Είτε το νιώθουμε είτε όχι, κουβαλώντας ο καθένας τα προβλήματα, τα τραύματα και τις αγωνίες του (από τις πολλαπλές κρίσεις μετά το 2009), οι εκλογές αφορούν πάντοτε το μέλλον. Αποφασίζουμε μέσα στη συγκυρία, αλλά η επιλογή μας θα επηρεάσει τον δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα –και μαζί της εμείς– ως τα μέσα του 2027.

Από τη μια πλευρά, μας προτείνεται ένας προσανατολισμός που μπορεί κανείς να τον αντιληφθεί και να τον συνοψίσει. Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ έχει ορισμένα χαρακτηριστικά σαφή και συγκεκριμένα. 

Τοποθετείται χωρίς αστερίσκους στο στρατόπεδο της Δύσης. Πιστεύει στην πορεία σύγκλισης της Ελλάδας με τις ισχυρότερες και πιο προοδευμένες χώρες του κόσμου. Μας έχει δώσει δείγματα γραφής για τη διοίκηση ενός βαθύτατα προβληματικού κράτους, καταγράφοντας σημαντικές επιτυχίες και μαζί τους λάθη και αβλεψίες. 

Η κυβέρνηση που ολοκληρώνει τον κύκλο της αυτό το Σαββατοκύριακο ψηφιοποίησε πολλές υπηρεσίες του Δημοσίου και οργάνωσε μια υποδειγματική διαδικασία εμβολιασμού. Μείωσε δραστικά τον χρόνο απονομής των συντάξεων, δίνοντας τέλος στον εμπαιγμό χιλιάδων συνταξιούχων. 

Αντέδρασε αποφασιστικά στις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας στον Εβρο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενίσχυσε την Αμυνα της χώρας και αναβάθμισε τη διεθνή της παρουσία. Εδώ δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Είναι αυταπόδεικτο. 

Στο Μεταναστευτικό η κυβέρνηση εφάρμοσε μια πολιτική φύλαξης των συνόρων που επικρίθηκε από ορισμένους, αλλά επικροτείται (με βάση τις μετρήσεις) από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων – ακόμη και από οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Το αίσχος της Μόριας αποτελεί παρελθόν και οι κάτοικοι νησιών όπως η Λέσβος και η Χίος βιώνουν αντικειμενικά μια νέα πραγματικότητα. 

Σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έγιναν αθόρυβα και σημαντικά βήματα, συνεχίζοντας τη θετική πορεία στην οποία είχε κινηθεί πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με το σύμφωνο συμβίωσης. Ενώ στον πολιτισμό αναζωογονούνται τα μουσεία σε όλη τη χώρα και η Ελλάδα κέρδισε τη μάχη των επιχειρημάτων για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.  

Πλάι στις επιτυχίες της σημερινής κυβέρνησης υπήρξαν ασφαλώς λάθη και αβλεψίες, με κυριότερη την υπόθεση των υποκλοπών. Το «βαθύ κράτος», ή αλλιώς το πνεύμα της ακινησίας και της καθυστέρησης, παραμένει το ίδιο σε πολλούς τομείς της κρατικής διοίκησης (θα αλλάξει, άραγε, ποτέ;).

Η Δικαιοσύνη κινείται απελπιστικά αργά, καθυστερώντας και την οικονομική ανάπτυξη. Η δημόσια Υγεία, παρά τις ηρωικές προσπάθειες των γιατρών και των νοσηλευτών μέσα στην πανδημία, φανέρωσε και φανερώνει τις μεγάλες αδυναμίες της. Τόσο στο κέντρο, όσο κυρίως στην περιφέρεια.

Τα βήματα που έγιναν για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να συνεχιστούν και –κυρίως– να επιταχυνθούν. Στις μεταφορές είδαμε το αποκρουστικό πρόσωπο της καθυστέρησης και του ωχαδερφισμού που οδήγησε στην τραγωδία. 

Παράλληλα, η στέγη για τους νέους πρέπει να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά. Ενώ το ζήτημα χρειάζεται να αντιμετωπιστεί συνολικά: να φτάσουμε ακόμη και στη στέγαση των γιατρών και των αναπληρωτών καθηγητών σε περιοχές όπου ο τουρισμός, οι χρυσές βίζες και το airbnb οξύνουν το πρόβλημα. 

