Συγγνώμη, γίνονται εκλογές σε μια εβδομάδα; Βουλευτικές εκλογές, εθνικές κατά το επίσημα αναφερόμενο, από αυτές που θα κρίνουν ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια; Ποιος θα μοιράζει λεφτά, ποιος θα βάζει τις υπογραφές για τις ζωές μας; Είστε βέβαιοι; Διότι αυτό που βλέπω γύρω μου δεν είναι προεκλογικό τοπίο, είναι ιερός ναός μετά το τέλος της λειτουργίας και τη σιωπηρή αποχώρηση των πιστών. Μια ησυχία, μια ηρεμία, μια αγαλλίαση μας διακατέχει όλους. Ουδείς αναρωτιέται, αγωνιά, προβληματίζεται, ανησυχεί. Σχεδόν ούτε χαίρεται κανείς, όλα είναι δεδομένα, τακτοποιημένα, σίγουρα.

Ανάθεμά τες για εκλογές. Πού είναι οι συγκεντρώσεις, τα λάβαρα, οι ντουντούκες; Πού οι αφίσες στις μαρμάρινες επιφάνειες, τα πανό στις κολώνες, τα μεγάφωνα στα μπαλκόνια; Πού πήγαν οι κάθιδροι τρεχαλατζήδες υποψήφιοι και οι γραφικοί τους παρατρεχάμενοι; Πού χάθηκαν οι φανατισμένοι οπαδοί που λογομαχούν, πού εξαφανίστηκαν οι κομματικοί ζηλωτές που αλληλοδέρνονται; Τι απέγιναν οι διαφωνίες στις παρέες, οι διαξιφισμοί πάνω από τα κοψίδια και τα τζατζίκια; Πού εξαφανίστηκαν τα περίτεχνα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα των διανοουμένων, πού οι λαϊκές χοντράδες των αγροτών και των προλεταρίων;

Μα, είναι εκλογές ετούτες; Που αντί τα κόμματα και οι αρχηγοί τους να φωνάζουν και να χειρονομούν ότι πάνε για μεγάλη νίκη, αυτοί πράττουν το ακριβώς ανάποδο; Αυτός που θα νικήσει να φωνάζει «όχι, όχι, δεν νικάω, τίποτα δεν έχει κριθεί» κι εκείνος που θα χάσει να μας βεβαιώνει ότι ο αντίπαλος έχει τον θρίαμβο στο τσεπάκι του; Τι είναι αυτά, θα μας τρελάνουν; Πού τα είδαν γραμμένα, τι αμαρτίες πληρώνουμε για να ζούμε τέτοια καραγκιοζιλίκια; Ο νικητής να φωνάζει ότι χάνει και ο ηττημένος να χαίρεται που τον σαρώνουν;

Φτάσαμε στο αισχρό σημείο να έχουν αφήσει στο απυρόβλητο τους δημοσκόπους και τα «πετσωμένα» μέσα. Είναι ποτέ δυνατόν; Να λένε ό,τι πιστεύουν οι παρουσιαστές και οι αναλυτές δίχως να τους καταγγέλλει κανείς ως αργυρώνητους; Να δίνουν οι δημοσκοπήσεις 22 μονάδες διαφορά και ο καταβαραθρωμένος να μην εξανίσταται, αλλά να χαμηλώνει πειθήνια το κεφάλι; Ποιος; Ο επαγγελματίας αγανακτισμένος; Κι από την άλλη, να έχει φορέσει ο καραδεξιός ένα τόσο θλιμμένο και σεμνό προσωπείο, που να αναρωτιέσαι αν χθες βράδυ πέθανε ο πιο κοντινός του μπάρμπας; Ποιος; Ο από τα γεννοφάσκια του υπερφίαλος; Τι γίνεται εδώ, ρε παιδιά;

Εντάξει, είπαμε να απορρίψουμε την τοξικότητα, αλλά όχι και να θεοποιήσουμε το γλυκανάλατο. Είπαμε να αποφύγουμε τους φανατισμούς, αλλά όχι να πεθάνουμε από πλήξη. Είπαμε να διαλέξουμε πολιτική σταθερότητα αντί για  εθνικούς ή οικονομικούς μετεωρισμούς, αλλά κι αυτές οι είκοσι μονάδες διαφορά είναι ο θάνατος της έκπληξης, η κατακρήμνιση της προσμονής. Ζει ο άνθρωπος δίχως την προσμονή μιας έκπληξης;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News