Στο «Price of Admiralty» ο Τζον Κίγκαν (John Keegan) αναφερόμενος στη μάχη της Γιουτλάνδης έγραψε ευσπλαχνικά ότι ποτέ δεν θα μάθουμε τις τελευταίες στιγμές αυτών που βυθίστηκαν κλεισμένοι στα μηχανοστάσια των πλοίων. Ευσπλαχνικά για εμάς.

Στην υπόθεση όμως του ναυαγίου της Πύλου υπάρχουν ερωτηματικά που σε μια συνέντευξη Τύπου θα μπορούσαν να απαντηθούν. Με τις απαντήσεις να δίνονται από το Λιμενικό Σώμα, τη Διεύθυνση Ασφαλείας και Προστασίας Θαλασσίων Συνόρων, την EUROPOL, τη FRONTEX ή όποια υπηρεσία ασχολείται με τη δράση της οργανωμένης επιχείρησης που λέγεται παράνομη μετανάστευση στην Ευρώπη.

Στο ότι η παράνομη μετανάστευση είναι οργανωμένη επιχείρηση δεν υπάρχει ερώτημα. Μια μεταφορά που απαιτεί σκάφος με πλήρωμα να ξεκινήσει από την Αίγυπτο, να πάει μετά στη Λιβυή, όπου η αναρχία που επικρατεί επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν collection point, να παραλάβει ανθρώπους προερχόμενους από διάφορες χώρες και να αναλάβει να τους παραδώσει σε συγκεκριμένα σημεία στην Ιταλία, προϋποθέτει οργάνωση – στην Αίγυπτο, τη Λιβυή και την Ιταλία, αλλά και συνεργασία ανάμεσα σε διάφορους διακινητές, ώστε ο κόσμος να βρίσκεται συγκεντρωμένος στο σημείο παραλαβής.

Σε τέτοιες επιχειρήσεις δεν γίνεται ντου στο λιμάνι από τον κόσμο και όποιος μπορέσει μπαίνει. Εάν μια θέση στο πλοίο στοιχίζει 4.000 ευρώ, όπως αναφέρθηκε, κανένας δουλέμπορος δεν πρόκειται να χάσει τέσσερα χιλιάρικα αφήνοντας κάποιον να μπει τζάμπα. Και το δουλέμπορος το εννοώ.

Με την εξαίρεση όσων όντως πιστεύουν ότι ο κάθε ένας που βρισκόταν στο αλιευτικό είχε βρει και καταφέρει να προπληρώσει τέσσερα χιλιάρικα για τη μεταφορά του, κάπως αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να πληρωθούν στο μέλλον. Μπορώ να σκεφτώ δύο τρόπους:

– Το indentured labor, την άνευ αμοιβής εργασία που κάποιος παρέχει για ορισμένο χρονικό διάστημα, μια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε αρχικά στην εποίκηση της Αμερικής. Ο μετανάστης έπρεπε να ξεπληρώσει σε εργασία συγκεκριμένου χρόνου το κόστος μεταφοράς του.

– Την ανάληψη του κόστους της μεταφοράς από συγγενείς και φίλους που βρίσκονται στην Ευρώπη. Διασυνδέσεις που αποδεικνύονται όχι μόνο από τις ερωτήσεις που έγιναν από τις ελληνικές αρχές, αλλά και από άτομα που ήρθαν από τη Γερμανία ή την Αγγλία για να ψάξουν τους συγγενείς τους.

Το ότι το πλοίο δεν πήγαινε γενικά στην Ευρώπη αλλά στην Ιταλία και σε συγκεκριμένο collection point, αποδεικνύεται όχι μόνο από την άρνηση των διακινητών να δεχτούν βοήθεια από την Ελλάδα, αλλά και από τη διακινήτρια Ναουάλ Σούφι, η οποία επικοινωνεί συνεχώς με το σκάφος για να δώσει οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν ώστε να φτάσουν στην Ιταλία. Εκτός βέβαια αν, αντί να θέλουμε να ψάξουμε πώς γίνονται οι μεταφορές μεταναστών, θα πρέπει ντε και σώνει να οφείλουμε να προβληματιστούμε ως Ελληνες γιατί, αντί στην Ελλάδα, η Σούφι προτίμησε να στείλει το σκάφος στην Ιταλία.

Στο καράβι υπήρχε καπετάνιος και αποδεικνύεται από τις συνομιλίες της Σούφι, που ζητάει να μιλήσει μαζί του. Στη στεριά όμως θα είναι δύσκολο να εντοπιστεί, αφού θα πέσει επάνω του το μεγαλύτερο βάρος για το ναυάγιο. Οι διακινητές θα λένε ότι πνίγηκε, αλλά τα άτομα που θα κάνουν τις ανακρίσεις, σε συνεργασία με την EUROPOL που θα έχει τις επαφές της με την Αίγυπτο, αν δεν έχει πνιγεί, θα βρουν ποιος ήταν.

Υπάρχει επίσης ένα τεχνικό θέμα που σε μελλοντική συνέντευξη Τύπου θα πρέπει να απαντηθεί από ειδικό: Γιατί το σκάφος μοιάζει να πλέει με τόσα άτομα και με τον μεγαλύτερο αριθμό κάτω ξεφόρτωτο, και πώς ακριβώς βούλιαξε («μπατάρισε», που λένε και οι ναυτικοί). Αν μόνο μπατάριζε χωρίς να διαλυθούν οι λαμαρίνες, δεν θα πήγαινε τόσο γρήγορα κάτω. Αυτά είναι όμως τεχνικά θέματα που μπορούν να απαντηθούν μόνο από ειδικούς. Με το πλοίο να ταξιδεύει σε ήσυχη θάλασσα και να παρακολουθείται συνεχώς, γίνεται να απαντηθούν.

Αν βέβαια ψάχνουμε για απαντήσεις και όχι για να βρεθεί θέμα μπας και γίνει αντιπολίτευση με το πούλμαν της αγανάκτησης του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε και στο σκίτσο ο Πετρουλάκης να έχει φτάσει στην Καλαμάτα μέσα σε ώρες, και ο Παπαδημούλης να ανακαλύπτει ελληνικές ευθύνες για το ναυάγιο σε tweet που κατέβηκε για να ανέβει άλλο, όπου την ευθύνη είχαν κάποιοι γενικά.

Οσο για τον Τσίπρα, που αναρωτήθηκε γιατί δεν υπήρξε επέμβαση σε διεθνή ύδατα παραλληλίζοντας τη διακίνηση με τα ναρκωτικά, θα είχε ενδιαφέρον να πει αν πιστεύει ότι η πρακτική μπορεί να εφαρμόζεται παντού και οι έλεγχοι να γίνονται στα διεθνή ύδατα έξω από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής.

Αλλά μία παρατήρηση. Καλό θα ήταν ο Μητσοτάκης να δει ποιοι πήγαν μετά το ναυάγιο στην Καλαμάτα. Οσοι ήταν απαραίτητοι, να πάρουν τα προβλεπόμενα μπράβο. Οσοι όμως πήγαν για τη δημοσιότητα, να ακούσουν μια κατσάδα που να τη θυμούνται μια ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News