Υπάρχουν χώροι στην Αθήνα που ξεπερνούν τους προσχεδιασμένους λόγους της ύπαρξης τους. Το γήπεδο του Φωστήρα, για παράδειγμα, που ακόμα και  σε ένα ματς 0-0 μπορούσες να κάθεσαι στη δυτική κερκίδα και να βλέπεις την Ακρόπολη. Το θέατρο του Λυκαβηττού, που ακόμα και αν η συναυλία ήταν μάπα μπορούσες να την αγνοήσεις κοιτώντας την φωτισμένη Αθήνα —με την θέα της Αθήνας από τον Λυκαβηττό  και το background της παρουσίασης της εκπομπής «Χρώματα» στην ΕΡΤ από τον Γιάννη Εξαρχο (που είχα κάνει τα σπικάζ στα άγνωστα σπορ και βρήκα την ευκαιρία να το κολλήσω στο κείμενο).

Τα χαρακτηριστικό του θεάτρου του Λυκαβηττού ήταν ότι ανήκε σε όλους. Από την Αννα Συνοδινού η οποία το 1965 το εγκαινίασε με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή μέχρι τον Μητροπάνο, τον Κότσιρα και τον Μπάση που έκαναν το 2011 την τελευταία συναυλία, στον Λυκαβηττό έπαιξαν από τον Lou Reed και τους Up with the People μέχρι την Δέσποινα Βανδή και τον Αγγελάκα και τους Πυξ Λαξ σε μία από τις «τελευταίες» συναυλίες τους.

Ο Λυκαβηττός έχει επίσης ένα άλλο σημαντικό για εκδηλώσεις στοιχείο. Από το αγγλικό ποδόσφαιρο που το ματς ξεκινάει με την μεσημεριανή συνάντηση στην παμπ μέχρι τα Ελευσίνια Μυστήρια που οι Αθηναίοι το έκοβαν με τα πόδια από την Ιερά Οδό, κάθε μεγάλο γεγονός συνοδεύεται από το ανάλογο προσκύνημα. Στον Λυκαβηττό ξεκινούσες με την απόφαση αν θα το διακινδυνεύσεις να ανέβεις με το αμάξι με τον κίνδυνο να χρειαστείς μία ώρα για να κατέβεις μετά την συναυλία ή να το παρκάρεις στον περιφερειακό, αλλά να πρέπει να ανέβεις με τα πόδια ενίοτε με τον καλοκαιρινό ήλιο να σε βαράει στο κεφάλι.

Επίσης πάντα βοηθάει μια δόση κινδύνου: Στο Λυκαβηττό την έδιναν τα σκαλοπάτια που αν ήσουν στις μεσαίες σειρές έπρεπε να τα ανέβεις χωρίς κουπαστή και οι φανταστικές ξύλινες κερκίδες που κουνιόντουσαν κάτι ανάμεσα σε τραμπολίνο και ουρανοξύστη σε σεισμό στο Τόκιο. Τέλος υπήρχε και η γοητεία της παρανομίας. Να δοκιμάσεις να δεις την συναυλία τζαμπέ από ψηλά στα βράχια ή να μπεις με ντου όταν είχε αρχίσει (κάτι που έχω κάνει με τον Χ.Χ. σε συναυλία του Πουλικάκου, αλλά λόγω επαναστατικής συνείδησης δεν θα το παρεξηγήσει).

Οταν μιλάμε για θέατρο του Λυκαβηττού δεν μιλάμε για μουσειακούς χώρους αλλά για την καθημερινότητα της καλοκαιρινής Αθήνας. Ένα μέρος που μεγάλωσε γενιές και ακόμα δημιούργησε γενιές, αν συνυπολογίσουμε τα αυτοκίνητα που παρκαρισμένα κουνιόντουσαν στο πάρκινγκ μπροστά στο θέατρο. Αν είναι από τον Κώστα Μπακογιάννη η ανάπλαση του θεάτρου και όλου του Λυκαβηττού ο θεός της Αθήνας μπορεί να του συγχωρέσει ακόμα και τον Μεγάλο Περίπατο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News