Μία «προσωπική ιστορία από τον πόλεμο» μετέδωσε ο ανταποκριτής της Corriere della Sera από την Οδησσό. Αφορά έναν ουκρανό φαντάρο, τον Ντμίτρι. Τον πέτυχε την ώρα που ίππευε ένα άλογο σε έναν στάβλο. «Εκανε τον γύρο του κτιρίου, εσωτερικά. Αφίππευσε και συμφώνησε να μου μιλήσει».

Δεν κουβέντιασαν για ιππασία. Ο Ουκρανός διηγήθηκε στον Ιταλό την εμπειρία του από τον πόλεμο, πώς σκότωσε έναν Ρώσο στο Μπαχμούτ. «Μας χώριζε ένας τοίχος. Πυροβολούσαμε ο ένας τον άλλον, εναλλάξ. Ακουγα τη φωνή του και άκουγε τη δική μου μέσα από το παράθυρο. Ημασταν ώμο με ώμο, με τον τοίχο ανάμεσά μας».

Ο στάβλος όπου ο Ιταλός βρήκε τον Ουκρανό απέχει μία ώρα οδικώς από την Οδησσό. Πέντε άλογα χρησιμεύουν στην ιπποθεραπεία των βετεράνων που φτάνουν εκεί από τα πεδία της μάχης. Ηρεμο περιβάλλον. Το πρότζεκτ διευθύνει η Τατιάνα, ψυχολόγος και ιππέας η ίδια. Λέει ότι μπορεί και μετριάζει το μετατραυματικό στρες των φαντάρων.

Ο Ντιμίτρι θυμήθηκε λεπτομέρειες από το επεισόδιο του τοίχου στο Μπαχμούτ: «‘‘Ναζί κάθαρμα, θα σε σκοτώσω! Θα σε σκοτώσω και θα σου κόψω το κεφάλι!’’ Αυτό μου είπε ο Ρώσος. Ημασταν φοβισμένοι και οι δύο. Είχαμε πυροβολήσει και πριν ο ένας τον άλλον, στα τυφλά. Κράτησα το τουφέκι στραμμένο στο παράθυρο και του απάντησα: ‘‘Αυτή είναι η χώρα μου, τι διάολο κάνεις εδώ; Φύγε, αλλιώς θα σε σκίσω, σου το ορκίζομαι ότι θα σε σκίσω!’’ Είπαμε τέτοια πράγματα. Κραυγές, προσβολές, όπως όταν είσαι έξαλλος και πρέπει να ξεσπάσεις. Επρεπε να εκτονώσουμε τον φόβο. Οχι, δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Επρεπε να αυτοκτονήσουμε, μόνο αυτό ήταν δυνατό. Ενας από τους δυο μας έπρεπε να πεθάνει. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

»Κάποια στιγμή τον άκουσα να σηκώνεται και μετά να πυροβολεί. Απάντησα χωρίς να τον δω, αδειάζοντας ριπές στο παράθυρο. Νομίζω ότι πυροβόλησε στον τοίχο, προσπαθώντας να με σκοτώσει. ‘‘Ναζί κάθαρμα’’, φώναξε, ‘‘θα σας εξαφανίσουμε όλους’’. Ετρεξα στο παράθυρο, πήδηξα, έστριψα στη γωνία και τον σκότωσα, ενώ εκείνος ακόμη πυροβολούσε τον τοίχο. Δεν πρόλαβε να γυρίσει. Πυροβόλησα μέχρι που σταμάτησε να κινείται. Δεν μου είπε το όνομά του, δεν ξέρω από πού ήρθε, αλλά τον σκότωσα. Είμαι ζωντανός και αυτός είναι νεκρός. Είναι απλό, δεν υπήρχε άλλη επιλογή». Ο ρεπόρτερ της Corriere σχολίασε: «Καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησής του, ο Ντμίτρι γούρλωνε τα μάτια του και τα στριφογύριζε πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά, χωρίς να με κοιτάξει ποτέ κατάματα».

Το ρεπορτάζ έκλεισε με δηλώσεις της Τατιάνας: «Απαιτείται πολύς χρόνος για να μπορέσουν να βρουν κάποια ισορροπία οι φαντάροι. Αλλά εδώ, με τα άλογα, είναι καλύτερα για αυτούς. Τα άλογα δεν ξέρουν τι έχεις κάνει, τα άλογα δεν κρίνουν. Αν οι στρατιώτες φέρονται καλά, αν μπορούν να είναι ευγενικοί, αν μπορούν να αποφύγουν την επιθετικότητα, τότε μπορούν ακόμη και να δημιουργήσουν κάποια σχέση με τα ζώα. Το άλογο υπακούει, δείχνει ευγνωμοσύνη, ξέρει πώς να συμπεριφέρεται. Με άλλα ανθρώπινα όντα είναι πιο δύσκολη η επαφή. Πολλοί από τους φαντάρους δεν μπορούν καν να κοιταχτούν στον καθρέφτη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News