«Σεισμός» θα είναι το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών της 14ης Μαΐου; Θα ανατραπεί στις κάλπες ο Ερντογάν ή μήπως όχι; Η δημοσιογραφική κοινοτοπία «σεισμός» –η οποία αναφέρεται στη λαϊκή θέληση, που υποτίθεται ότι ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις– μάλλον δεν είναι του γούστου του τουρκικού λαού, αφού πέρασε πολλά βάσανα από τους πραγματικούς σεισμούς, με πιο πρόσφατο τον εφετινό, και δεν σηκώνει τέτοιες μεταφορές του ποδαριού. Πόσο μάλλον που ο Εγκέλαδος με τις δονήσεις του έχει παίξει ρόλο στην τουρκική πολιτική.

Ο σεισμός του 1999 σκότωσε 17.000 ανθρώπους και έθεσε τα θεμέλια για την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν και για τη νίκη στις εκλογές του 2002, έγραψε η Corriere della Sera, και συγχρόνως παρατήρησε ότι «το 20ετές σύστημα εξουσίας του Ερντογάν οικοδομήθηκε στην κατασκευαστική έκρηξη», προϊόν διαφθοράς «που δεν σεβάστηκε τους κανόνες» και έτσι «φθάσαμε στους σεισμούς του περασμένου Φεβρουαρίου». Παρέπεμψε και στο σχετικό θέμα του ιστοτόπου New Yorker.

Εκεί έγινε ένα απολογισμός της πρόσφατης καταστροφής: «Νεκροί 50.000 άνθρωποι, αλλά αυτός ο αριθμός θεωρείται ανακριβής, και κατάρρευση 160.000 κτιρίων, με 520.000 κατοικίες». Aκολούθησε μια περιγραφή του χάους: «Κάποια κτίρια κατέρρευσαν σαν χάρτινα, συθέμελα. Γκρεμίστηκαν νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα, ξενοδοχεία, εκκλησίες και τζαμιά. Δημόσιες υποδομές διαλύθηκαν. Το λιμάνι της Αλεξανδρέττας φλεγόταν επί τριήμερο. Οσοι επέζησαν, βρέθηκαν στον δρόμο μέσα σε βροχές και χιόνια».

Βάσει του ρεπορτάζ, οι εφετινοί σεισμοί απέδειξαν ότι ο Ερντογάν έθεσε την Τουρκία εκτός λειτουργίας συγκεντρώνοντας την εξουσία στα χέρια του: «Διπλή η αποτυχία του. Και αδυνατούσε να προετοιμάσει τη χώρα και αδυνατεί να αντιδράσει στην καταστροφή. Ολα αυτά έχουν τη ρίζα τους στη βασιλεία του κόμματος AKP». Τι ακριβώς σημαίνει αυτή η βασιλεία; «Ανάθεση συμβάσεων σε συγκεκριμένες εταιρείες που τις αποκάλεσαν ‘‘η συμμορία των πέντε’’, υλοποίηση τεράστιου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων με τις ευλογίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δημιουργία νέας ελίτ».

Παρά ταύτα, ο Ερντογάν κατάφερε να βγει αλώβητος από τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά της διαφθοράς και της ανελευθερίας και, βέβαια, από την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016. Κατόπιν έγινε περισσότερο αυταρχικός και συγκεντρωτικός, καταστέλλοντας τους πάντες: τους οπαδούς του Φετουλάχ Γκιουλέν, τους Κούρδους, τους φιλοευρωπαϊστές κεμαλιστές. Εργαλειοποίησε τη δικαστική εξουσία. Συνέλαβε χιλιάδες στελέχη του Δημοσίου και νομοθέτησε υπέρ της προεδρικής εξουσίας του. Διόρισε τους δικούς του στον κρατικό μηχανισμό. Φίμωσε τον Τύπο. Θεσμοθέτησε και την απαλλαγή των κατασκευαστών από τους αντισεισμικούς κανόνες με καταβολή τέλους.

«Το κράτος του Ερντογάν, αυτή η κατασκευή, κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο με τους σεισμούς της 6ης Φεβρουαρίου. Και η απάντηση του Ερντογάν στην καταστροφή ήταν αυτή ενός αυταρχικού. Μετατόπισε την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Την επομένη του σεισμού εμφανίστηκε έξαλλος στην τηλεόραση, επικρίνοντας όσους είχαν διαμαρτυρηθεί για τον χειρισμό της κατάστασης. Υστερα ανέστειλε τη λειτουργία του Twitter για 12 ώρες. Συνέλαβε όσους θεώρησε υπευθύνους για κατασκευαστικές παρατυπίες, μαζί και έναν σφοδρό πολέμιό τους – αυτός απελευθερώθηκε όταν οι δικηγόροι του απέδειξαν ότι είχε επικρίνει τον δήμαρχο που είχε εκδώσει τις οικοδομικές άδειες».

Το σημείωμα του New Yorker έκλεισε ως εξής: «Η ψηφοφορία της Κυριακής είναι η τελευταία ευκαιρία για την Τουρκία. Αν ο Ερντογάν επανεκλεγεί, πιθανότατα θα περιορίσει ακόμη περισσότερο τους πολιτικούς αντιπάλους του, θα εδραιώσει τον αυταρχισμό του, θα παγιώσει τη διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών στην Τουρκία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News