Στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης θα παραταχθούν, στις 10 το βράδυ του Σαββάτου, ποδοσφαιριστές συνολικής αξίας άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Από τη μία, η ακριβότερη ομάδα του Κόσμου: η Μάντσεστερ Σίτι. Ακόμη και οι αναπληρωματικοί της είναι παίκτες «πρώτης γραμμής». Από την άλλη, η ευχάριστη έκπληξη του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ: η Ιντερ, που έχει κι αυτή τους «αστέρες» της (Λαουτάρο Μαρτίνες, Τζέκο, Λουκάκου…). Σε αυτόν τον τελικό, όμως, το κεντρικό πρόσωπο δεν θα φοράει σορτσάκι.

Ισως για πρώτη φορά μετά το 2004, που ο Ζοσέ Μουρίνιο οδήγησε την Πόρτο στην κατάκτηση του τροπαίου, τα φώτα θα είναι στραμμένα στον προπονητή μιας από τις δυο φιναλίστ. Θα είναι η βραδιά του Πεπ Γκουαρντιόλα, ο οποίος έχει τους περισσότερους λόγους να ποθεί το πολυτιμότερο ασημικό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου από όλους όσοι θα βρίσκονται πάνω στη σκηνή.

Το σήκωσε το 2009, στην παρθενική του σεζόν ως πρώτος προπονητής. Ηταν, μόλις, 38 ετών – ο νεαρότερος τεχνικός που τα κατάφερε. Το κέρδισε και το 2011, πάλι με την Μπαρτσελόνα. Ολοι πίστευαν πως ήταν θέμα χρόνου, να καταρρίψει το ρεκόρ του Μπομπ Πέισλι με τις τρεις κατακτήσεις. Κάπου εκεί, όμως, άρχισε το… δράμα του.

Επί μια ολόκληρη δεκαετία (αν αφαιρέσουμε τη σεζόν 2012-2013, που απείχε από τα γήπεδα), μάταια προσπαθεί να επαναλάβει εκείνους τους θριάμβους. Σε αυτό το χρονικό διάστημα κατασκεύασε δυο «πυραυλοκίνητες» ομάδες, που όλοι θαύμασαν: την Μπάγερν Μονάχου, που κατέκτησε την Μπουντεσλίγκα τρεις φορές σε ισάριθμες σεζόν, σκοράροντας κατά βούληση (254 γκολ σε 102 αγώνες), και τη Μάντσεστερ Σίτι, που εφέτος στέφθηκε πρωταθλήτρια Αγγλίας για πέμπτη φορά σε έξι χρόνια. Αλλά τη μεγάλη Κούπα, δεν την κράτησε ξανά στα χέρια του. Την άγγιξε, μόνο, το 2021, στον τελικό τον οποίο η Σίτι του έχασε από την Τσέλσι.

Βαρέθηκε να ακούει τους haters να λένε ότι εκείνες οι επιτυχίες, του 2009 και του 2011, δεν ήταν δικές του. Οτι οποιοσδήποτε προπονητής στη θέση του θα τα είχε καταφέρει, αν στην ομάδα του έπαιζε ο Μέσι, ο Ινιέστα, ο Τσάβι, ο Βίγια, ο Ετό, ο Ανρί, ο Ντάνι Αλβες, ο Μπουσκέτς, ο Πουγιόλ, ο Πικέ… Ή, ότι ο Γκουαρντιόλα ΘΑ ήταν ο κορυφαίος στον Κόσμο, ΑΝ δεν μετρούσε τόσες αποτυχίες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πεπ δεν διεκδικεί, απλώς, το τρίτο του Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά το πρώτο που θα του πιστωθεί χωρίς αστερίσκους. Αν το κατακτήσει, θα αποτελέσει ένα είδος πιστοποίησης της προπονητικής του αυθεντίας, που τόσο πολύ έχει αμφισβητηθεί.

