Η Καρουζέλ κρύβει μια συναρπαστική διήγηση η οποία έχει διατυπωθεί αρκετές φορές. Ωστόσο, συχνά δεν υπήρχαν και πολλές πηγές για να την υποστηρίξουν. Ο Αλφρεντ Νιουμπάουερ, ο γερμανός επικεφαλής των αγωνιστικών Mercedes της εποχής (συγκεκριμένα, από το 1926 έως το 1955) είχε γράψει μερικά ενδιαφέροντα σχόλια στη βιογραφία του με τίτλο «Speed was my life». Η έκδοση κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1960 και τον πρόλογο υπέγραφε ο μεγάλος σερ Στέρλινγκ Μος. Για την ιστορία, το βιβλίο είχε πρωτοεκδοθεί στα γερμανικά, το 1958, με τίτλο «Manner, Frauen und Motoren».

Ανεξάρτητα, πάντως, από τη γλώσσα και το αν μπορεί κανείς να βρει ένα αντίτυπο, η ιστορία για το πώς η «Πράσινη Κόλαση» (όπως είναι το παρατσούκλι της πίστας, λόγω της επικινδυνότητάς της, κατά τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή, Τζάκι Στιούαρτ) και η Καρουζέλ έγιναν διάσημες παραμένει ενδιαφέρουσα. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως ένα άρτια ασφαλτοστρωμένο Νίρμπουργκρινγκ δεν υφίστατο μέχρι την μεταπολεμική εποχή.

Ως εκ τούτου, οι πρώτοι αγώνες στο Ρινγκ έλαβαν χώρα σε ένα μείγμα από μάλλον γυαλιστερές πλάκες, συμβατική άσφαλτο και χαλίκι. Οχι, φυσικά, και ο πιο εύκολος τάπητας για να επιτίθεσαι στις στροφές με τα μάλλον αστεία μέτρα ασφάλειας της εποχής και λάστιχα που, με τα σημερινά δεδομένα, θυμίζουν περισσότερο ποδήλατο. Ακόμη και σήμερα παραμένει αδιευκρίνιστο εάν το «χαντάκι» στην Καρουζέλ ήταν στρωμένο με πλάκες από σκυρόδερμα ή χαλίκι. Σύμφωνα με το βιβλίο του Νιουμπάουερ, είναι πάντως ξεκάθαρο πως υπήρξε κάποιος θαρραλέος τύπος ονόματι «Σεμπαστιάν» που ανακάλυψε πρώτος μία νέα αγωνιστική γραμμή στην Καρουζέλ.

Ηταν αυτός, που μαζί με τον μηχανικό του, Φρίντολιν Ζίμερ, άρχισε να πειραματίζεται με το ύψος απόστασης από το έδαφος. Και αντί να διατηρήσει τη μέχρι τότε αγωνιστική γραμμή, έριξε κυριολεκτικά το αυτοκίνητο μέσα στο χαντάκι. Ο Zίμερ, λέει το βιβλίο, πως για μια στιγμή πίστεψε πως ο Σεμπαστιάν τρελάθηκε και κόντευε να βγει εκτός πίστας. Αλλωστε, η κλίση της στροφής ήταν σαν να οδηγείς σε τοίχο – κάτι σαν τον «γύρο του θανάτου», αν θυμάστε οι παλαιότεροι. Μέχρι τότε η μέση ταχύτητα με την οποία μπορούσαν οι οδηγοί να περάσουν την Καρουζέλ ήταν κατά τι λιγότερα από 50 χλμ./ώ. Για την ακρίβεια, μόλις 45 χιλιόμετρα για τους πιο γρήγορους από αυτούς.

Μετά, λοιπόν, από μερικά επικίνδυνα, για την αντοχή του αυτοκινήτου, περάσματα, ο Σεμπαστιάν φώναξε ενθουσιασμένος: «64 χιλιόμετρα την ώρα». Ωστόσο, επειδή η ιστορία γράφεται στους αγώνες, ήταν ο μεγάλος οδηγός Ρούντολφ Καρατσιόλα εκείνος που έκανε τη θεωρία πράξη στην Καρουζέλ και δη με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο κατά τη διάρκεια του γερμανικού Γκραν Πρι, το 1931.

Σήμερα, κάμποσες δεκαετίες αργότερα, με την πίστα να είναι ελεύθερη (κατόπιν τσουχτερού εισιτηρίου) για το κοινό, το YouTube είναι γεμάτο από βίντεο, κατά το πλείστον καθημερινών οδηγών που μπαίνουν μέσα για την εμπειρία. Αν δεν την έχει επισκεφθεί κάποιος αυτοπροσώπως, η αίσθηση στην Καρουζέλ είναι σαν να σε έχουν βάλει στο σέικερ. Τις τρεις φορές που είχα την τύχη να οδηγήσω εκεί, μοιάζει σαν να σφυροκοπείται παρατεταμένα η ανάρτηση και οι σύνδεσμοί της. Μαζί και το σώμα σου ολόκληρο. Τόσο ώστε η μεγαλύτερη άσκηση ακρίβειας είναι η προσπάθεια να διατηρήσεις σταθερό το δεξί σου πέλμα σου πάνω στο γκάζι και να μην τρεμοπαίζει.

Σύμφωνοι, υπάρχει και πιο αθώα εναλλακτική: το να στρίψεις στην Καρουζέλ παίρνοντας την εξωτερική γραμμή που είναι αισθητά πιο ομαλή, λιγότερο μαζοχιστική, λιγότερο επιβαρυντική για το όχημα αλλά και πιο αργή. Ομως, και μόνο στο άκουσμα του τελευταίου χαρακτηριστικού, το πνεύμα του Καρατσιόλα (πέθανε σε ηλικία 58 ετών, το 1959) θα είχε σοβαρές ενστάσεις. Αλλωστε, στο Νίρμπουργκρινγκ το θάρρος είναι μέρος του σεναρίου. Εστω και αν δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με εκείνους τους μεγάλους, τολμηρούς του παρελθόντος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News