Ο Μπιλ Γκέιτς, μεταξύ άλλων σημαινουσών προσωπικοτήτων των καιρών μας, θεωρούσε πως η πανδημία του κορονοϊού, θα έμοιαζε με πόλεμο. Περισσότερο από τρία χρόνια μετά το ξέσπασμά της, πριν από περίπου 15 ημέρες, την 5η του μήνα, «επήλθε η ανακωχή», γράφει σε άρθρο του ο Τζάναν Γκανές, αναφερόμενος στην κήρυξη του τέλους της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Ο δημοσιογράφος των Financial Times κάνει λόγο για «ανακωχή», αντί για «νίκη», γιατί τα εκατομμύρια νεκρών ανά την υφήλιο σίγουρα δεν αποτελούν νίκη. Αναφέρει ενδεικτικά οι 1,2 εκατ. άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους από τον κορονοϊό στις ΗΠΑ προσεγγίζουν τον συνολικό αριθμών των νεκρών της χώρας σε όλους τους πολέμους που έχει εμπλακεί. «Οι τυχεροί ανάμεσά μας δεν πρέπει να ζητωκραυγάζουν. Προσοχή στο αντίθετο λάθος, όμως. Μην υποτιμάτε, ή μην θεωρείτε δεδομένο, τον χειρισμό από την πλευρά της Δύσης μιας κρίσης που δεν είχε προηγούμενο τα προηγούμενα εκατό χρόνια σχεδόν», υπογραμμίζει.

Με αφορμή, όμως, την ανακοίνωση του ΠΟΥ για τον τερματισμό της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, ο Γκανές παρουσιάζει μια σειρά από γεγονότα που καταδεικνύουν, όπως υποστηρίζει, ότι στη διαχείριση της πανδημίας η Δύση ξεπέρασε, τελικά, κάθε προσδοκία.

Καταρχάς θυμίζει πως ένα εμβόλιο κατά της Covid αναμενόταν να έχει αναπτυχθεί έπειτα από 18 μήνες, ενώ κάποιοι ειδικοί έκριναν ως αισιόδοξη ακόμη και αυτήν την πρόβλεψη, όπως επίσης και σημαντικό μέρος του κοινού. Ωστόσο το πρώτο εμβόλιο ήταν έτοιμο έπειτα από εννέα μήνες τελικά. Οσο εντυπωσιακό ήταν το εν λόγω επιστημονικό επίτευγμα άλλο τόσο ήταν, στο τέλος, και το ποσοστό εμβολιασμού.

Γιατί, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2020 το 49% των Αμερικανών δήλωνε ότι σίγουρα ή πιθανότητα δεν θα έκανε το εμβόλιο –«αυτή η απροθυμία ήταν σύμφωνη με ό,τι “γνωρίζαμε” για τους σύγχρονους ψηφοφόρους: σχετικά με τη δυσπιστία για τις αρχές, για τη ροπή τους στις διαδικτυακές κραυγές» γράφει ο Γκανές– στο τέλος, το 82% των Αμερικανών έλαβαν τουλάχιστον μία δόση κάποιου εμβολίου κατά του κορονοϊού.

Εξίσου αξιοσημείωτη υπήρξε και αποδοχή των lockdown από τους πολίτες, καθώς επρόκειτο για «τη βαθύτερη εισβολή στην ιδιωτική σφαίρα εν καιρώ ειρήνης. Εάν την αψηφούσε έστω και ένας στους τέσσερις πολίτες, η πολιτική θα είχε καταρρεύσει, εκτός και αν πιστεύετε ότι το κράτος μπορεί να επιβάλει κυρώσεις στο ένα τέταρτο του πληθυσμού του», σημειώνει ο δημοσιογράφος των Financial Times.

