Υπάρχει ένα γενικό μότο που συνηθίζω να χρησιμοποιώ όταν πρόκειται για πραγματικά δυνατά αυτοκίνητα: η ιπποδύναμη είναι ένα μέγεθος που συνηθίζεται – μέχρι να αρχίσεις να φοβάσαι. Γιατί, πόσα είναι αρκετά; Τριακόσια; Τετρακόσια; Πεντακόσια; Πόσα «άλογα» χρειάζεσαι για να πεις «μου φτάνουν;». Πλέον, όπως απέδειξε το Rimac, μια κροατική εταιρεία από το πουθενά, με έτος ίδρυσης μόλις το 2009, οι ηλεκτροκινητήρες εκτοξεύουν την ισχύ και τις επιδόσεις σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Αλλά και τα προηγούμενα χρόνια υποκλινόσουν στη γνώση των κατασκευαστών και την ευρηματικότητα των εξελικτών (tuners) να φτιάχουν «τέρατα» ικανά να διαχειρίζονται ιπποδυνάμεις φορτηγού πλοίου. Ακούς πλέον για 1.000 PS, 1.500 PS, και το συνηθίζεις. Ως άκουσμα, έστω.

Το θέμα μου, όμως, δεν είναι εκεί. Ούτε φυσικά στην ευθεία των ντράγσκτερς. Οπως επίσης όλο αυτό, ουσιαστικά, δεν απευθύνεται σε συνθήκες δρόμου. Είναι τόσο υποκριτικό να μιλάμε για εκατοντάδες, σχεδόν δύο χιλιάδες ίππους, και η συντριπτική πλειονότητά τους να κινούνται στον δρόμο με χαμηλά όρια ταχύτητας και, εξαιρετικά σπάνια, σε πίστες. Για να μην τεθεί το ζήτημα της απρόβλεπτης πλέον κίνησης με ποδήλατα και πατίνια στην άκρη του δρόμου –μερικές φορές και στη μέση–, όπου τα συναντάς ως κινητά εμπόδια και κινδυνεύουμε όλοι. Πλέον, για όποιους λόγους, οι ταχύτητες που κινούμαστε οφείλουν να πέσουν. Συνειδητά, όχι κατ’ ανάγκην υπό τον φόβο των ραντάρ.

Είναι μόνο σε άλλου τύπου διαδρομές, έρημες, εκτός πόλεων, κυριολεκτικά στο πουθενά, όπου μπορείς, και πάλι υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να εξερευνήσεις μια σεβαστή ιπποδύναμη. Τα πάντα είναι σχετικά, αλλά γενικά πιστεύω πως 300 άλογα είναι ένα καλό νούμερο για να ξεκινήσει κανείς. Μην το αναλύσω, θα σας κουράσω. Εκτιμώ πως 300 PS είναι μια αξιοπρεπής ιπποδύναμη για να αποκτούν ενδιαφέρον τα πράγματα. Οχι ως φόρα ή κεκτημένη ταχύτητας. Αλλά ως σπάσιμο πρόσφυσης.

Φυσικά, πάντα θα υπάρχει το πιασάρικο ερώτημα «πόσα βγάζει;». Ωστόσο, την ίδια στιγμή, συχνά ξεχνάμε το πιο σημαντικό: το «πόσα σέρνει». Ως γνωστόν, η αναλογία κιλών ανά ίππο είναι καθοριστικότερο μέγεθος. Ενα μέγεθος που σπάνια γνωρίζουμε απ’ έξω, ακόμα και για το προσωπικό μας αυτοκίνητο.

Διαφορά ενέχει, επίσης, ο τρόπος εκφοράς της δύναμης. Αλλιώς νιώθεις τη βιαιότητα ενός τούρμπο (μπορεί και δύο), σε σχέση ακόμα και με έναν υπέροχο ατμοσφαιρικό. Εχω ακόμη νωπές τις μνήμες από ένα Evo Extreme, με κάποια 500 «άλογα» κάτω από το καπό. Το είχα οδηγήσει  λίγες ημέρες αφού είχα την εμπειρία της, καινούργιας τότε, Ferrari F430. Ε, λοιπόν, η Ferrari μού φάνηκε αργή μπροστά του. Από την άλλη, όπως προειπώθηκε, η ιπποδύναμη είναι ένα μέγεθος που συνηθίζεται. Το οδηγείς, μια, δυο, πέντε, δέκα, εκατό φορές. Ε, κάπου οι νευρώνες του εγκεφάλου συνηθίζουν το ερέθισμα.

Σε αυτήν ακριβώς τη νομοτέλεια βασίζεται το tuning. Παίρνει ο άλλος το υπεραυτοκίνητο, αυτό με το οποίο κανονικά θα έπρεπε να έχει «κλείσει» ως οδηγός, και μετά από λίγο αρχίζει το σκάλισμα. Ωσπου να του «τελειώσει» κι αυτό. Ηταν σαν την περίπτωση μιας 911 Turbo που κάποτε είχα την τύχη να οδηγήσω. Εβγαζε κάποια 1.200 «άλογα». Ηχεί ακόμη στα αυτιά μου ο συριγμός από τις δύο τουρμπίνες, διά χειρός του γερμανικού οίκου εξέλιξης 9ff. Το κτήνος, ό,τι πιο δυνατό έχω οδηγήσει ποτέ, διέθετε επιδόσεις Bugatti Veyron. Συγγνώμη, δηλαδή πόσο μπορεί περισσότερο να θέλεις; Σε ποιον δρόμο να το ξεδιπλώσεις; Ακόμα και σε πίστα; Πού; Στην παλιά, τεράστια ευθεία του Le Mans, που κι αυτή έσπασε σε σικέιν για λόγους ασφάλειας;

Παρ’ όλα αυτά, όπως μου λέει ένας φίλος που έχει Nissan GT-R 700 ίππων, «το βαρέθηκα, θέλω περισσότερη δύναμη». Αυτή η φράση, το καταραμένο «το βαρέθηκα», είναι το καύσιμο της βελτίωσης. Ή της αντικατάστασης με κάτι πιο δυνατό. Πόσο δυνατό, λοιπόν, είναι το δυνατό; Θα μπορούσα να «κλείσω» με κάποια συν-πλην 500 έως 600 άλογα σε τετρακίνητο. Μου είναι υπεραρκετά. Ή και γύρω στα 400 σε πισωκίνητο. Επίσης φτάνουν και περισσεύουν. Αρκεί, όπως είπαμε, να μη σέρνουν «καράβι». Να υπάρχει μια αξιοπρεπής αναλογία κιλών ανά ίππο. Αλλά, από την άλλη, υπάρχει τόσο σασπένς και συμμετοχικότητα σε μια Lotus. Και δεν μιλάω για μια Exige Cup 430, ένα αυτοκίνητο πραγματικά για θαρραλέους. Ασ’ το καλύτερα, οδηγώ σε χάλια ελληνικούς δρόμους. Και θέλω να ζήσω κι άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News