Μόλις πριν από έναν μήνα έγραψα ένα χρονογράφημα με τον ειρωνικά αφυπνιστικό τίτλο «Αν αυτά γίνονται στο Κολλέγιο…» για μια περίπτωση κακοποίησης παιδιού. Προ ελαχίστων ημερών έφτασαν αντίστοιχα νέα και από το Αρσάκειο, μήπως και εμπεδώσουν και οι τελευταίοι των αφελών ότι η βία βουρλίζει τον αέρα που αναπνέουμε όλοι.

Ωστόσο, αρκούμαστε να ανοίγουμε θεωρητικές συζητήσεις για την οικογένεια και τον ρόλο της ως αφηρημένη έννοια, χωρίς να τολμάμε να αγγίξουμε σύγχρονες πτυχές δράματος. Για παράδειγμα, καραμέλα έχουμε κάνει τη φράση «Αντί τα παιδιά να βλέπουν καβγάδες, καλύτερα οι γονείς να χωρίζουν…» και μπλα μπλα μπλα.

Κατακτήσαμε, λοιπόν, το ποσοστό στους τέσσερις γάμους να αντιστοιχούν δυόμισι διαζύγια. Ποιον κοροϊδεύουμε; Τα παιδιά ανέκαθεν ήθελαν τους γονείς τους μαζί. Αντιθέτως, καλούνται σε μαραθώνιο προσαρμογών, ενώ οι γονείς τους δεν κατορθώνουν προσαρμογή συμβίωσης. Βρίσκονται να παλεύουν «στρατόπεδα», να γίνονται πότε μπαλάκι και πότε βαλίτσα, να χτίζουν φιλίες στην καθημερινότητά τους που δεν μπορούν να τις χαρούν τα Σαββατοκύριακα (άλλη διεύθυνση ο κάθε γονιός), να συστήνονται με σειρά συντρόφων κ.λπ. Δεν αποθηκεύουν όλα αυτά θυμούς;

Η σύγχρονη ευκολία των διαζυγίων είναι το άκρως αντίθετο των προηγούμενων χρόνων. Θα μπορούσα να υποδείξω και πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα ως ενισχύσεις θυμού. Από τα σύγχρονα κινούμενα σχέδια. Τόση βιαιότητα! Από τον ήχο τους, μέχρι τις φιγούρες των ηρώων τους, από τα υπερφορτωμένα προγράμματα των παιδιών, στο αδιανόητο κυνήγι των «εξωσχολικών». Θα μπορούσα, θα μπορούσα, θα μπορούσα… Το θέμα μου όμως σήμερα δεν είναι αυτό.

Θα ήθελα να μας προτρέψω να προχωρήσουμε τον διάλογο πέρα από το «Η οικογένεια με τον τρόπο της ανατροφής φέρει τεράστια ευθύνη». Σίγουρα φέρει. Το «διά ταύτα» όμως; Θαρρείτε ότι η κάθε δυσλειτουργική οικογένεια διακρίνει, αποδέχεται τη δυσλειτουργικότητά της, ώστε να ενεργήσει; Το τραγικό είναι ότι οι υγιείς αγωνιστές (αγώνας είναι το κτίσιμο μιας οικογένειας) στέκονται ανενεργοί και όχι συνασπισμένοι απέναντί τους.

Αν σήμερα μια ομάδα νταήδων έδεσαν με πετονιά ένα παιδί στο Αρσάκειο… άρα και το δικό μου! Αν χθες το παιδί του Κολλεγίου το κακοποιούσαν για μήνες στο δασάκι… άρα και το δικό μου! Αν το παιδί στον Ασπρόπυργο… άρα και το δικό μου! Σιχάθηκα ότι διέκρινα σε γονείς περισσότερη αγωνία μην και τα χαλάσουν με το όποιο «κολέγιο» παρά να δράσουν διεκδικώντας την ασφάλεια των παιδιών.

Σκεφτείτε έξω από το κουτί. Αν, για παράδειγμα, την ημέρα που κάποιο περιστατικό βίας γινόταν γνωστό, αντιπροσωπεία γονέων αυτόματα αγκάλιαζε το παιδί θύμα συνοδεύοντας το από το σπίτι του στο σχολείο… Μια αλυσίδα δυναμικής αγάπης. Αν διαδήλωναν, ναι, διαδήλωναν, για το δίκιο του… Αν οι γονείς αρνούνταν την είσοδο των παιδιών τους στον σχολείο ως χώρο επικίνδυνο. Πετάω ακατάστατα σκέψεις. Τα παιδιά μας θα εκπαιδεύονταν να συμπαραστέκονται για το καλό και όχι να είναι θεατές που παρακολουθούν και καταγράφουν με κινητά. Ας οργανωθούν ομάδες περιφρούρησης.

Δικαιώστε τον ρόλο του γονιού. Ο γονιός οφείλει να «καθαρίζει» για το παιδί. Κανένα θύμα δεν μιλάει στον γονιό του για ό,τι τραβάει. Φοβάται τις συνέπειες που θα υποστεί από τον δράστη, περισσότερο από όσο ο δράστης φοβάται ότι θα υποστεί συνέπειες για αυτό που προκαλεί. Αν όμως γνώριζε ότι θα το υπερασπιστούν ομαδικά, τότε όλα θα ήταν αλλιώς. Οσο με τρελαίνει το bullying, άλλο τόσο με τρελαίνει η μοναξιά του γονιού που το παιδί του είναι θύμα βίας. Οσο με τρελαίνει η κακοποίηση, τόσο με διαλύουν οι απαθείς θεατές.

Η βία έχει αλλάξει πίστα. Κάηκε πια ο χρόνος του σοκ. Δράση! «Πάμε σε πόλεμο. Δεν παίζω με τη ζωή σου. Δεν μου φτάνει τώρα η συγγνώμη του σχολείου» δήλωσε η μητέρα του παιδιού του Αρσακείου. Μόνη της θα πάει στον πόλεμο; Θα καταδεχτούμε να βάλει, μόνο αυτή, πλάτη και για το δικό μας παιδί; Γονείς, ενωθείτε! Γονείς, Σηκωθείτε!

ΥΓ. «Το κάνω κυρίως για το δικό σου καλό» είπε μια μάνα θύματος απευθυνόμενη στον δράστη. Με συνέτριψε η ιερή υπευθυνότητά της απέναντι στον γονεϊκό ρόλο της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News