Η βία δεν είναι ποδόσφαιρο, ακόμη και αν το ποδόσφαιρο γίνεται συχνά βίαιο. Ο βιασμός, η απόπειρα βιασμού, ο ξυλοδαρμός δεν είναι πέναλτι που δόθηκε σε βάρος της ομάδας σου και μπορείς να το αμφισβητήσεις, μόνο και μόνο επειδή δόθηκε σε βάρος της ομάδας σου (αλλά θα το αποδεχόσουν αν δινόταν υπέρ της). Ο βιασμός είναι βιασμός, σημαίνει ότι κάποιος επέβαλε σε κάποιον/α άλλον/η σεξουαλική επαφή χωρίς τη συναίνεση του/της και, πολλές φορές, παρά την αντίδραση του/της. Το τι, ποιος, πώς, πού και γιατί (αν και δεν υπάρχει «γιατί» που να στέκεται λογικά σε μια τέτοια πράξη) αφορά κυρίως το θύμα, τον θύτη και τη Δικαιοσύνη.

Αλλά το έγκλημα είναι έγκλημα. Και ο βιαστής εγκληματίας. Οποιος με οποιονδήποτε τρόπο καλύπτει τον εγκληματία είναι με τον τρόπο του συνένοχος.

Είναι συνένοχος σε κάθε σεξουαλικό έγκλημα ο τρόπος που προσεγγίζουν τον βιασμό πολλοί άνδρες. Ακόμη και αν δεν θα μπορούσαν(;) να προβούν σε μια τέτοια πράξη οι ίδιοι, ο χαβαλές, η ειρωνία, τα χαμογελάκια, οι μεταξύ τους κουβέντες βιάζουν κάθε έννοια ηθικής και λογικής – όχι σπάνια, μάλιστα, έρχονται από αρσενικά που κομπάζουν για τις ηθικές τους αξίες, οι οποίες μάλλον είναι a la carte και «βουτάνε» σε στερεότυπα σκοτεινών εποχών (και κοινωνιών).

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι όταν την ίδια νοοτροπία εκφράζουν και γυναίκες. Μέσα στις όποιες υπηρεσίες μάς προσφέρουν τα social media, είναι και ότι μπορούμε εύκολα να εντοπίσουμε και να διαπιστώσουμε τους φορείς εξωφρενικών θέσεων και απόψεων κάτω από αναρτήσεις περί έμφυλης ή οικογενειακής βίας. Το ποσοστό των γυναικών που τοποθετείται κατά των θυμάτων σε αυτά τα σχόλια ξεπερνάει συχνά και εκείνο των ανδρών.

Πρόσφατα, μια μεγάλη έρευνα της ΔΕΗ, ανέδειξε το πρόβλημα στη νοοτροπία σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Που μάλλον είναι ακόμη μεγαλύτερο, αφού σε τέτοιες έρευνες συνηθίζουμε να εμφανίζουμε ένα εξιδανικευμένο (αντί του αληθινού) προφίλ του εαυτού μας –αυτό δηλαδή που θα θέλαμε ή νομίζουμε ότι είμαστε– και δίνουμε τις αντίστοιχες απαντήσεις.

Θέλει δουλειά πολλή, λοιπόν, για να γυρίσει ο «ήλιος» και να φωτίσει περισσότερους άνδρες και γυναίκες με ενσυναίσθηση και ανθρωπιστικές αξίες. Θέλει να μιλήσουμε ανοιχτά και καθαρά για το σεξ στα παιδιά μας στις κατάλληλες ηλικίες και εκεί που τα παιδιά είναι πιο ελεύθερα και ανοιχτά να μάθουν: στο σχολείο. Θέλει να σπάσουμε τα οικογενειακά άβατα και άδυτα με διαρκή πληροφόρηση και ενθάρρυνση μικρών και μεγάλων «να μιλάνε». Θέλει και από εμάς τους δημοσιογράφους μια αυτορρύθμιση: όσο κάποιοι προσεγγίζουν τα σεξουαλικά εγκλήματα ως ταινίες πορνό, τόσο ρίχνουν λάδι στη φωτιά – ντροπή, ρε ’σεις…

Ωραία τα «θέλει» και τα «πρέπει», μας τα ‘παν και άλλοι, αλλά πώς αντιμετωπίζεις όσους ακόμη κατηγορούν τα θύματα και δικαιολογούν τους θύτες; Πώς αντιμετωπίζεις εκείνους (και εκείνες) που στο ερώτημα (του πέναλτι, που λέγαμε στην αρχή) «θα σου άρεσε αν το έκαναν στη μητέρα σου, τη γυναίκα σου ή την κόρη σου;», απαντάνε ότι «οι δικές μου δεν θα έφταναν ποτέ σε σημείο να προκαλέσουν τον βιασμό τους» (όπου στο «οι δικές μου» βάζουν και τον εαυτό τους);

Ειλικρινά, νομίζω πως δεν μπορείς να τους/τις αντιμετωπίσεις. Προσωπικά, δηλαδή, έχω αποτύχει πολλές φορές. Αλλά αν έστω και ένας/μία μπορεί να σκέφτεται τώρα διαφορετικά από ό,τι όταν ξεκίνησε να διαβάζει αυτό το άρθρο, φτάνει. Δεν λέει (δεν λέω) κάτι νέο, αλλά πρέπει να λέμε και να ξαναλέμε τα (για εμάς) αυτονόητα. Μήπως γίνουν αυτονόητα και για κάποιους άλλους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News