Προκειμένου να καταλάβει κάποιος τον Ιούδα Ισκαριώτη χρειάζεται να φέρει στο μυαλό του τον Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρει ο Στέφανο Μασίνι σε άρθρο του που αποτελεί μέρος αφιερώματος της εφημερίδας La Repubblica σχετικά με τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στα Πάθη του Ιησού.

Λέγεται πως όταν ο Τραμπ ρωτήθηκε αν πικράθηκε από τις έξι χρεοκοπίες του τη δεκαετία του 1990, απάντησε γελώντας ότι επρόκειτο απλώς για χρήματα τα οποία δεν πέρασαν από την καρδιά του, αλλά μόνο από το πορτοφόλι του. Βέβαια, σε τηλεοπτικές εμφανίσεις του είχε επανειλημμένως διακηρύξει ότι τα χρήματα συνιστούν το 90% της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Για να συνοψίσουμε, κατά τον Τραμπ, το 90% μιας ανθρώπινης ύπαρξης δεν περνά από την καρδιά, τελεία και παύλα.

Πριν από 2.000 χρόνια, αυτό το κατασκεύασμα βρήκε το τέλειο παράδειγμά του αρχικώς στη Γεθσημανή και μετά στον Γολγοθά. «Διότι αν κοιτάξουμε προσεκτικά, ακόμη και αν είχε γραφτεί από τον Μάμετ ή από τον Σκοτ Φιτζέραλντ, ο επίλογος των Ευαγγελίων αποτελεί μια άθλια υπόθεση χρημάτων» γράφει ο Μασίνι. Και προσθέτει ότι μια τέτοια υπόθεση θα μπορούσε να αποτελεί την πλοκή μιας τηλεοπτικής σειράς όπως η Σουμπούρα ή τα Γόμορρα σε παλαιστινιακή έκδοση. «Καλώς ήλθατε σε αυτή την Ιερουσαλήμ/ Γκόθαμ Σίτι όπου οι δοσοληψίες γίνονται ακόμη και μέσα στον ναό και δεν είναι τυχαίο ότι η σαραμπάντα ξεκινά ακριβώς όταν ο εξοργισμένος προφήτης από τη Ναζαρέτ τολμά να βγάλει τους εμπόρους έξω».

Διότι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, τότε –όπως και τώρα– με τα χρήματα οι άνθρωποι αγόραζαν αντικείμενα και ξεγελούσαν τους εαυτούς τους ώστε να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να έχουν 24ωρη πρόσβαση στην ομορφιά, με τα χρήματα υπερέβαιναν τα όρια του δημιουργήματος και ανυψώνονταν στο επίπεδο του δημιουργού, με τα χρήματα διαμόρφωναν την πραγματικότητα γύρω τους με βάση τις προτιμήσεις τους, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπινου «τοπίου», όπου οι συμμαχίες εξαγοράζονται, η σιωπή μιας πορνοστάρ αλλά και η λήθη σχετικά με μια απάτη εξαγοράζονται επίσης. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε μια έρημο αμοιβαίας αθλιότητας στην οποία –και σε αυτό ο Τραμπ έχει δίκιο– δεν χρειάζεται ποτέ να υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή.

«Είναι το πιο κοντινό στην Κόλαση που μπορεί κάποιος να σκεφτεί, διότι πρόκειται για τον μέγιστο βαθμό απόστασης μεταξύ του ανθρώπου και του συναισθήματός του, το αφήλιο της εσώτερης τροχιάς μας, ώστε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι για τους παγανιστές ο Πλούτωνας είναι ο θεός του πλούτου ο οποίος συγχέεται και τελικώς επιβάλλεται στον Πλούτωνα τον θεό του Κάτω Κόσμου».

Και φθάνουμε στον Ιούδα, τον προδότη. Ή μάλλον, στον πωλητή. Εκείνα τα διάσημα 30 αργύρια ήταν το τίμημα με το οποίο ο μαθητής διαπραγματεύθηκε την παράδοση του δασκάλου του. Είναι σαν να βλέπουμε τη σκηνή γυρισμένη από τον Σκορσέζε με τον παραδόπιστο Ιούδα να βρίσκεται σε κάποιο νυχτερινό κλαμπ, να μετρά χαρτονομίσματα με το τσιγάρο στο στόμα και να ψιθυρίζει «θα τον αναγνωρίσετε επειδή θα τον φιλήσω». Και σε ένα κοντινό πλάνο αυτό το φιλί να είναι αρκετό για να τελειώσει το έργο και να αξίζει ένα Οσκαρ σεναρίου.

