«Το εβραϊκό κράτος στάθηκε στο ύψος της θαυματουργής δημιουργίας του, όχι όμως με τον τρόπο που περίμεναν οι ιδρυτές του» έγραψε η Wall Street Journal σε μακροσκελές άρθρο. Στα 75 χρόνια της ύπαρξής του, το Ισραήλ εγκατέλειψε σταδιακά τις σοσιαλιστικές παρακαταθήκες των ιδρυτών του και μεταβλήθηκε σε δεξιό.

Το αμερικανικό φύλλο αναφέρθηκε στους σιωνιστές προπάτορες της σημερινής πολιτικής ελίτ του Ισραήλ, δεξιούς και αριστερούς, στον Ζεέβ Γιαμποτίσνκι και στον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Μνημόνευσε τους δεξιούς σιωνιστές που εναντιώθηκαν στους βρετανούς αποικιοκράτες, την απειλή του σιωνιστικού εμφυλίου (δεξιοί εναντίον αριστερών) και την ενοποιητική φιγούρα του Μεναχέμ Μπέγκιν.

Μετά την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, το 1948, και παρά τις προθέσεις του Μπέγκιν να μην υπάρξει ποτέ εμφύλια έριδα εντός της εβραϊκής κοινότητας, η ιστορική διαμάχη των δύο σιωνιστικών ρευμάτων συνεχίστηκε σε άλλο επίπεδο: με τους Εργατικούς (Μπεν Γκουριόν και Γιτζάκ Ράμπιν) από τη μια πλευρά και με την εθνικιστική Δεξιά από την άλλη πλευρά να αλληλοσυμπληρώνονται και να συνυπάρχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Οι λεγόμενοι «εργατοσιωνιστές», κοσμικοί εβραίοι της Ευρώπης ή Ασκενάζι, κυβέρνησαν το Ισραήλ τα πρώτα 29 χρόνια. Το 1977 η παράταξη του Μπέγκιν, ενισχυμένη από τους εβραίους που εκδιώχθηκαν από τα αραβικά εδάφη, κέρδισε τις εκλογές. Από τότε όλα τα προπύργια πολιτικής επιρροής της Αριστεράς των Ασκενάζι αποδυναμώθηκαν: τα κιμπούτς, οι εταιρείες του Δημοσίου, ο συνδικαλισμός, και επί ημερών Μπένιαμιν Νετανιάχου ακόμη και η Δικαιοσύνη.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Νετανιάχου κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή. Εκανε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και αδιαφόρησε για την επίτευξη κάποιας συμφωνίας ειρήνης με τους Παλαιστινίους – αντιθέτως, προχώρησε σε συμφωνίες με αραβικές χώρες στο πλαίσιο των αμερικανόπνευστων «συμφωνιών του Αβραάμ».

Πλέον, με τη δεξιότερη κυβέρνηση όλων των εποχών, η θρησκεία έχει κεντρικό ρόλο στην κοινωνία του Ισραήλ και οι λεγόμενοι υπερορθόδοξοι εβραίοι και οι ραβίνοι τους δυναμώνουν προπαγανδίζοντας «το βαθύτερο νόημα του εβραϊκού κράτους».

Στο άρθρο της WSJ διαβάζουμε: «Κάποτε, η πλειοψηφία της Αριστεράς του Ισραήλ ήξερε πώς να ηγηθεί. Τώρα, καμία πλευρά δεν είναι ικανοποιημένη. Η Δεξιά αγωνίζεται να εδραιώσει τον έλεγχο, ενώ η Αριστερά έχει πειστεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Ισραήλ είναι η πλειοψηφία των συμπολιτών της. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 9 εκατομμύρια Ισραηλινοί, το 73,5% εβραίοι. Το 1948 ήταν  μόνο 800.000. Σήμερα ο εξωτερικός κίνδυνος θεωρείται λιγότερο σοβαρός από τους εσωτερικούς διχασμούς».

Σημαντικό στοιχείο που καταγράφηκε στο δημοσίευμα είναι το δημογραφικό: οι προαναφερθέντες υπερορθόδοξοι δεξιοί εβραίοι πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό, αφού οι γυναίκες τους γεννούν περισσότερα παιδιά. Το 2015 το 19% των Ισραηλινών κάτω των 14 ετών μεγάλωνε σε υπερορθόδοξες οικογένειες. Το 2065 το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 49%. «Οταν το 1/4 ή το 1/3 των μελών της Κνεσέτ [σ.σ.: η ισραηλινή Βουλή] είναι υπερορθόδοξοι, αναπόφευκτα στο μέλλον θα τεθεί το ζήτημα της φύσης του κράτους του Ισραήλ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News