«Συντριπτικό κάταγμα στον βραχίονα».

«Σε ποιο χέρι;»

«Στο καλό».

«Ευχαριστώ, και ’σύ να πας στο καλό…».

Η συνομιλία με τη φίλη που με ενημέρωνε για το ατύχημά της έτεινε προς τον σουρεαλισμό, μήπως και διασκεδάζαμε τον πόνο της. Που ήταν μεγάλος. Δεν είχαν περάσει πολλές ώρες από το συμβάν: περπατούσε στο πεζοδρόμιο, σκόνταψε σε μια σπασμένη πλάκα-παγίδα, έπεσε και τα υπόλοιπα είναι ακτινογραφίες, γύψος, νάρθηκας, πολλά νεύρα και πολύς χαμένος χρόνος για τους επόμενους όχι λίγους μήνες…

Εχετε προσπαθήσει να περπατήσετε στα ούτως ή άλλως ολισθηρά και ανώμαλα (sic) αθηναϊκά πεζοδρόμια με ψιλόβροχο, σαν αυτό που φέρνει ο νοτιάς των ημερών; Λάσπη είναι, στη λάσπη δεν περπατάς, ΟΚ. Αλλά τι να κάνεις; Ωσπου να μπορούμε να πετάμε αυτόνομα, χρειάζεται να πατάμε τα πόδια μας στη γη. Και αυτό, όμως, αποδεικνύεται ενίοτε ιδιαίτερα επικίνδυνο, αφού μπορεί να σε οδηγήσει σε άλμα που τύφλα να ‘χει ο Τεντόγλου. Με τη διαφορά ότι δεν προσγειώνεσαι σε σκάμμα, αλλά στα «άγρια» και «φαγωμένα» πεζοδρόμια της πόλης.

«Κάθε φορά που ψιλοβρέχει και έχουμε εφημερία, γεμίζουμε από κατάγματα», μου έλεγε πριν από δυο χρόνια γιατρός στα Επείγοντα μεγάλου κεντρικού νοσοκομείου. Εχοντας στο παρελθόν επιδοθεί σε ακούσιο «τόλουπ» (φιγούρα του καλλιτεχνικού πατινάζ), σε κατηφορικό πεζοδρόμιο του κέντρου, μπορώ να φανταστώ πώς και γιατί. Και αν τότε γλίτωσα με λίγες κακώσεις, τίποτα δεν εγγυάται ότι την επόμενη φορά δεν θα είμαι στη θέση της άτυχης φίλης.

Σχετικά πρόσφατα ο Δήμος Αθηναίων ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ανακατασκευής σε 410 πεζοδρόμια της πόλης. Ο αριθμός φαίνεται μεγάλος, το κόστος σίγουρα είναι, αλλά πολύ περισσότερα θα είναι τα πεζοδρόμια που δεν θα έχουν την τύχη να δεχθούν τις νέες αντιολισθητικές πλάκες. Που πάντα, σε κάθε παρόμοιο έργο, αντιολισθητικές θυμάμαι να τις χαρακτηρίζουν, αλλά πάντα έχει ημερομηνία λήξεως αυτό το «αντί»…

Αλλωστε, και σε αυτά τα 410 πεζοδρόμια θέμα (λίγου) χρόνου είναι να αρχίσουν οι φθορές και καταστροφές, κατά κανόνα έπειτα από έργα που απαιτούν σπάσιμο και σκάψιμο (οπτικές ίνες, ύδρευση/αποχέτευση, φυσικό αέριο κ.λπ). Και ενώ οι νόμοι, όπως και οι συμβάσεις, απαιτούν την πλήρη αποκατάσταση, σπάνια ο εργολάβος θα φροντίσει για αυτήν και όχι για την τσέπη του. Ουδείς θα τον ελέγξει πραγματικά, ουδείς θα φροντίσει για να πιάσουν τόπο τα χρήματα του δήμου και των δημοτών, ουδείς υπεύθυνος και υπαίτιος θα βρει τον μπελά του την ημέρα που ψιχαλίζει και γεμίζουν τα επείγοντα των νοσοκομείων.

Εχουμε τα χειρότερα πεζοδρόμια στην Ευρώπη, με διαφορά. Οπως έχουμε και τους χειρότερους δρόμους – άλλη πονεμένη ιστορία. Εκείνο που δεν έχουμε είναι αντιστάσεις.

Περπατάμε στην πόλη λες και είμαστε επισκέπτες της, τουρίστες και όχι κάτοικοί της.

Αποδεχόμαστε μοιρολατρικά να παίζουν με τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά μας μικροί και μεγάλοι «τύραννοι».

Παραιτούμαστε του δικαιώματος να απαιτούμε και να διεκδικούμε το ελάχιστο.

Θα φωνάξουμε, ίσως, στην αρχή, θα αντιδράσουμε έντονα, αλλά πολύ γρήγορα ο τσαμπουκάς μας θα πάει περίπατο. Μπορεί τον Μεγάλο, σίγουρα πολλούς μικρούς, πάνω από λακκούβες, παγίδες και ολισθηρά πεζοδρόμια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News