Εξηγεί πως η επιτυχία των lockdown βασιζόταν εν μέρει και σε μια «εκούσια υποταγή» των πολιτών στις αρχές, η οποία πολλοί θεωρούσαν πως είχε εκλείψει στην εποχή του λαϊκισμού. Μάλιστα τα περιοριστικά μέτρα ήταν «ενεργά δημοφιλή» και ενώ πριν από την πανδημία, ήταν αναμενόμενο να ανησυχεί κανείς ότι τα δυτικά εκλογικά σώματα είχαν καταστεί ιδιαίτερα αντιδραστικά, πλέον πρέπει να διερωτόμαστε εάν είναι ιδιαίτερα πειθήνια.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως «όλη αυτή η πειθαρχία εξαγοράστηκε», καθώς δεν υποβάλλεται σε κάποια ιδιαίτερη δοκιμασία, ούτε θυσιάζεται για το κοινό καλό, κάποιος που καλείται απλά να παραμείνει στο σπίτι του, με το κράτος να εγγυάται το εισόδημά του. Ωστόσο η οικονομική στήριξη που παρείχαν οι κυβερνήσεις στους πολίτες τους, τάχιστα μάλιστα, αποτελεί επίσης μια θετική αποκάλυψη της πανδημίας, με την Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, να εγκρίνει οικονομική βοήθεια άνω των 2 τρισ. δολαρίων μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Εκπληκτική υπήρξε και η μεγάλη επιστροφή στην αποκαλούμενη κανονική, φυσιολογική ζωή. Η ζήτηση για αεροπορικά εισιτήρια είναι τόσο υψηλή σήμερα που τα ναύλα είναι σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με το 2019 και ενώ είναι αλήθεια πως η ζήτηση για γραφεία παραμένει χαμηλή, «αθλητικοί αγώνες, μεταναστευτικές ροές, τουρισμός, χειραψία: αυτά τα πράγματα επέστρεψαν εκδικητικά, σε βαθμό που να αξίζει περισσότερο σκέψη, αν όχι θαυμασμό».

Οσον αφορά τη νυχτερινή διασκέδαση στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης, ο Γκανές παραδέχεται στο άρθρο του ότι πίστευε πως το 2025 θα άρχιζε να μοιάζει ξανά στην διασκέδαση πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας, τελικά, όμως, αυτό συνέβη πολύ νωρίτερα, πέρυσι την άνοιξη.

Για να καθοριστεί εάν η διαχείριση της πανδημίας από τη Δύση ήταν, τελικά, «καλή», θα χρειαστούν, φυσικά, χρόνια επίσημων ερευνών ενώ είναι πολύ πιθανό να μην εξαχθεί ένα τελικό, ομόφωνα αποδεκτό τελικό, συμπέρασμα. Ευλόγως κάποιοι θα συνυπολογίσουν πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, εάν έκλειναν νωρίτερα τα σύνορα, και τα εμβόλια έφταναν στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες ταχύτερα ενώ άλλοι θα αναρωτηθούν εάν άξιζε ο περιορισμός της παρουσίας ανθρώπων στις κηδείες των δικών τους.

Επί του παρόντος, ωστόσο, ο αρθρογράφος των Financial Times το μοναδικό που ζητάει από τους αναγνώστες του είναι να θυμηθούν πόσο μικρές ήταν οι προσδοκίες όσον αφορά τη δημόσια ζωή στα χρόνια πριν από την πανδημία. Γινόταν λόγος για μια «ελίτ που ασκεί κακή διοίκηση» και έναν «ακυβέρνητο λαό», με το κάθε πρόβλημα να δημιουργεί το επόμενο σε έναν φαύλο κύκλο «αστικής δυσλειτουργίας».

Πλέον,  όμως, μπορεί να υποστηριχθεί, όπως κάνει ο Γκανές στο άρθρο του, ότι «υπάρχει μια περίπτωση, αν και εκ πρώτης όψεως, ότι η Δύση μόλις βίωσε μια επίκριση όλων αυτών: μια επίδειξη τεχνοκρατικής οξυδέρκειας και δημόσιας ευσυνειδησίας. Εάν οι μελλοντικές έρευνες το επιβεβαιώσουν, θα είναι δύσκολο να μην παραφραστεί η παλιά ρήση της Τζιν Κιρκπάτρικ. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας, όσο ευχάριστη και εάν είναι» καταλήγει, επικαλούμενος την αμερικανίδα διπλωμάτη και πολιτική επιστήμονα που διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στο πλαίσιο χάραξης της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης του Ρόναλντ Ρίγκαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News