Ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Και ακτιβιστής. Ολα και όλα, για θέματα δικαιωμάτων ο Μπιμπίλας είναι κάτι σαν τον Λαφαζάνη με τους πλειστηριασμούς: θα βρίσκεται στο σωστό σημείο την κατάλληλη ώρα.

Οι περιστάσεις αποδεικνύουν ότι το ίδιο ισχύει και για τη σχέση του με την πολιτική. Συμπορεύτηκε με το σωστό κόμμα στην κατάλληλη στιγμή. Κατήλθε υποψήφιος στην Α’ Αθηνών με την «Πλεύση» της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ελαβε 2.577 σταυρούς. Δεν εξελέγη.  Ηρθε τρίτος, με πρώτη την πρόεδρο Ζωή. Πήρε 300 ψήφους λιγότερες από την κυρία Ελένη Δημοπούλου. Και έτσι, με προεδρική απόφαση, μετακινείται στον Νότιο Τομέα, στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου, στη θέση της κυρίας Δάλλα. Η δε κυρία Δάλλα, που έδωσε τον αγώνα της με το «Δεν πληρώνω», τώρα καταγγέλλει ότι πληρώθηκε με δόλο και αχαριστία από την επικεφαλής του κινήματος.

Ο Σπύρος Μπιμπίλας δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα με τη μετακίνηση του. Ηθοποιός είναι, μπορεί να υπηρετήσει κάθε ρόλο. Και με δηλώσεις του συνετάχθη με τη γραμμή της προέδρου. «Οι κυρίες που πρώτευσαν στις περιφέρειες και τώρα αντικαθίστανται, ευνοήθηκαν λόγω της αλφαβητικής σειράς», δήλωσε, νοτίζοντας τη φωνή του με μία αίσθηση ειρωνίας.

Μάλιστα. Ολόκληρος Μπιμπίλας, με δικό του στασίδι στα πάνελ, επισκιάστηκε από κάποια κυρία Δημοπούλου λόγω αλφαβητικής σειράς.  Δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν: είτε οι ψηφοφόροι της «Πλεύσης» δεν αντέχουν να διαβάσουν πάνω από τρεις γραμμές, είτε δεν εκτιμούν και τόσο τον Μπιμπίλα. Παρεμπιπτόντως, ο Μπιμπίλας πήρε περισσότερους σταυρούς από άλλους δύο συνυποψήφιους που, λόγω αλφαβητικής σειράς ήταν πιο ψηλά από τον ίδιο. Συνεπώς η σειρά εμφάνισης στο ψηφοδέλτιο δεν έπαιξε και τόσο μεγάλο ρόλο. Απλώς οι ψηφοφόροι επέλεξαν Δημοπούλου αντί Μπιμπίλα. Τέλος πάντων, εμείς που παρακολουθούμε, υποχρεωτικά, συνεδριάσεις της Βουλής, θέλουμε να δούμε τον Μπιμπίλα στο βήμα. Για όλους εσάς, τους υπόλοιπους, δεν είμαι και τόσο σίγουρος, αλλά ούτε εσείς θα τη γλιτώσετε, θα σας περιμένει στα πρωινά πάνελ.

Αυτή η χαριτωμένη συνθήκη με τον Μπιμπίλα είναι μόνο μία πράξη στην κωμωδία χαρακτήρων που ανεβάζει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και θα γίνει το σουξέ του καλοκαιριού. Οπως θα έχετε πληροφορηθεί, η Ζωή έχει φτιάξει κίνημα αγάπης. Και όπως είπε η ίδια σε συνέντευξη της (στο Open) κίνημα αγάπης είχαν επίσης ο Ιησούς, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Γκάντι. Ασφαλώς η Ζωή υπερτερεί στη σύγκριση. Πρώτον γιατί κάνει καρδούλες, «καρδουλώνει» κατά τον νεολογισμό. Και δεύτερον επειδή στιλιστικά είναι σε άλλο επίπεδο. Ο Ιησούς ήταν με χιτώνα, ο Κινγκ μόνιμα στα μαύρα και ο Γκάντι με παρεό. Οι boho διαθέσεις στο στιλ της Ζωής υπογραμμίζουν το μήνυμα της αγάπης. Πάμε για κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στα Μάταλα.

Εδώ λοιπόν εγείρεται ένα μείζον ηθικό και φιλοσοφικό ερώτημα. Εχει η Ζωή το δικαίωμα να αλλάξει τις λίστες και να τοποθετήσει τον Μπιμπίλα, τον σύντροφο της και τον γυμναστή της σε εκλόγιμες θέσεις;  (Πάλι καλά που δεν έβαλε και τον μπαμπά της.) Τυπικώς το έχει, δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Ηθικώς; Εξαρτάται από ποια πλευρά βλέπεις τα πράγματα. Αν είσαι η Ζωή θα πεις ότι οι ψηφοφόροι επιλέγουν το brand, δηλαδή την ίδια. Οι υπόλοιποι είναι απλώς τα κουτάκια που υποδέχονται τους σταυρούς. Δηλαδή αν έβαζε ως υποψήφιους τους ήρωες της Marvel, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα κατέγραφε. Αν όμως δεν είσαι η Ζωή, έχεις κάθε δικαίωμα να της προσάψεις όλα όσα αντιμάχεται: οικογενειοκρατία, νεποτισμό, ρουσφέτια, εξυπηρέτηση αυλικών και, κυρίως, αδιαφορία για τη λαϊκή βούληση. Ε, ναι, είναι κομματάκι αντιφατικό. Δεν γίνεται να καρδουλώνεις τον λαό και ταυτοχρόνως να αγνοείς τη βούληση του.

Περίπου τα ίδια με τη Ζωή πράττουν και ο Βελόπουλος και ο Νατσιός της Νίκης -στην περίπτωση του θα είχε ενδιαφέρον να εντάξει στα ψηφοδέλτια μόνο ιερωμένους καθώς η φωτογραφική αποτύπωση της κοινοβουλευτικής ομάδας στα έδρανα της Βουλής θα προσέφερε στιγμιότυπα παγκόσμιας εμβέλειας. Ο δε Βελόπουλος έκανε μεταγραφή αεροδρομίου με τον Σωτήρη Τζούμα, συνεπώς δικαιούται να του δώσει όποια φανέλα του ζητήσει.

Εχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς, στο όνομα του δημοκρατικού πλουραλισμού, θα έχουμε στο Κοινοβούλιο προσωποπαγή κόμματα καθοδηγούμενα από ηγέτες που λειτουργούν με την τυπολογία δικτάτορα. Μιλάμε για τον ορισμό του προσωπικού μαγαζιού, της ατομικής επιχείρησης που λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα. Πουλάς αγάπη, αλλά στέλνεις στα σκουπίδια ανθρώπους που έτρεξαν για σένα. Πουλάς χριστιανική ηθική, αλλά καταφεύγεις σε φαρισαϊσμούς. Με δυο λόγια, γεννήθηκες για την πολιτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News