Την απέχθεια μου στα πυροτεχνήματα, στα βεγγαλικά και στα μπαμ μπουμ των αναστάσιμων (και όχι μόνο) ημερών, την απέκτησα προ δεκαπενταετίας. Εκείνη την χρονιά έκανα Πάσχα σε νησί των Δωδεκανήσων. Ανάμεσα στις ανατινάξεις που συνόδευαν το Χριστός Ανέστη του παπά μας ξεκούφανε μια πολύ ισχυρότερη, στην συνέχεια ακούσαμε φωνές, ουρλιαχτά και κλάματα, για να διαπιστώσουμε ότι ένα παλικάρι του χωριού, δεκαεννιά ετών, είχε γίνει κομμάτια από αυτοσχέδιο πασχαλινό δυναμίτη. Εγώ είδα μόνο το αίμα, όταν αποτόλμησα να πάω στο σημείο το είχαν μαζέψει το παιδί ή μάλλον ό,τι είχε απομείνει απ’ αυτό, πλην αυτή η θηριώδης κηλίδα στο χώμα δεν θα φύγει ποτέ απ’ το μυαλό μου.

Γι αυτό και κάθε φορά που ακούω από την τηλεόραση ότι τρία, πέντε ή δέκα παιδιά έχασαν τα δάκτυλα τους, ολόκληρη την παλάμη τους ή το μάτι τους από αυτοσχέδια (και συχνά λαθραία) εκρηκτικά που έσκασαν μπροστά στην μούρη τους, κυριολεκτικά δαιμονίζομαι. Αντιθέτως με την παραφιλολογία που θέλει αυτές τις εκρήξεις να αποτελούν μέρος της λαϊκής μας παράδοσης, εγώ τις θεωρώ μέρος τους προαιώνιου πασχαλινού εθνικού μας αυνανισμού. Συγνώμη για την βλασφημία, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τους λόγους που η χώρα πρέπει να πληρώνει κάθε χρόνο έναν τόσο βαρύ φόρο. Παιδιά νεκρά, καμένα, ακρωτηριασμένα, μονόφθαλμα. Για ποιον λόγο; 

Δεν ξέρω εάν κάποτε οι έφηβοι Ελληνες έπρεπε να κάνουν πρόβες το Πάσχα ώστε να μάθουν να χρησιμοποιούν το δημητσανίτικο μπαρούτι για να γεμίζουν τα καριοφίλια που θα έδιωχναν τον Τούρκο, αλλά τώρα πια η ιστορική αυτή ανάγκη έχει παρέλθει. Τους διώξαμε τους Τούρκους απ’ τον Μωριά και από τα νησιά μας, αν δεν το ‘χετε πάρει χαμπάρι. Οπότε ποια εθνική ή κοινωνική χρεία ανατινάξεων έχουμε ώστε να θυσιάζουμε και μερικά παιδικά δάκτυλα κάθε χρόνο στη λαμπριάτικη διακονία τους; Και τέλος πάντων, ας σταματήσει αυτή ανόητη αναγωγή όλων αυτών των γελοίων εθίμων στην τουρκοκρατία. 

Λόγω Τουρκιάς οι χιλιάδες ρουκέτες στην Χίο, λόγω Τουρκιάς ο σαϊτοπόλεμος στην Καλαμάτα, λόγω Τουρκιάς οι δυναμίτες σε Κάλυμνο και Κω, λόγω Τουρκιάς ο χαλκουνοπόλεμος στο Αγρίνιο. Τελικά κάθε δυναμιτάκι που σκάει στα πόδια των πιστών του Επιταφίου ή της Ανάστασης σε κάθε εκκλησάκι της ελληνικής επικράτειας, λόγω Τουρκιάς σκάει. Κοντολογίς, οι Τούρκοι ακόμα συνεχίζουν να μας πετσοκόβουν. Τι βλακεία, τι σαχλαμάρα Χριστέ μου… (που για να αναστηθείς κάθε Πάσχα θέλεις απαξάπαντως καμιά δεκαριά δάκτυλα κομμένα)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News