Παρατηρώ τις αντιδράσεις, στη σφαίρα των πολιτικολογούντων, για την υπόθεση Γεωργούλη. Και δυστυχώς βρίσκω ελάχιστες που εκπορεύονται από ανόθευτο, ανθρώπινο ενδιαφέρον. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλες επενδύονται με πολιτική επίστρωση. Θα μου πείτε ότι όλα είναι πολιτικά. Δεν θα συμφωνήσω. Και θα σας απαντήσω ότι πολλά από όσα λέγονται και γράφονται γύρω από την υπόθεση αποτυπώνουν την εκμαυλιστική επίδραση του κομματισμού ακόμα και πάνω στα στοιχειώδη.

Θα αφήσω στην άκρη τις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων. Αυτές σε μεγάλο βαθμό εκδίδονται για να εξυπηρετούν τα προσχήματα. Στις μέρες μας καταλαβαίνεις αυτό που προσπαθεί να πει κάθε κόμμα από τα αντανακλαστικά συγκεκριμένων ανθρώπων και καναλιών στα social media.

Τι βλέπουμε εκεί; Από την πλευρά της κυβέρνησης αναδεικνύεται μία σαρκαστική χαιρεκακία και διάθεση να σερβίρουν στον ΣΥΡΙΖΑ το δηλητήριο από την υπόθεση Λιγνάδη. Λογικό. Μία σου και μία μου. Ετσι δεν λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα; Ακόμα και όταν λες ότι δεν μπορεί ένας ολόκληρος χώρος να στιγματίζεται, υπογείως το κάνεις και εσύ.

Από την άλλη ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον αμήχανος. Λαλίστατοι λογαριασμοί κοινωνικής δικτύωσης έχουν χάσει τη μιλιά τους. Και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να χτίσουν οχυρωματικό τείχος για τον Αλέξη Γεωργούλη χρησιμοποιώντας τη χυδαιότητα ως βασικό υλικό. Διαβάσαμε να διατυπώνονται, πολύ κομψά, απορίες για το χρόνο δημοσιοποίησης της υπόθεσης.

Ο πολυπράγμων Μπιμπίλας, των ηθοποιών, είπε ότι το Σωματείο δεν έχει λάβει καμία καταγγελία για τον Γεωργούλη. Ε, ναι, αμέλησαν οι βελγικές αρχές να ενημερώσουν τον Μπιμπίλα για να πράξει τα δέοντα. Και απορεί για ποιο λόγο η καταγγέλλουσα έκανε τέσσερις μήνες μέχρι να δώσει το όνομα του Γεωργούλη. Να του εξηγήσω εγώ.

Ο νόμος στο Βέλγιο επιτρέπει στα θύματα του βιασμού να κάνουν την καταγγελία και για ένα εύλογο διάστημα να μη δώσουν το όνομα του φερόμενου ως θύτη. Για ποιο λόγο; Διότι πολλά από τα θύματα έκαναν πίσω από φόβο για να μην υποστούν αυτά που υφίσταται τώρα η καταγγέλλουσα. Χορηγείται, λοιπόν, ένα χρονικό διάστημα προκειμένου το θύμα να ηρεμήσει, να σκεφτεί και να προχωρήσει με νηφαλιότητα στην καταγγελία. Καλυφθήκατε κύριε Μπιμπίλα;

Μερικοί αναρωτήθηκαν φωναχτά αν ο Αλέξης Γεωργούλης, ως ζεν πρεμιέ, έχει ανάγκη να πιέσει μία γυναίκα για να ενδώσει στις ερωτικές του προσκλήσεις. Και ορισμένοι άλλοι, ανάμεσα τους και μία κυρία, υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτήθηκαν αν μπορεί να υπάρχουν ίχνη αλήθειας σε δημοσίευμα περιθωριακής φυλλάδας που διακρίνει καλοστημένη παγίδα εις βάρος του ευρωβουλευτή.

Βγήκε και άλλη, επίσης υποψήφια, που βρήκε περίεργη την αποκάλυψη της υπόθεσης κοντά στον χρόνο των εκλογών. Δεν την ενδιαφέρει αν συνέβη ή όχι η κακοποίηση, αλλά υπαινίσσεται ότι η βελγική Δικαιοσύνη τα έκανε πλακάκια με τον Μητσοτάκη. Μα, σε ηλίθιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Μέχρι και η Ολγα Γεροβασίλη, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μας είπε ότι η παράταξη της είναι με τα θύματα, αλλά ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο.

Να πάει να το πει και στις γυναίκες που παρενόχλησε ο πρέσβης της Βενεζουέλας και τους ζητήθηκε, από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως καταγγέλθηκε, να επιδείξουν «πολιτική ωριμότητα». Και η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για  φήμες σχετικά με την «κακή συμπεριφορά» του Αλέξη Γεωργούλη. Ναι, «κακή συμπεριφορά». Δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι να χάσουν καμιά ψήφο δεν θα είναι από τον Γεωργούλη, αλλά από την άθλια προσπάθεια τους να μετριάσουν τις εντυπώσεις και να επιτεθούν στο φερόμενο ως θύμα.

Είναι και άλλοι που κατά το παρελθόν διακρίθηκαν για τον ακτιβισμό τους κατά της έμφυλης βίας και τώρα απλώς χωνεύουν το αρνί του Πάσχα.  Με συγχωρείτε, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ανθρώπινο πίσω από όλα αυτά.  Υπάρχει μόνο απανθρωπιά και αντιδράσεις που διαμορφώνονται ανάλογα με το κομματικό συμφέρον, το οποίο αυξομειώνει, κατά περίσταση, την αξιακή κλίμακα. Και αναρωτιέμαι αν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Είναι, τελικά, η πολιτική ένα παιχνίδι εξουσίας που σταδιακά απομυζά την ανθρωπιά και την αντικαθιστά με τοξικότητα;

Υπάρχει, αλήθεια, κάτι που να είναι ισχυρότερο από τη βουλιμία για εξουσία; Και εντάξει, ας πούμε ότι οι πολιτικοί βρίσκονται σε μία αρένα με χαλαρούς κανόνες. Ο κόσμος από κάτω; Πώς γίνεται να σπάει πληκτρολόγια με τον φανατισμό του; Φοβάμαι επειδή έτσι συναντά τον πραγματικό εαυτό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News