Στη Γερμανία ο Γκουαρντιόλα οδήγησε την Μπάγερν σε τρεις τίτλους πρωταθλήματος (και δυο Κύπελλα). «Αλλά οι Βαυαροί πήραν και τους επόμενους επτά», σχολιάζουν οι επικριτές του, παραβλέποντας το γεγονός ότι επί των ημερών του η ομάδα έπαιξε «διαστημικό» ποδόσφαιρο. Στην Αγγλία η Σίτι του κέρδισε, μεταξύ άλλων, έξι πρωταθλήματα. «Αλλά τίτλους πήρε και με τον Μαντσίνι και τον Πελεγκρίνι – ας είναι καλά οι Αραβες με τα παχιά τους πορτοφόλια», λέγεται και γράφεται στο Νησί. Ο 52χρονος Καταλανός έχει την ευκαιρία να πετύχει αυτό που κανένας από τους προκατόχους του δεν κατόρθωσε, ούτε στα χρόνια της αραβικής άνοιξης: να αλλάξει το status του συλλόγου, που έχει να επιδείξει μόνο ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1970), στον ευρωπαϊκό χάρτη.

«City, City, the best team in the land, in all the world», συνηθίζουν να τραγουδούν στις εξέδρες οι «Πολίτες», όμως η ένταση της φωνής τους μειώνεται στις τέσσερις τελευταίες λέξεις. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι και δικό τους απωθημένο. Αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο η Σίτι έφτασε στον εφετινό τελικό, αποκλείοντας εύκολα την Μπάγερν Μονάχου και «διαλύοντας» το πιο βαρύ όνομα της διοργάνωσης, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ίσως η ευρωπαϊκή υπέρβαση της Σίτι να βρίσκεται μόλις μερικές ώρες μακριά.

Με την Ιντερ των τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών (1964, 1965, 2010), που έχει εμφανιστεί σε δυο ακόμη τελικούς (1967, 1972), η ομάδα του Μάντσεστερ θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά σε επίσημη διοργάνωση. Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός των Μιλανέζων δεν το περίμενε, μέχρι πριν από λίγο καιρό, ότι η τελετή στέψης της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης θα τον αφορούσε άμεσα. Το 2021, όταν ο (τότε) προπονητής της, Αντόνιο Κόντε, την είχε εγκαταλείψει, επειδή πίστευε ότι οι φιλοδοξίες του δεν χωρούσαν σε έναν σύλλογο με τεράστια οικονομικά προβλήματα, η διοίκηση είχε ζητήσει από τον διάδοχό του, τον άσημο Σιμόνε Ιντζάγκι, την πρόκριση από τη φάση των ομίλων (κάτι που δεν είχε συμβεί επί 11 ολόκληρα χρόνια). Εκείνος, όχι μόνο έφτασε τους «νερατζούρι» στα νοκ-άουτ, αλλά και τους οδήγησε στον τελικό, αποκλείοντας καθ’ οδόν την Μπενφίκα, την Πόρτο και τη Μίλαν.

Η Σίτι είναι το φαβορί, όμως, εδώ που έφτασε η Ιντερ, τίποτα δεν είναι απίθανο. Αφού έκανε το μικρό θαύμα, γιατί να μην κάνει και το μεγάλο; Εχει και αυτή τα όπλα της: τρεις επιθετικούς εξαιρετικής ποιότητας (Λαουτάρο, Τζέκο, Λουκάκου), μια πολύ αποτελεσματική άμυνα, η οποία κράτησε την εστία της ανέπαφη σε πέντε από τα έξι νοκ-άουτ παιχνίδια της, και παντελή απουσία στρες. Το καθήκον της το έχει κάνει, και με το παραπάνω. Εχει με το μέρος της και έναν καλό οιωνό: την προηγούμενη φορά που κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο η Γουέστ Χαμ (1965), πανηγύρισε το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της.

Η Σίτι και ο προπονητής της θα διεκδικήσουν, μαζί με την Κούπα, ένα σπάνιο παράσημο: το «τρεμπλ». Μόλις επτά ομάδες το έχουν πετύχει στο παρελθόν: η Σέλτικ, ο Αγιαξ, η Αϊντχόφεν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπαρτσελόνα, η Ιντερ και η Μπάγερν Μονάχου.

* Ο αγώνας θα μεταδοθεί τηλεοπτικά από την Cosmote TV και το MEGA στις 22:00 του Σαββάτου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News