Το βασικότερο, ωστόσο, για τον ψηφοφόρο είναι ίσως ότι αυτή η κυβέρνηση, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, έκανε πράξη όσα είχε υποσχεθεί για την τσέπη των πολιτών. Υποσχέθηκε ότι θα μειώσει φόρους και εισφορές. Υποσχέθηκε ότι θα μειώσει την ανεργία. Τα έκανε και τα δύο, παρά την πανδημία και την ενεργειακή κρίση. Παράλληλα, αύξησε μισθούς και συντάξεις, προσέλκυσε επενδύσεις και κράτησε τα δημοσιονομικά στην ορθή τροχιά: όπως παραδέχεται πλέον το σύνολο του διεθνούς Τύπου, η Ελλάδα βρίσκεται στο κατώφλι της επενδυτικής βαθμίδας.

Από την άλλη πλευρά, η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι τουλάχιστον ασαφής. Ενώ η εμπειρία των πολιτών από τη διοίκηση του κράτους την περίοδο 2015-2019 είναι εξόχως προβληματική – έως τρομακτική. Ρεαλιστική πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας δεν υπάρχει, ενώ οι μεγάλες υποσχέσεις για την οικονομία δεν πείθουν πια παρά ελάχιστους, με βάση και την προηγούμενη εμπειρία διακυβέρνησης. Και στο παρά ένα ο Γ. Κατρούγκαλος θύμισε το τραύμα των φόρων και των εισφορών για τη μεσαία τάξη. 

Στην εξωτερική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τη μία μέρα με τη Δύση και την άλλη με τον Πούτιν. Αλλοτε υπέρ, άλλοτε κατά των εξοπλισμών. Υπέρ, αλλά ίσως και κατά της φύλαξης των συνόρων με τον φράκτη στον Εβρο. Το μόνο σταθερό χαρακτηριστικό του ως αντιπολίτευση ήταν η άρνηση. Η οποία συνοδευόταν από ύβρεις και θεωρίες συνωμοσίας. «Μητσοτάκη γ@μιεσ@ι»: αυτό ήταν το πιο αναγνωρίσιμο στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα έτη, ενώ λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την κάλπη ο κ. Τσίπρας έκανε άνοιγμα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. 

Σε αυτές τις εκλογές, εκ των πραγμάτων, οι πολίτες διαλέγουν κατεύθυνση, αποφασίζουν για το «σχήμα» που θα λάβει η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Πρόκειται για τις εκλογές μιας άλλης Ελλάδας, καθώς η χώρα ανακάμπτει από το σοκ της περασμένης δεκαετίας κινούμενη σε ένα ολοένα και πιο ασταθές παγκόσμιο περιβάλλον.

Σε αυτό το μεταίχμιο, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει ατόφια τα συμφραζόμενα της περιόδου 2011-2012. Επομένως, οι εκλογές αυτές είναι υπό μια έννοια και ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της τοξικότητας που κυριάρχησε από το 2010. 

Σε έναν χρόνο θα διαβούμε μαζί ένα σημαντικό ορόσημο αναστοχασμού: Τον Ιούλιο του 2024 θα γιορτάσουμε μισό αιώνα ομαλού δημοκρατικού βίου και θα πατήσουμε στο μετά. Μοιάζει σαν να έχει ενσωματωθεί στον γραφικό μας χαρακτήρα αυτό το μπρος-πίσω, το πέρασμα από τους θριάμβους στις καταστροφές.

Και επειδή έχουμε συνηθίσει αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, κάθε φορά ψάχνουμε να βρούμε τη συνισταμένη. Αυτό που μένει. Αν πήγαμε έστω και λίγο μπροστά. Αυτό θα κρίνουν οι πολίτες σε αυτές τις εκλογές, χαράσσοντας παράλληλα πορεία. Αλλωστε, πάντα, παραφράζοντας κάπως τον ποιητή, το καράβι που ταξιδεύουμε το λένε αγωνία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News