Αλλά όχι, αναφέρει ο Μασίνι στην Repubblica. «Υπάρχει σίκουελ και μάλιστα θεμελιώδες: ο Ιούδας, που ως εκείνη τη στιγμή ήταν ένας αφοσιωμένος μαθητής του Τραμπ, ο οποίος σφυρηλατήθηκε στο κυνικό “σιδηρουργείο” του “The Apprentice”, κάνει το τεράστιο λάθος να μην κρατήσει τα χρήματα στο πορτοφόλι του, αλλά προφανώς τα αφήνει να περάσουν από την καρδιά του και αποτυγχάνει να εφαρμόσει το ύψιστο δόγμα του κυνισμού. Και σε αυτό το σημείο το παιδί καταρρέει τόσο, που δίνει πίσω τα γαμ… 30.000 δολάρια και κρεμιέται από έναν φανοστάτη του Ιστ Ρίβερ».

Ολα αυτά θυμίζουν στον Μασίνι το πολύτιμο μικρό βιβλίο του φον Σαμισό που είναι αφιερωμένο στον Πέτερ Σλέμιλ, τον φτωχό εκείνον άνδρα του οποίου ο Διάβολος πήρε τη σκιά δίνοντάς του σε αντάλλαγμα έναν μαγικό σάκο από τον οποίο έρρεε άφθονος χρυσός. Ο πλούτος, όμως, όχι μόνο δεν έκανε τον Σλέμιλ χαρούμενο, αλλά τον οδήγησε στην απόγνωση. Ετσι, ο Σλέμιλ, ακριβώς όπως ο Ιούδας (αλλά και ο θρυλικός Βασιλιάς Μίδας) έπρεπε να απαλλαγεί από τον σάκο που τον βύθιζε στην απόγνωση.

Υπό αυτό το πρίσμα, η παραβολή του Ιούδα έχει πολλά κοινά με το σήμερα, σύμφωνα με το άρθρο: η λίστα του Forbes με τους υπερπλούσιους είναι ένας κατάλογος υπαρξιακών μοντέλων και οι νέοι μεγαλώνουν ακούγοντας τραπ, στην οποία η «αγία Τριάδα» είναι χρήματα-σεξ-ναρκωτικά, ενώ οι χρυσές αλυσίδες αφθονούν στους λαιμούς των ραψωδών βγαλμένες κατευθείαν μέσα από το εξώφυλλο του διάσημου δίσκου των Eric B & Rakim του 1987. «Και ύστερα αναρωτιόμαστε αν τα ποσοστά αυτοκτονιών ανεβαίνουν σε αυτή τη σφαγή των Ιούδων που θα πουλούσαν τον οποιονδήποτε για 30 αργύρια χωρίς να συνειδητοποιούν ότι πουλούν τους εαυτούς τους, αλλά είναι η σιωπηλή τιμή αυτού του συστήματος στο πλουτόμετρο, με τις τράπεζες να “σκάνε” σαν βαρελότα στο χρηματιστήριο επειδή ακόμη και για εκείνες το παιχνίδι είναι μη βιώσιμο».

Και φθάνει ο επίλογος αυτού του φιλμ για τον Ισκαριώτη που δηλητηριάστηκε με το αρσενικό του χρήματος. Και ενώ, όπως αναφέρει ο Μασίνι, το σώμα του Ιούδα αιωρείται κρεμασμένο, υπάρχει χώρος για μερικά ακόμη ανελέητα πλάνα της τυραννίας του χρήματος: το πρώτο είναι εκείνο των στρατιωτών που παίζουν πόκερ επάνω στα ρούχα των εσταυρωμένων, το δεύτερο είναι το ότι η ταινία τελειώνει πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους της καθώς τα ανώτερα κλιμάκια αποφασίζουν να συγκαλύψουν το γεγονός της Ανάστασης του Ιησού με fake news (πλήρωσαν κάποιους ώστε να διαδώσουν πως οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του). Τελικά, δεν προκαλεί έκπληξη το ότι η αλήθεια αποτελεί και εκείνη αγαθό προς πώληση.

Διαβάστε το επόμενο:

Ο Πόντιος Πιλάτος και τα fake news→

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News