Η «παγίδα του Θουκυδίδη», πάντως, δεν έχει ακόμη αποφευχθεί. Και αυτό επειδή «ο νέος Ψυχρός Πόλεμος [μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ] είναι πιο περίπλοκος από τον παλιό». Τότε, την εποχή του ιστορικού Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ενωση ήταν στρατιωτική υπερδύναμη, αλλά από οικονομικής απόψεως «ήταν οικονομικός νάνος» ή «υπανάπτυκτη». Αντιθέτως, «η Κίνα είναι πολύ ανεπτυγμένη υπερδύναμη, άρα πιο ανταγωνιστική και πιο επικίνδυνη», ενώ και «το διεθνές πλαίσιο είναι δυσερμήνευτο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News