Βγαίνεις από τις κυλιόμενες του μετρό και μαζί με το αττικό φως σε «λούζει» και η μπόχα. Ακούς τα επιφωνήματα όσων διαβαίνουν το σημείο, κάποιοι κλείνουν με το χέρι τη μύτη τους, όσοι δεν ξέρουν αναρωτιούνται γιατί μυρίζει τόσο άσχημα ένα τόσο κεντρικό σημείο της πόλης: το πεζοδρόμιο μπροστά από την Ακαδημία Αθηνών και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.

Όσοι γυρίζουν το βλέμμα τους προς τα δύο εμβληματικά κτήρια της Πανεπιστημίου, παίρνουν και την απάντηση. Εκεί, στο παρκάκι που χωρίζει τα νεοκλασικά μέγαρα που πριν από ενάμιση αιώνα σχεδίασαν οι δανοί αδελφοί Χάνσεν, καμιά 30αριά «κλοσάρ» έχουν στήσει «πηγαδάκια». Άλλοι καθιστοί, άλλοι όρθιοι, κάποιοι καπνίζουν, κάποιοι φτιάχνουν κάτι για να καπνίσουν, μπουκάλια από αλκοολούχα αλλάζουν χέρια, υπάρχει τώρα μια κινητικότητα μεταξύ των παρεών, ίσως λόγω του καλογυαλισμένου laptop που έχουν αφήσει να φαίνεται καθαρά στους λίγους που περνάμε ανάμεσά τους με κατεύθυνση προς την οδό Ακαδημίας…

Είναι 12 το μεσημέρι και το να πεις ότι το σημείο σφύζει από ζωή είναι μάλλον αδόκιμο για ανθρώπους εμφανώς εξαρτημένους και ταλαιπωρημένους. Υπάρχει όμως αυτή η «ζωηράδα» του φυσιολογικού, που συναντάς λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω από ανθρώπους που φοράνε καθαρά ρούχα και έχουν πλυθεί πριν από λίγες ώρες, και η οποία σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας καθώς επιλέγεις τελικά να βρεθείς για λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσά τους, να μη λοξοδρομήσεις.

Εδώ είναι το σπίτι τους, η γειτονιά τους. Και τουαλέτα τους είναι το σημείο απ’ όπου αναδύεται η μπόχα, ανάμεσα στην πρασιά από τους κήπους της Ακαδημίας Αθηνών και την είσοδο του μετρό.

Κάποια στιγμή θα τους διώξουν, θα τους σπρώξουν να πάνε πιο πέρα, να κρυφτούν από τα βλέμματα των τουριστών που πυκνώνουν μέρα με την ημέρα στην πρωτεύουσα. Να μην χαλάνε την αισθητική του σημείου (που πάντως ταλαιπωρείται και αυτό τα τελευταία χρόνια από τα έργα ανάπλασης και τον «μεγάλο περίπατο»), να μην ενοχλούν τις μύτες των περαστικών, να μη σκορπούν αποστροφή και φόβο με την εμφάνισή τους.

Πού θα πάνε; Σίγουρα όχι στις δημοτικές και κρατικές δομές που υπάρχουν. Γιατί υπάρχουν, με τις ελλείψεις και τα όποια προβλήματα, αλλά υπάρχουν, όχι πολύ μακριά από εκεί. Όπως υπάρχουν και οργανώσεις που βοηθούν – πολύ.

Το γιατί δεν καταφεύγουν εκεί είναι μια άλλη ιστορία, ίσως διαφορετική για τον καθένα, μέρος της μεγάλης ιστορίας που κουβαλάει από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο, από παγκάκι σε παγκάκι, από πρασιά σε πρασιά. Μέρος, πια, και της ιστορίας της πόλης, που απρόθυμα τους ανέχεται γιατί… «και τι να τους κάνουμε».

Εκεί, στην αλέα ανάμεσα στα κορυφαία πνευματικά ιδρύματα της χώρας, η οσμή από τα ανθρώπινα ούρα έρχεται να θυμίσει ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά με την Πολιτεία μας και τον πολιτισμό μας σήμερα…

Μπορούμε απλώς να κλείνουμε τη μύτη μας και να προσπερνάμε. Ή, μπορούμε να ανακαλέσουμε έναν αυτόπτη μάρτυρα, τον Πλάτωνα, καθώς μας κοιτάει σκεπτικός από το άγαλμά του:

«ἢ οἴει ἐκ δρυός πόθεν ἢ ἐκ πέτρας τὰς πολιτείας γίγνεσθαι, ἀλλ᾽ οὐχὶ ἐκ τῶν ἠθῶν τῶν ἐν ταῖς πόλεσιν;».

(«ή νομίζεις ότι οι πολιτείες γίνονται από δρυ τάχα ή από πέτρα, και όχι από τα ήθη των πολιτών;» / Πολιτεία  Βιβλίο Η [544e]).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News