«Το σαμποτάζ σε έναν αγωγό πετρελαίου είναι πράξη τρομοκρατίας ή νόμιμη άμυνα; Προς το παρόν είναι ένα φιλμ επηρεασμένο από το βιβλίο του σουηδού ακτιβιστή Αντρέας Μαλμ ‘‘Πώς να ανατινάξετε έναν αγωγό’’» έγραψε η Repubblica παρουσιάζοντας την είδηση της αμερικανικής προβολής της ταινίας «How To Blow Up a Pipeline».

Oπως ίσως υποπτεύεστε, τόσο το πόνημα του συγγραφέα όσο και το φιλμ του αμερικανού σκηνοθέτη Ντάνιελ Γκολντχάμπερ δεν αφορούν το πραγματικό σαμποτάζ στον αγωγό μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου Νοrd Stream που ακύρωσε de facto την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης και οδήγησε στη λεγόμενη απεξάρτησή της από τα ορυκτά καύσιμα (όχι όμως και από το αμερικανικό ΝLG). Τα δύο καλλιτεχνήματα δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική με τη στενή, ας πούμε, έννοιά της, τη γεωπολιτική, αλλά για την κατ’ αυτούς παγκόσμια διάστασή της, την περιβαλλοντική.

Η φιλμική εκδοχή του βιβλίου είναι ένα θρίλερ νέου τύπου, «στυλ Ταραντίνο», έγραψε ο Guardian. Θέμα του είναι οι «ακτιβιστές υπέρ του κλίματος» που κατέστρωσαν σχέδιο ανατίναξης ενός πετρελαιαγωγού στο Τέξας. Γιατί τους ήρθε αυτή η φαεινή ιδέα; «Για να διαταράξουν τη ροή και να ανεβάσουν την τιμή του με καταστρεπτικά αποτελέσματα». Φυσικά, υπάρχει ένα προβληματάκι στο σενάριο, που θυμίζει την παροιμία με τον κούκο και την άνοιξη: ένας αγωγός λιγότερος στο Τέξας δεν αλλάζει και πολλά πράγματα…

Για τη φιλμική αφήγηση αυτού του στόρι, ότι οι καταστροφείς είναι τα καλά παιδιά της υπόθεσης, χρειάστηκαν 104 ολόκληρα λεπτά. Το αποτέλεσμα είναι κινηματογραφικά ανατρεπτικό ακριβώς υπό αυτήν την έννοια: ότι, δηλαδή, οι καλοί αναγκάζονται να σκέφτονται την καταστροφή και να δρουν για αυτήν.

Ο συγγραφέας του βιβλίου του 2021 που ενέπνευσε τον σκηνοθέτη, σε συνέντευξή του στον Guardian δήλωσε πως ο ίδιος είναι απολύτως βέβαιος ότι «δεν υπάρχει κανένα ίχνος ελπίδας οι ελίτ να λάβουν την επείγουσα δράση που απαιτείται για την αποτροπή της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής». Η ταινία δείχνει ακριβώς πού μπορεί να οδηγήσει τέτοια απελπισία τους ευαίσθητους νεολαίους.

Η Repubblica θέλησε να βγάλει ένα συμπέρασμα αντάξιο των καλών παιδιών: «Το μη καταστροφικό τέλος είναι νικηφόρα επιλογή. Διότι όταν τελειώνουν οι ταινίες καταστροφής, απλώς φεύγεις από τον κινηματογράφο, τρως μια πίτσα και σκέφτεσαι ότι είδες Χόλιγουντ. Σίγουρα μια ταινία σαν και αυτή λέει στους νέους της ‘‘Τελευταίας Γενιάς’’ που βεβηλώνουν μνημεία ότι η δράση τους είναι ξεπερασμένη, στερούμενη ηθικής αξίας και στρατηγικής».

Οκέι, αλλά υπάρχουν και άλλα εύσημα: μπορεί ο κακός της όλης υπόθεσης να είναι η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, ωστόσο το φιλμ δεν κατηγορεί τους εργάτες του πετρελαιαγωγού που προσπαθούν να βγάλουν το ψωμί τους. Κάτι είναι και αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News