Είναι χιλιοειπωμένο αλλά όχι εμπεδωμένο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κρίνεται και να αξιολογείται με συμβατικές παραμέτρους, ούτε να αντιμετωπίζεται όπως τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου.

Αλλιώς λειτουργεί, πολύ διαφορετικές επιδιώξεις έχει και οι μέθοδοι για την επίτευξη τους δεν είναι εύκολα ερμηνεύσιμες στην πρώτη ανάγνωση.

Ας δούμε λίγο τι έχει συμβεί τις τελευταίες ημέρες. Οσο το κόμμα –και ο ίδιος ο Τσίπρας– περιφέρονται ψιλοζαλισμένοι και δεν έχουν πολυκαταλάβει τι τους βρήκε με τον, ούτως ή άλλως, ανεκδιήγητο Γεωργούλη, βγαίνει ο Τσακαλώτος και λέει αυτό εν όψει εκλογών: «Αμα έχουν τρία κόμματα 47% ή 48% τι ηττημένοι θα είναι; Εδώ έχουμε κυβερνήσεις με πολύ μικρότερα ποσοστά…. Εδώ τη ΝΔ δεν την πειράζει να κυβερνήσει μετά τις δεύτερες εκλογές με 35%, 36% ή 38%».

Δηλαδή λέει το αντίθετο από αυτό που λέει ο Τσίπρας, όταν επιμένει ότι δεν θα κάνει κυβέρνηση των ηττημένων. Απλώς εμφανίζει μία εναλλακτική ερμηνεία για τον «νικητή» και τον «ηττημένο». Και ας φανταστούμε τι θα πει αν τα «τρία κόμματα» δεν έχουν 47% ή 48%.

Την ίδια στιγμή, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, ο Γιάννης Δραγασάκης, βγαίνει και λέει: «Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τη διερευνητική εντολή από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα διερευνήσει την περίπτωση να υπάρξει κυβέρνηση. Δεν θα μείνουμε αδρανείς σε όλα τα ενδεχόμενα».

Λέει δηλαδή και αυτός το αντίθετο από αυτό που λέει ο Τσίπρας και όταν καλείται να ανασκευάσει, δίνει και μία χαριστική βολή και λέει ότι «θα συνεδριάσουν τα όργανα και θα αποφασίσουν». Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε κάνει την πολιτικά αυτοκτονική δήλωση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αύξανε τη φορολογία στα μερίσματα και θα καταργούσε τις φορολογικές απαλλαγές στις γονικές παροχές, αν κέρδιζε τις εκλογές. Τυχαία όλα αυτά; Δύσκολο.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι πρόκειται για μία κλασική παρελκυστική πολιτική, όπου όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ μπλοφάρουν για τα πάντα και τελικά γίνεται αυτό που όλοι θα όφειλαν να αναμένουν. Όπως έγινε και με τον Καμμένο.

Ομως μάλλον δεν πρόκειται για αυτό. Είναι όλα αυτά μία μάλλον πολύ σοβαρή ένδειξη για το κομφούζιο που επικρατεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τον πανικό που έχει πέσει για διάφορους λόγους, την γκρίνια για τους Αντώναρους και τους Μιθριδάτιδες, αλλά και την ξινίλα για τους Γεωργούληδες, η οποία ήταν εύκολα αισθητή στις πολύ «ψύχραιμες», «ακαδημαϊκές» και άνευρες δήθεν εξηγήσεις, τύπου «κάτι ακούγαμε, αλλά…», που ακούστηκαν από τον Κούλογλου και τον Παπαδημούλη.

Οσοι ξέρουν, γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βράζει, δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται και οι περισσότεροι περιμένουν την επόμενη μέρα. Ασχέτως του ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Για να μην μπερδευόμαστε, ο Δραγασάκης και ο Τσακαλώτος δεν είναι ενεργούμενα του Τσίπρα, ούτε καν πολυμιλάνε.

Και αυτά που λένε συνοψίζονται σε κάτι πολύ απλό:

Ο Τσίπρας μιλάει σαν να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές. Οι άλλοι μιλάνε, ποντάροντας ότι θα είναι δεύτερος. Και αν είναι δεύτερος και βγαίνουν τα κουκιά, αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα πουν (ή θα αποδεχθούν) ότι δεν θα είναι αυτός Πρωθυπουργός. Αν δεν βγαίνουν και τα κουκιά, θα είναι πιο θεαματικά και πιο «αριστερά» τα πράγματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News