Ας υποθέσουμε ότι παρακολουθούμε έναν στρατηγικό αναλυτή της CIA ή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος από το γραφείο του στο Λάνγκλεϊ ή στην Ουάσινγκτον θα κληθεί να συντάξει μια έκθεση για την πολιτική εικόνα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα. Υπάρχουν τέτοιοι, δεν τους βλέπουμε μόνο στις ταινίες.

Θα έχει ως δεδομένο το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων εβδομάδων και σε λίγες ημέρες θα έχει την πλήρη εικόνα, αφότου μετρηθεί και το περιεχόμενο της κάλπης της 25ης Ιουνίου.

Τι θα διαπιστώσει ο ξένος παρατηρητής, αν υποθέσουμε ότι κατά τα λογικά και αναμενόμενα θα επιβεβαιωθούν οι συσχετισμοί της 21ης Μαΐου και θα πέσουν λίγο-πολύ μέσα αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις;

Κατά προφανή τρόπο, θα διαπιστώσει μια πρωτοφανή πολιτική κυριαρχία ενός κόμματος, εν προκειμένω της ΝΔ, και ενός Πρωθυπουργού, του Μητσοτάκη, μια στρατηγική αποσύνθεση της αντιπολίτευσης και πολιτική απαξίωση του Τσίπρα, και μια έλλειψη δυναμικής του ΠΑΣΟΚ σε ό,τι αφορά τις δυνατότητές του να καταστεί με συνοπτικές διαδικασίες ο κυρίαρχος αντιπολιτευτικός πόλος.

Οι διαπιστώσεις αυτές είναι στη σφαίρα του προφανούς και η αξιολόγησή τους μπορεί να ποικίλλει. Ως προς τα μη προφανή και παρά ταύτα αξιοσημείωτα, όμως, ο ξένος παρατηρητής, και ειδικά εκείνος που μελετά την Ελλάδα ως στρατηγικό σύμμαχο στο ΝΑΤΟ, θα βρεθεί μπροστά και σε κάποια άλλα δεδομένα. Ποια είναι αυτά;

Μια αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα του (σταλινικού, μην το ξεχνάμε) ΚΚΕ, μια άνοδο της Ελληνικής Λύσης, τη Νίκη να μπαίνει στη Βουλή, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να έρχεται με φόρα, τον Βαρουφάκη να κλαδεύεται μεν αλλά να κινείται στη σφαίρα του 2%, και τους Σπαρτιάτες, που έχουν την ευχή του Κασιδιάρη, να περιφέρονται σε κάποιο ανάλογο ποσοστό.

Πώς μπορεί να μεταφράζονται όλα αυτά, ειδικά από κάποιον που παρακολουθεί τη χώρα με άλλο μάτι;

Τα ποσοστά, εφόσον φυσικά επιβεβαιωθούν στην κάλπη, αθροίζονται σε ένα σύνολο πάνω-κάτω 25%. Το 1/4 δηλαδή των Ελλήνων στρέφονται και συντάσσονται με τις πάσης φύσεως αντιδυτικές, αντισυστημικές, εμμονικές, νεφελώδεις και αντιδραστικές δυνάμεις. Κάποιες από αυτές έχουν και σαφή φιλορωσική ταυτότητα (προσδιορίζονται δηλαδή ως τέτοιες) και η φωνή τους στη Βουλή θα είναι σίγουρα δυνατή, ασχέτως του τι θα φωνάζουν.

Είναι αυτός ο συσχετισμός πολιτικής αντιπροσώπευσης ασήμαντος και αδιάφορος; Θα είναι μάλλον επιπόλαιο να πει κανείς κάτι τέτοιο. Είναι καθοριστικός; Μάλλον νωρίς για να καταλήξει κάποιος σε συμπέρασμα. Είναι τυχαίος; Σίγουρα όχι και πάντως, με σχετική ασφάλεια, μπορεί κανείς να μιλήσει για μια μετάλλαξη των πολιτικών τερατογενέσεων της κρίσης.

Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά δεν θα πρέπει να αγνοηθούν και ότι, παρά τη διαφαινόμενη πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη, θα πρέπει όλοι να έχουν κατά νου ότι η πολιτική δεν διαμορφώνεται πάντα γραμμικά ούτε βάσει επιθυμιών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News