«Εύχομαι να είναι η κόρη μου το τελευταίο θύμα» είχε δηλώσει ο πατέρας της Ελένης Τοπαλούδη. Στην αρχή μιλούσε ο πατέρας. Λες για να πάρει δύναμη από τον ίδιο του τον λόγο. Η μάνα σιωπούσε. Μετά ο πατέρας σιώπησε. Ξεκίνησε να μιλάει η μάνα. Εσπευδε μάλιστα να συμπαρασταθεί και σε άλλες χαροκαμένες μάνες. Ετσι γίνεται με τον πόνο. Πώς αλλιώς να τον αντέξει ψυχή γονιού;

Γυναικοκτονίες. Μάστιγα. Η Μυρτώ της Πάρου, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η Βασιλική στα Μεσκλά Χανίων, η Κωνσταντίνα, η Γαρυφαλλιά που ο σύντροφός της είχε δηλώσει: «Ηταν η κακιά η ώρα, χάλασε η φάση», η Ανίσα, η Μαρία, η Σταυρούλα, η 55χρονη από τη Γεωργία, η Μόνικα, η Δώρα στη Ρόδο, η Τζεβριέ… που είχε πει στο νοσοκομείο ότι έπεσε από τις σκάλες, η 48χρονη στη Θεσσαλονίκη –«παιδιά σκότωσα τη γυναίκα μου» είχε πει κατά την παράδοση του στους αστυνομικούς… 23 μαχαιριές στη σύζυγο. Η Ελόνα, στον Βλαχιώτη Λακωνίας, που τη στραγγάλισε ενώ τα παιδιά τους κοιμούνταν…

Ηρθε η σειρά της 27χρονης Αναστάζια από την Πολωνία. «Ηταν ένα καλό κορίτσι, αν και απερίσκεπτο. Πίστευε ότι όλοι είναι φιλικοί» δήλωσε ο πατέρας της. «Απερίσκεπτο»; «Ολοι είναι φιλικοί»; Λέξη λέξη πονάει. «Το καλό κορίτσι», «οι καλοί άνθρωποι»… Στο απόσπασμα;

Προ ημερών κολυμπούσα σε μια έρημη θάλασσα. Ηταν μια μέρα συννεφιάς. Από αυτές που οι συμπολίτες μου, καλομαθημένοι θάλασσας, δεν την κολυμπούν. Μια ακόμα γυναίκα, μεγάλης ηλικίας κάπου στο βάθος. Τη χάρηκα για τη ζωτικότητά της. Κάποια στιγμή, με μια αυθόρμητη χαρά συνάντησης με το θαλασσινό νερό, εμφανίστηκε ένας άνδρας που έπεσε με φόρα. «Παράδεισος!» εκστόμισε με το που έβγαλε το κεφάλι του από το νερό. Δίκιο είχε. Μου χαμογέλασε επαναλαμβάνοντας «Παράδεισος!» και παραξενεύτηκα με το νεαρό της ηλικίας του.

Συνήθως τέτοιες μεγαλοστομίες εκφράζονται από μεγάλους ανθρώπους. Εχω κάνει διατριβή ως, όλο τον χρόνο, κολυμβήτρια. Παρατηρώντας τον συνέχισα τη σκέψη: «Τι ωραία οδοντοστοιχία. Τι σπουδαίο στολίδι το χαμόγελο στον άνθρωπο». Αυτά ήταν η πρώτη σκέψη. Στη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη απλωτή, ασυνείδητα άρχισα να χτίζω μια άλλη. Ετσι έμοιαζε ο δολοφόνος της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά.

Ωπ! Με σοκάρισε η σκέψη μου. Φρικτά με σοκάρισε η σκέψη μου. Με ξετίναξε η διαδρομή του μυαλού μου, οι συνδέσεις. Φτάσαμε λοιπόν ως εκεί; Κάποτε σκανάραμε ως ύποπτες, «άσχημες» φυσιογνωμίες (η ασχήμια έχει πολλές αναγνώσεις). Φτάσαμε να υποπτευόμαστε και ωραία χαμόγελα;

Ολοι συλλήβδην πιθανοί δολοφόνοι; Τόσο πολύ μολυνθήκαμε γυναικοκτονίες; Με τόσο υψηλές δόσεις γυναικοκτονιών μπολιαστήκαμε; Και η εγγονή μου; Οι εγγονές μου; Που «αποθηκεύουν» σε υποσυνείδητο και συνειδητό τραγικές ιστορίες; Πώς θα πορευτούν; Πώς θα εμπιστευτούν; Πώς θα παραδοθούν;

Από προχθές με σημαδεύουν τα μάτια μιας Αναστασίας από την Πολωνία… «Ενα καλό κορίτσι, αν και απερίσκεπτο. Πίστευε ότι όλοι είναι φιλικοί». Με θλίβει η φράση του πατέρα της. Τελικά, όλες οι γυναίκες των γυναικοκτονιών κάτι πιστεύουν λάθος; Πιστεύουν ότι μπορούν να αρθρώσουν «θέλω να χωρίσουμε», πιστεύουν ότι αφού τα παιδιά είναι στο δίπλα δωμάτιο δεν θα τολμήσει να τους κάνει κακό, πιστεύουν ότι με τη συζήτηση θα συνεννοηθούν, πιστεύουν ότι μπορούν να ντυθούν όπως τους κάνει κέφι, πιστεύουν, πιστεύουν, πιστεύουν…

Τι απέραντο κρίμα! Ακόμα μία γυναίκα. Αναστασία από την Πολωνία. Αγαπητοί γονείς Ελένης Τοπαλούδη, δεν έπιασε η ευχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News